Jak ekstremalne sporty wpływają na poziomy hormonów

Sporty ekstremalne stają się coraz bardziej popularne. W artykule zatytułowanym "Sporty ekstremalne są dobre dla twojego zdrowia: Fenomenologiczne zrozumienie strachu i niepokoju w sportach ekstremalnych", mówi Brymer i Schweitzer, definiują sporty ekstremalne "jako niezależne zajęcia rekreacyjne, w których najprawdopodobniej wynikiem błędnego pomyłki lub wypadku jest śmierć."

Przeprowadzono ograniczone badania wyjaśniające reakcje stresu hormonalnego na sporty ekstremalne. Ponadto nie jest jasne, jakie efekty mają sporty ekstremalne na długoterminowe zdrowie. Niemniej jednak, rzućmy okiem na kilka badań, które badają reaktywność endokrynologiczną sportów ekstremalnych.

Skoki na bungee

W badaniu z 2014 r. Zatytułowanym "Ostry stres wywołany przez skoki Bungee tłumi ludzką wrodzoną odporność" van Westerloo i jego współpracownicy odkryli, że bungee podskakują zwiększone poziomy kortyzolu i katecholamin.

Katecholaminy odnoszą się do neurohormonów, które są ważne w reakcjach stresowych. Wysokie poziomy katecholamin mogą prowadzić do zwiększonego ciśnienia krwi, bólów głowy, pocenia się, bicia serca, bólu w klatce piersiowej i niepokoju. Dopaminą, adrenaliną (adrenaliną) i norepinefryny (noradrenalina) są wszystkie katecholaminy.

Celem tego badania było jednak ustalenie, czy reakcja ostrego stresu - bungee, która hamuje skoki, ma kluczowe znaczenie, gdy układ odpornościowy reaguje na infekcję. Innymi słowy, naukowcy zbadali zdolność białych krwinek (leukocytów) do wydzielania mediatorów zapalnych i trawienia bakterii (tj., Odpowiednio, uwalniania cytokin i fagocytozy).

W tym celu badacze wstępnie potraktowali połowę skoczków bungee propanolem, który jest beta-blokerem, a przez to osłabia działanie katecholamin na układ odpornościowy. Stwierdzili, że immunosupresja wywołana stresem jest niezależna od katecholamin. Co ciekawe, chociaż zaobserwowana liczba leukocytów wzrosła podczas badania, te leukocyty wykazywały mniejszą reakcję.

Zamiast immunosupresji, w której pośredniczą katecholaminy, wydaje się, że glukokortykosterydy, takie jak kortyzol, po wystąpieniu ostrego stresu hamują układ odpornościowy poprzez mechanizmy nie-genomowe, które są szybsze niż transkrypcja DNA. Te nienaukowe mechanizmy są również odpowiedzialne za natychmiastową ulgę odczuwaną przez osoby cierpiące na alergie przyjmujące glikokortykoidy, takie jak prednizon.

Na koniec, inne badania pokazują, że skoki spadochronowe powodują wzrost endorfin. Ten wzrost endorfin powoduje "pośpiech" lub "wysoki".

Wspinaczka skałkowa

Rodzaje Wspinaczka

W technicznym wolnym wspinaczce skalnej, sposób, w jaki wznosi się wspinacz, ma znaczenie zasadnicze. Podczas czystego wynurzania wspinacz wykonuje każdy ruch bez pomocy - nie ma wiszących, opadających ani ciągnących za sobą urządzeń.

Podczas wspinaczki prowadzącej wspinacz przymocowuje linę do punktów ochronnych podczas wspinaczki, wykonując czyste wynurzenie. Alternatywnie, wspinaczka górna obejmuje linę zakotwiczoną u góry wznoszenia. Linę tę można wykorzystać podczas wspinaczki. W obu formach wspinaczki lina chroni wspinacza przed upadkiem.

Prowadzenie wspinaczki jest trudniejsze niż wspinanie się po linie. Prowadzenie wspinaczki jest również bardziej cenione przez zapalonych wspinaczy. Najlepszą wspinaczkę linową ćwiczą zarówno początkujący, jak i doświadczeni wspinacze podczas treningu.

Odpowiedź hormonalna

W badaniu zatytułowanym "Odpowiedzi hormonów na ciągły atak wspinaczki u mężczyzn" Sherk i współautorzy zmierzyli poziom testosteronu, hormonu wzrostu i kortyzolu u 10 młodych męskich wspinaczy, którzy wspinali się po 55 stopniach w pionie. trasa przez 30 minut. Warto zauważyć, że wspinaczka była górną liną.

Uczestnicy wspinaczy mieli przynajmniej średni poziom umiejętności, najwyraźniej dobrze opanowani i pozbawieni niekontrolowanego nadciśnienia lub astmy. Wspinacze również nie przyjmowali leków kortykosteroidowych.

Naukowcy odkryli, że wspinaczka ta przejściowo podnosi poziom testosteronu w osoczu i poziom hormonu wzrostu, ale nie zaobserwowano zmian w poziomach kortyzolu. Testosteron i hormon wzrostu pomagają stymulować syntezę mięśni beztłuszczowych, a kortyzol wspomaga rozkład białek. Ponadto zwiększają się poziomy hormonu wzrostu i kortyzolu podczas wysiłku fizycznego.

Z wyjątkiem braku zmian w poziomie kortyzolu, wyniki obecnego badania zgadzają się z poprzednimi badaniami. Według autorów:

Testosteron, kortyzol i GH hormon wzrostu zostały wykazane w licznych badaniach mających na celu zwiększenie po treningach oporowych i ćwiczeniach aerobowych u mężczyzn, z poziomami hormonów i wielkości odpowiedzi w zależności od czynników takich jak wiek badanych, stan karmienia i treningu, i intensywność ćwiczeń i czas trwania.

Naukowcy sugerują, że wspinacze doświadczyli wzrostu katecholamin, takich jak adrenalina. Podczas wspinaczki wspinacze doznali wzrostu niepokoju proporcjonalnego do trudności wznoszenia. Naukowcy zauważyli również, co następuje:

Czas trwania tego protokołu prawdopodobnie spowodował dryfowanie układu sercowo-naczyniowego, potencjalnie związane ze zwiększoną temperaturą rdzenia, prawdopodobny wzrost poziomu katecholamin, zmniejszenie objętości wylewu lub zwiększone napięcie sercowo-naczyniowe z górnej części ciała ćwiczenia.

Spadochroniarstwo

Prawdopodobnie nie jest zaskoczeniem, że wyskoczenie z samolotu ze spadochronem jest idealnym psychologicznym stresorem do badań naukowych. W końcu skoczkowie walczą o możliwość śmierci w pośpiechu przygody.

Chociaż skoki spadochronowe są przede wszystkim doświadczeniem psychologicznym, przyspieszanie doświadczane podczas zejścia jest fizycznym czynnikiem stresującym, który zmienia przepływ krwi i zwiększa poziom kortyzolu i katecholamin w osoczu.

W badaniu zatytułowanym "Hormonalne reakcje na stres psychologiczny u mężczyzn przygotowujących się do skoków spadochronowych" Chatterton i jego współpracownicy zwerbowali 26 ochotników, którzy ocenią ich pod względem psychologicznym i hormonalnym podczas pierwszego skoku spadochronowego. Średni wiek skoczków po raz pierwszy wynosił 26,4 lat, a wszyscy skoczkowie mieli dobre zdrowie. Oprócz tej grupy eksperymentalnej zbadano również grupę kontrolną, która nie chciała skakać na spadochronie.

Oto, jak skoczkowie zareagowali fizjologicznie na skok:

• Zwiększenie poziomu kortyzolu
• Zwiększenie poziomów katecholamin
• Zwiększenie poziomów prolaktyny
• Wzrost hormonów wzrostu
• Zwiększenie poziomów lęku (osiągnięte przed skokiem)
• Zmniejszenie poziomu testosteronu

Warto zauważyć, że kortyzol, hormon wzrostu, katecholaminy i prolaktyna są hormonami stresu. Oczekuje się, że hormony te wzrosną proporcjonalnie do doświadczanego lęku i zapotrzebowania metabolicznego.

Speleologia

Speleologia ma różne nazwy, takie jak speleologia i potholing. Polega na badaniu niezakłóconych systemów jaskiń. Miłośnicy jaskini muszą pokonać strome pochyłości, zagrożenia wodne i ścisłe ściskanie. Chociaż niektórzy spelerzy kwestionują klasyfikację rozrywki jako "sportu ekstremalnego" - twierdzenie, że bezpieczeństwo jest najwyższym priorytetem - speleologia może być śmiertelna.

Rozważmy następujący opis alpejskiego potholingu autorstwa Stennera i współautorów w 2007 r. Pt. "Hormonalne odpowiedzi na długotrwałe eksploracje w jaskini o głębokości 700 m":

W przeciwieństwie do innych sportów ekstremalnych, w alpejskim potholingu te stresory są obecne jednocześnie. W rzeczywistości, wysoko wykwalifikowani potholiarze poruszają się zazwyczaj przez 20 i więcej godzin, prawie bez przerwy, nosząc uprząż do wspinaczki, która ściska dolne kończyny, w zimnym i mokrym środowisku i, oczywiście, w ciemności. W oparciu o te specyficzne cechy potholingu można było oczekiwać znaczącego bodźca w układach HPA podwzgórze-przysadka-nadnercza, HP podwzgórze-przysadka i HPT tarczowo-przysadkowo-tarczycy, a w naszym eksperymencie odpowiedzi te zostały badano za pomocą następujących parametrów: hormonu wzrostu w surowicy (GH), kortyzolu, hormonu tyreotropowego (TSH), wolnej trójjodotyroniny (FT3) i wolnej tyroksyny (FT4).

W tym badaniu Stenner i współpracownicy zbadali odpowiedź hormonalną na potholing wśród pięciu elitarnych potholerów. Te fluktuacje hormonalne wynikają ze stymulacji systemów HPA, HP i HPT. Naukowcy odkryli, że poziom kortyzolu, hormonu wzrostu i wolnego stężenia tlenku tytanu we wszystkich przypadkach wzrósł w drugą stronę po 20-godzinnej przerwie potholingowej.

Zgodnie z oczekiwaniami wyniki tego badania podkreślają, że skrajny stres fizyczny i psychiczny spowodowany zmianami hormonów powodował zmiany w poziomie hormonów.Warto zauważyć, że badacze postawili hipotezę, że wzrost wolnej tyroksyny nastąpił z powodu zwiększenia ilości wolnych kwasów tłuszczowych, co jest normalne podczas długotrwałej aktywności fizycznej.

Co oznaczają te zmiany hormonalne dla ciała?

Krótko mówiąc, ludzie, którzy uczestniczą w sportach ekstremalnych, doświadczają lęku, strachu i obaw. Hormony stresu - w tym hormon wzrostu, kortyzol, prolaktyna i katecholaminy, takie jak adrenalina - są znacznie zwiększone podczas aktywności. Zazwyczaj hormony stresu wzrastają proporcjonalnie do lęku i obciążenia metabolicznego.

Mimo że podwyższenie poziomu hormonów jest przejściowe, a poziom hormonów szybko powraca do wartości wyjściowych po zakończeniu tego sportu, nie jest jasne, czy powtarzające się narażenie na ekstremalne sporty i ciągłe wahania poziomu hormonu stresu mają długoterminowe skutki.

Nie jest również jasne, czy sporty ekstremalne mogą zaostrzyć określone schorzenia lub czy osoby z pewnymi schorzeniami powinny uczestniczyć w sportach ekstremalnych. Niektórzy eksperci sugerują, że osoby z przewlekłymi problemami zdrowotnymi powinny unikać sportów ekstremalnych i uczestniczyć w nich powinny tylko osoby zdrowe. Co więcej, osoby z pewnymi schorzeniami, które mogą być zaostrzone przez stres - w tym niekontrolowane nadciśnienie, choroby serca i astma - powinny unikać ekstremalnych sportów. W rzeczywistości ludzie cierpiący na te schorzenia są poddawani badaniom przesiewowym i potencjalnie wykluczeni z eksperymentów sportów ekstremalnych.

Zanim naprawdę zrozumiemy wpływ sportów ekstremalnych na organizm, należy przeprowadzić o wiele więcej badań. Do tej pory większość badań sportów ekstremalnych skupiała się na częstości akcji serca, wydatku energetycznym, wykorzystaniu ćwiczeń i maksymalnym zużyciu tlenu (VO2 max). Warto zauważyć, że VO2 max jest kluczowym wskaźnikiem sprawności i wytrzymałości podczas ćwiczeń; jest to kluczowa miara wśród fizjologów wysiłkowych.

Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące swojego zdrowia w związku ze sportami ekstremalnymi - lub czy powinieneś uczestniczyć - porozmawiaj ze swoim lekarzem. Twój lekarz będzie w stanie ocenić potencjalne ryzyko i udzielić indywidualnych wskazówek.