Łagodne ataki u niemowląt - łagodna Padaczka Rolandic

Niewiele jest tak samo bolesnych sytuacji jak posiadanie dziecka z poważnymi napadami noworodkowymi. Ale podczas gdy niektóre napady mogą powodować poważne problemy w rozwoju dzieci, na szczęście nie wszystkie napady, które dotykają noworodków są tak poważne.

Uogólnione zespoły padaczkowe u niemowląt

Uogólnione drgawki są tak nazwane, ponieważ zdają się występować na całym ciele jednocześnie. Elektroencefalogram (EEG) wykazuje nienormalną aktywność elektryczną obejmującą cały mózg naraz.

• Łagodne konwulsje noworodkowe
  • Istnieją dwa typy napadów noworodków, które nie mają poważnych konsekwencji dla nowo narodzonego dziecka. Łagodne rodzinne napady u noworodków (BFNS) i łagodne idiopatyczne napady u noworodków są zwykle związane z dobrym wynikiem.
  • BFNS zazwyczaj rozpoczyna się w pierwszych kilku tygodniach życia z krótkimi, ale bardzo częstymi napadami padaczkowymi. Między napadami, dziecko jest normalne. Najważniejszym elementem w diagnozowaniu BFNS jest rodzinna historia napadów. BFNS jest dziedziczone w sposób autosomalny dominujący, co oznacza, że ​​jeśli dziecko to ma, jeden z rodziców prawdopodobnie też to ma. Podczas, gdy napady padaczkowe zwykle ustępują u niemowląt w wieku od wczesnego do średniego, u około 8 do 16 procent dzieci rozwija się padaczka w późniejszym okresie życia.
  • Łagodne napady idiopatyczne noworodków występują również u zupełnie zupełnie normalnych noworodków. Objawy zwykle rozpoczynają się w piątym dniu życia i stają się poważniejsze, czasem kończą się stanem padaczkowym. Po 24 godzinach napady ulegają poprawie.
• Uogólniona padaczka z napadami gorączkowymi Plus
  • Uogólniona padaczka z drgawkami gorączkowymi plus (GEFS +) może mieć wpływ na dzieci od niemowlęctwa do wieku dojrzewania, ale na szczęście drgawki gorączkowe są zwykle względnie nieszkodliwe i na ogół nie prowadzą do dalszych problemów. W systemie GEFS + konfiskaty z gorączką wykraczają poza wiek 6 lat i towarzyszą im również inne typy napadów. Podobnie jak w przypadku BFNS, GEFS + jest dziedziczony w sposób autosomalny dominujący. Ale z powodu tak zwanej zmiennej penetracji mutacji, od 20 do 40 procent rodziców może nie mieć objawów, nawet jeśli mają zmutowany gen.
  • Większość dzieci z GEFS + poprawi się, chociaż do 30% może rozwinąć się cięższa epilepsja.
• Myoclonic Astatic Padaczka (zespół dozy)
  • Myoclonus to bardzo szybki ruch mięśniowy z różnych przyczyn, w tym napadów padaczkowych. Myoclonic Astatic Padaczka (MAE) dotyka około 1 na 10 000 dzieci. Oprócz mioklonii dzieci mają również inne typy napadów, w tym napady atoniczne, w których nagle stają się bezwładne. Zespół doozowy może rozpocząć się już po siedmiu miesiącach lub dopiero w wieku 6 lat. Elektroencefalogram (EEG) może być pomocny w postawieniu diagnozy.
  • Zespół dozy nie zawsze wiąże się z dobrym wynikiem. Podczas gdy większość dzieci z MAE rozwija się normalnie, do 41 procent będzie miało graniczne IQ lub upośledzenie umysłowe. Niektórzy rozwiną trudną do opanowania epilepsję.

Syndromy częściowej padaczki u niemowląt i dzieci

W przeciwieństwie do uogólnionego napadu padaczkowego napady częściowe zaczynają się w jednym obszarze, a następnie rozprzestrzeniają się, angażując inne części mózgu. Podczas gdy czasami napady częściowe wynikają z nieprawidłowej czynności mózgu, takiej jak nieprawidłowość w naczyniach krwionośnych, problem występuje czasami od urodzenia.

• Łagodne infantylne konwulsje rodzinne
  • Łagodne dziecięce drgawki pojawiają się, gdy dziecko ma od 3,5 do 12 miesięcy. Dziecko najpierw przestaje się poruszać, a następnie szarpie kończynami około 5 do 10 razy dziennie. Jak sama nazwa wskazuje, zaburzenie napadowe jest genetycznie dziedziczone. Na EEG występuje charakterystyczny wzór, który może być pomocny w postawieniu diagnozy. Zwykle napady ustępują samoistnie, gdy dziecko się starzeje, a rozwój jest normalny.
• Łagodna częściowa padaczka u dzieci
  • Ten zespół napadów jest bardzo podobny do łagodnych rodzinnych drgawek niemowlęcych - główną różnicą jest to, że w tej formie zwykle nie jest identyfikowana mutacja genetyczna.
• Epilepsja dziecięca z napadami potylicy (zespół Panayiotopoulosa)
  • Zespół ten występuje zwykle u dzieci w wieku przedszkolnym, ale może wystąpić już w wieku jednego roku. Napady zespołu Panayiotopoulos są szczególnie związane z dysautonomią, z objawami, takimi jak nudności, wymioty i bladość. EEG ma charakterystyczny wzór ostrych fal z tyłu głowy, zwanych potylicznymi napadami. Napady padaczkowe zwykle ustępują w ciągu 1 do 2 lat.
• Łagodna padaczka dziecięca ze skokiem międzygwiezdnym (łagodna padaczka rolandowska)
  • Łagodna padaczka rolandyczna najczęściej rozpoczyna się u dzieci w wieku od 7 do 10 lat, ale czasami można ją zaobserwować u dzieci w wieku zaledwie jednego roku. Napady padaczkowe są związane ze zmianami ślinotokowymi i czuciowymi. Napady zwykle powstają w wyniku senności lub snu. EEG jest bardzo pomocny w tym zespole, ponieważ pokazuje ostre fale w regionach mózgu w czasie. Podczas gdy napady te są przerażające dla dzieci (które pozostają czujne przez cały czas), nie są niebezpieczne i zwykle same ustępują przed 16 rokiem życia.

Dolna linia

Jak widzieliście, podczas gdy większość z tych zespołów napadowych ma dobry wynik, niektóre z nich zwiększają ryzyko, że dziecko nie będzie miało normalnego życia. Choć smutne jest to, że w porównaniu z innymi syndromami, w których zły wynik jest praktycznie pewny, zespoły te pozwalają rodzicom na pewien stopień optymizmu.

Podczas gdy niewielu rodziców chciałoby, aby ich dziecko miało napady padaczkowe, z wieloma powyższymi objawami, najbardziej prawdopodobnym rezultatem jest stosunkowo normalne życie - czasami nawet bez leczenia. Skupianie się na pozytywach, realistycznie planując gorsze możliwe wyniki, może pozwolić dzieciom żyć najlepiej, jak potrafią, z epilepsją.

• Dzielić
• Trzepnięcie
• E-mail
• Tekst

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Elaine Wirrell, Katherine C. Nickels. Continuum: Padaczka, Tom 16, Numer 3, czerwiec 2010.
• Gerald M Finichel. Kliniczna neurologia dziecięca. Wydanie szóste. Sanders-Elsevier, 2009.