Zalecenia dotyczące leczenia łuszczycowego zapalenia stawów

Łuszczycowe zapalenie stawów jest przewlekłym typem zapalnego zapalenia stawów, które jest związane z łuszczycą, chorobą skóry. Objawy zapalenia stawów i łuszczycy często jednak nie występują jednocześnie. U większości pacjentów z łuszczycowym zapaleniem stawów objawy łuszczycy rozwijają się przed objawami zapalenia stawów. Jednak w około 15 procentach przypadków pojawiają się objawy zapalenia stawów, zanim pojawi się łuszczyca. U kolejnych 15 procent pacjentów łuszczycowe zapalenie stawów rozpoznaje się w tym samym czasie co łuszczycę.

Istnieje 5 typów łuszczycowego zapalenia stawów: symetryczna, asymetryczna, dystalna, z przewagą międzypaliczkową, zapalenie kręgosłupa i mutilans z zapaleniem stawów. Wczesna diagnoza i leczenie są ważne, aby zmniejszyć ryzyko trwałego uszkodzenia stawów. Leczenie jest ukierunkowane na kontrolowanie stanu zapalnego, a przy aspektach stawów i skóry choroby należy zająć się obydwoma.

Grupa zadaniowa EULAR (Europejska Liga Przeciw Reumatyzmowi) przeprowadziła obszerny systematyczny przegląd literatury naukowej w celu oceny farmakologicznego leczenia łuszczycowego zapalenia stawów. Pierwotnie EULAR opublikował zalecenia w 2012 r. Jednak do 2015 r. Aktualizacja była już potrzebna ze względu na nowe dowody i dostępność nowych leków. W 2012 r. Istniały dwie kategorie DMARD (modyfikujące chorobę leki przeciwreumatyczne): konwencjonalne syntetyczne DMARD (skrócone csDMARD), które obejmują metotreksat, Arava (leflunomid), azulfidynę (sulfasalazynę) i biologiczną DMARD (w skrócie bDMARD). Do 2015 r. Aktualizacja obejmowała trzecią kategorię DMARD, zwaną ukierunkowanymi syntetycznymi DMARD (w skrócie tsDMARD), które obejmują PDE (inhibitory fosfodiesterazy) i inhibitory JAK (np. Xeljanz tofacitinib). Zaktualizowane wytyczne EULAR zawierają 10 zaleceń i 5 nadrzędnych zasad leczenia łuszczycowego zapalenia stawów.

Nadrzędne zasady

• Łuszczycowe zapalenie stawów jest heterogenne (tj. Składa się z różnych aspektów) i potencjalnie ciężką chorobą, która może wymagać interdyscyplinarnego leczenia.
• Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów powinno mieć na celu najlepszą opiekę i musi opierać się na wspólnej decyzji pacjenta i reumatologa, biorąc pod uwagę skuteczność, bezpieczeństwo i koszt leczenia.
• Reumatolodzy to specjaliści, którzy powinni przede wszystkim dbać o mięśniowo-szkieletowe aspekty artropatii łuszczycowej. Przy obecnym zaangażowaniu skóry reumatolog i dermatolog powinni współpracować w zakresie diagnostyki i leczenia chorób.
• Podstawowym celem leczenia łuszczycowego zapalenia stawów jest maksymalizacja jakości życia związanej ze zdrowiem poprzez kontrolę objawów, zapobieganie uszkodzeniom strukturalnym, a także zachowanie normalnej funkcji i uczestnictwa w życiu społecznym.Zmniejszenie stanów zapalnych jest niezbędne do osiągnięcia celów.
• Postępowanie z pacjentem z łuszczycowym zapaleniem stawów musi uwzględniać objawy pozastawowe (tj. Inne niż stawy), zespół metaboliczny, chorobę sercowo-naczyniową i inne współwystępujące schorzenia.

Zalecenia

Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów powinno być ukierunkowane na remisję lub minimalną lub niską aktywność choroby, osiągane poprzez regularne monitorowanie i dostosowywanie terapii do potrzeb.

• NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne) mogą być stosowane w celu łagodzenia objawów i objawów ze strony układu mięśniowo-szkieletowego.
• U pacjentów z obwodowym zapaleniem stawów, zwłaszcza u pacjentów z obrzękniętymi stawami, z uszkodzeniem stawów z zapaleniem, zwiększoną szybkością sedymentacji i CRP i / lub objawami pozastawowymi, csDMARD należy rozważyć we wczesnym stadium, z metotreksatem preferowanym u pacjentów z zajęciem skóry.
• Miejscowe iniekcje kortykosteroidów należy uznać za leczenie wspomagające (tj. Dodatkowe). Ogólnoustrojowe kortykosteroidy w najmniejszej skutecznej dawce można stosować ostrożnie.
• U pacjentów z obwodowym zapaleniem stawów, u których występuje niewystarczająca odpowiedź na co najmniej jeden csDMARD, należy rozpocząć leczenie za pomocą bDMARD. BDMARD jest zwykle blokerem TNF.
• U pacjentów z obwodowym zapaleniem stawów, którzy mają niewystarczającą odpowiedź na co najmniej jeden csDMARD, który nie może zastosować blokera TNF, można rozważyć bDMARD, które są ukierunkowane na IL12 / 23 (np. Stelara ustekinumab) lub IL17 (np., Secukinumab).
• U pacjentów z obwodowym zapaleniem stawów, którzy mają niewystarczającą odpowiedź na co najmniej jeden csDMARD i którzy nie mogą stosować bDMARD, można rozważyć tsDMARD.

• U pacjentów z aktywnym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych i (lub) zapaleniem jądrowym (obrzęk całej cyfry), którzy nie wykazują wystarczającej odpowiedzi na NLPZ lub miejscowe iniekcje kortykosteroidów, należy rozważyć stosowanie bDMARD. Najpierw próbuje się zastosować bloker TNF.
• U pacjentów z aktywną chorobą osiową, u których nie ma wystarczającej odpowiedzi na NLPZ, należy rozważyć stosowanie bDMARD. Najpierw próbuje się zastosować bloker TNF.
• U pacjentów, którzy nie reagują na bDMARD, należy rozważyć przejście na inny bDMARD. Przełączanie między różnymi blokerami TNF można uznać za właściwe. Blokery TNF obejmują: Enbrel (etanercept), Remicade (infliksymab), Humira (adalimumab), Simponi (golimumab) i Cimzia (certolizumab pegol).