Objawy i przyczyny przewlekłego drżenia podmiotowego

Termin chroniczne subiektywne zawroty głowy (CSD) jest używany do opisania powszechnie występującego typu zawrotów głowy, który nie jest łatwo zakwalifikowany do jednego z kilku innych typów, i dla których badanie przedmiotowe jest zwykle normalne.

Przegląd

Pacjenci z CSD często początkowo cierpią z powodu nagłej kontuzji do ich układu przedsionkowego, który jest neurologiczną siecią, która zachowuje nasze poczucie równowagi. Nawet po tym, jak ta początkowa uraz się zagoiła, ludzie z CSD zwykle opisują niejasne poczucie niestabilności pogarszane przez wyzwalacze w ich otoczeniu. Te wyzwalacze mogą obejmować wysokie miejsca, stojące na ruchomych obiektach lub stojące w ruchomych środowiskach, takich jak ruchliwe ulice lub tłumy.

Objawy

Chociaż formalne kryteria diagnostyczne dla CSD wciąż są ustalane, często występują następujące objawy:

• poczucie niestałości, które jest stale obecne, chociaż nasilenie może się zmieniać
• nierównowaga jest obecna przez większość dni przez co najmniej 3 miesiące
• Objawy są najostrzejsze podczas chodzenia lub stania, a zwykle są nieobecne lub bardzo nieznaczne, gdy są nieruchome.
• objawy nasilają się w wyniku ruchu, ekspozycji na poruszające się bodźce wzrokowe lub wykonywania precyzyjnych czynności wzrokowych.

Zaburzenie zwykle pojawia się po ostrym zaburzeniu, które zaburza układ przedsionkowy. Występuje również w przypadku ostrych lub nawracających problemów medycznych i / lub psychiatrycznych, takich jak drobne depresja, lęk lub cechy obsesyjno-kompulsywne.

Przyczyny

Dokładna przyczyna chronicznych subiektywnych zawrotów głowy wciąż jest opracowywana. Ogólna teoria mówi jednak, że zaburzenie wynika z niezdolności mózgu do dostosowania po uszkodzeniu układu przedsionkowego.

Wewnętrzne uszy łączą się z nerwem przedsionkowo-ślimakowym, który wysyła sygnały do ​​jąder przedsionkowych w pniu mózgu. Jądra te współpracują z innymi obszarami mózgu, aby zintegrować informacje na temat postawy i ruchu z innymi informacjami sensorycznymi, takimi jak wzrok. Kiedy układ przedsionkowy mówi jedno, jak "ruszamy się", a inne systemy mówią: "nie, nie jesteśmy", zawroty głowy są częstym rezultatem.

Wewnętrzne uszy zwykle równoważą się nawzajem. Na przykład, jeśli przekręcisz głowę w prawo, jeden nerw przedsionkowo-ślimakowy jest bardziej aktywny od drugiego, a mózg interpretuje różnicę mocy sygnału jako skręt w głowę. Co się stanie, jeśli sygnał z jednego ucha zostanie osłabiony przez coś innego, na przykład infekcję? Jądra przedsionkowe wysyłają informację do reszty mózgu, że głowa się obraca, nawet jeśli w rzeczywistości osoba stoi nieruchomo.

Mózgi są zwykle bardzo elastyczne i mogą nauczyć się dostosowywać do zmian w sygnałach neuronowych. Podobnie jak twoje oczy dostosowują się do przebywania w ciemnym pokoju lub twoje uszy przyzwyczajają się do ciągłego szumu w tle, mózg zwykle pracuje wokół deficytu przedsionkowego, aby ustanowić nowy działający model świata. Po uszkodzeniu nerwu przedsionkowego, niezrównoważone sygnały elektryczne są ostatecznie rozumiane jako nowe normalne, a życie toczy się dalej.

W CSD mózg nie dostosowuje się do nowej normy. Mimo że pierwotna zniewaga mogła się wyleczyć, mózg pozostaje bardzo czujny na wszystko, co ma związek z ruchem lub równowagą, jak żołnierz, który, będąc w domu z wojny, wciąż skacze lub kacze za osłoną za każdym razem, gdy samochód się odpala.

Ponadto podstawowe cechy osobowości lub zaburzenia psychiczne mogą przyczyniać się do tej niezdolności do prawidłowego oszacowania ruchu. Być może wspólny mechanizm leżący u podstaw, taki jak względny deficyt w danym neuroprzekaźniku, powoduje zarówno cechę osobowości, jak i poczucie braku równowagi.

Rozpowszechnienie

CSD wciąż zyskuje uznanie w środowisku medycznym, a więc dokładna częstość występowania jest niepewna. To powiedziawszy, w ośrodkach akademickich, w których zaburzenie jest rozpoznawane, jest to jedna z najczęstszych przyczyn zawrotów głowy u osób, które chodzą do tych ośrodków. Oznacza to, że inne, lepiej rozpoznane przyczyny były zwykle wykluczane przez innych lekarzy przed skierowaniem.

Co robić, jeśli myślisz, że masz CSD

Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, porozmawiaj ze swoim lekarzem o diagnozie. Chociaż nie wszyscy lekarze mogą rozpoznać zaburzenie, większość z nich chętnie się nim zaopiekuje lub przynajmniej poleci. Ważne jest, aby porozmawiać z lekarzem, ponieważ istnieją zabiegi dostępne dla CSD.