Groźne poziomy rtęci znalezione w niektórych owocach morza

Podsumowując, wiele rodzajów owoców morza takich jak łosoś, krewetki i dorsz zawiera mało metabolizowaną rtęć. Co więcej, drżenie związane z metabolizowaną rtęcią występujące w owocach morza nie jest niczym nowym, a ogólnie ryba jest bardzo pożywna. Jednak FDA jest obecnie w trakcie aktualizacji swoich zaleceń dotyczących spożycia owoców morza przez kobiety w ciąży, matki karmiące, kobiety spodziewające się ciąży i małych dzieci. Szczególnie federalni i wielu innych obawia się głębokich uszkodzeń neurologicznych, które rtęć może wyrządzić w naszej fizjologii - zwłaszcza jej wpływu na płody i bardzo małe dzieci, które wciąż rosną i rozwijają się.

Jak rtęć trafia do owoców morza?

Rtęć przedostaje się do owoców morza, ryb i skorupiaków za pomocą środków okrężnych.

Najpierw odparowana rtęć metaliczna (Hg⁰) wytwarzane zarówno przez naturalne procesy (przypuszczalnie pożary lasów lub aktywność wulkanu), jak i zanieczyszczenie (spalanie paliw kopalnych) wzbija się w atmosferę. W atmosferze tę rtęć utlenia się, tworząc dwuwartościową nieorganiczną rtęć (Hg²⁺), który następnie spada na powierzchnię Ziemi w postaci deszczu. Bakterie wodne, takie jak plankton, metylują tę rtęć (tworząc MeHg⁺ lub metylortę), a to metabolizowało złoża metylortęci w lipidach lub tłuszczu zwierząt, torując sobie drogę do łańcucha pokarmowego.

Długo żyjące ryby drapieżne na szczycie łańcucha pokarmowego, takie jak rekin, miecznik i królewski makrela, gromadzą względnie wysoki poziom rtęci, co powoduje ich spożycie przez kobiety w ciąży i małe dzieci z rozwijającymi się systemami nerwowymi, szczególnie w odniesieniu do.

Dlaczego metylortęć jest niebezpieczna?

Zarówno zjonizowana rtęć, jak i metylortęć wiążą się z siarką zawartą w białkach, co zaburza biologię naszych ciał na wiele niepokojących sposobów. Bardziej konkretnie, rtęć generuje stres oksydacyjny na komórkach (myślenie o powstawaniu wolnych rodników), mesy z mikrotubulami (myślę, że pomieszany podział komórek), a nawet może wywołać niebezpieczną autoimmunizację. Zaprawdę, nie rozumiemy dokładnie, jak rtęci nas niepokoi, ale to, co wiemy o zatruciu rtęcią, jest przerażające.

Oto kilka złych sposobów, w jakie metylortęć może zadzierać z naszymi ciałami:

• ślepota
• porażenie mózgowe
• problemy wzrostu
• upośledzenie intelektualne
• zmęczenie
• utrata słuchu
• ataksja (utrata dobrowolnej koordynacji ruchów mięśni)
• drżenie mięśni
• ruchy
• paraliż (z ciężkim zatruciem)
• śmierć (z ciężkim zatruciem)
• choroba serca (niektóre bardzo nowe badania sugerują, że metylortęć może przyczyniać się do miażdżycy)

Warto zauważyć, że niektóre z tych neurologicznych działań niepożądanych, takich jak porażenie mózgowe i problemy ze wzrostem, dotyczą płodów i małych dzieci. W związku z tym FDA i różne organizacje opieki zdrowotnej wydały ostrzeżenia dotyczące tych populacji.

Chociaż rtęć jest wydalana przez wątrobę i nerki, ma ona szczególnie długi okres półtrwania w organizmie. Innymi słowy, pozbycie się połkniętej rtęci zajmuje nam dużo czasu. Ponadto metylortęć jest prawie całkowicie absorbowana z przewodu pokarmowego i bardzo dobrze przekracza barierę krew-mózg, czyniąc mózg i rdzeń kręgowy szczególnie wrażliwymi na jej działanie.

Zatrucie metylortęcią jest podstępne iw przeciwieństwie do innych bardziej ostrych form zatrucia rtęcią, chelatacji i wymiotów (wymiotów) nie pozbędzie się ciała tego ciężkiego metalu. W rzeczywistości, zapobieganie jest jedyną obroną, którą mamy przeciwko metylortęci. Innymi słowy, najlepszym sposobem na zaradzenie zatruciu metylortęci jest przede wszystkim uniknięcie jego spożycia.

Co oznacza dla ciebie metylortęć w owocach morza?

Jak zauważyła FDA i niezliczona ilość innych osób, musimy pamiętać, że owoce morza są szczególnie zdrowym źródłem białek, minerałów i witamin. Ponadto, owoce morza mają niską zawartość tłuszczów nasyconych i zawierają dużo kwasów tłuszczowych omega-3. Wcześniejsze Wszyscy, nawet kobiety w ciąży i małe dzieci, powinni uwzględniać zdrowe, zalecane i pożywne ilości owoców morza w naszej diecie.

W rzeczywistości, dzięki niedawno opracowanej opinii, FDA faktycznie zachęca kobiety w ciąży, matki karmiące i matki przewidujące ciążę do zjedzenia od 8 do 12 uncji owoców morza tygodniowo, a dzieci w wieku od 2 do 8 lat powinny jeść od 3 do 6 uncji. Innymi słowy, tacy ludzie powinni jeść od 2 do 3 porcji owoców morza tygodniowo.

Jednak FDA doradza kobietom w ciąży, matkom karmiącym, kobietom przewidującym ciążę i małym dzieciom spożywać ryby o typowo niższej zawartości metylortęci, takich jak tilapia, sum i dorsz. Co więcej, federalni zalecają, aby nie używali rekina, miecznika, króla makreli i żabnicy złowionych u wybrzeży Zatoki. Ponadto osoby spożywające ryby ze zbiorników słodkowodnych powinny wziąć pod uwagę lokalne porady na temat zawartości rtęci i uważać na ryby zbierane z obszarów bez porad.

Warto zauważyć, że chociaż FDA wymienia tuńczyka w puszkach jako niską rtęć, to ocena ta jest kwestionowana przez wielu ekspertów, którzy ostrzegają ją, aby niektóre matki i małe dzieci unikały w ogóle tuńczyka.

Pamiętaj, że pomimo tego, co do tej pory podzieliłem się z Tobą, porada FDA jest słuszna Rada. Bardzo rzadko zdarza się, że ograniczona ekspozycja na problematyczne owoce morza spowoduje zatrucie metylortęcią. Na przykład, jeśli jesteś w ciąży lub karmisz piersią, a podczas świątecznego brunchu ze współmałżonkiem ślizgasz się i spożywasz okazjonalny stek z miecznika, nie musisz się wściekać. Po prostu staraj się trzymać z daleka od takich ryb przez większość czasu i zmniejsz spożycie ryb przez resztę tygodnia - punkt, który robi także FDA.

Pomimo obaw związanych z metylortęcią w owocach morza, zdecydowana większość Amerykanów utrzymuje niski poziom rtęci w swoich ciałach - nawet wśród tych, którzy jedzą ryby słodkowodne, więcej ryb niż przeciętnie, lub jedno i drugie. Na przykład w jednym z ostatnich badań ustalono, że u wszystkich osób dorosłych stężenie całkowitego rtęci w EPA jest potencjalnie szkodliwe (większe lub równe 5,8 mikrograma na litr) na poziomie 4,6 procent. Ponadto w innym dużym badaniu oszacowano, że zarejestrowano zaledwie 0,5% młodzieży w wieku od 1 do 19 lat, jeśli chodzi o poziom rtęci we krwi.