Mowa i komunikacja w autyzmie

Osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu mogą być całkowicie niewerbalne, mogą mieć ograniczoną przydatność mowy lub mogą być bardzo gadatliwe. Bez względu na ich umiejętności werbalne, prawie wszyscy na widmie autyzmu mają trudności z wykorzystaniem mowy w interakcjach społecznych. Dzieje się tak dlatego, że radzą sobie z podwójnym wyzwaniem: własnymi trudnościami w wyrażaniu pomysłów w odpowiedni sposób oraz trudnościami innych w zrozumieniu i zaakceptowaniu ich.

Przemówienie a komunikacja w autyzmie

Dlaczego osoba posługująca się językiem mówionym napotyka problemy z komunikacją społeczną? Są dwa powody. Po pierwsze, osoby z autyzmem często używają mowy w sposób idiosynkratyczny. Mogą recytować linie z filmu, rozmawiać bez końca o ulubionym temacie lub zadawać pytania, na które znają już odpowiedź. Po drugie, mowa jest tylko częścią komunikacji społecznej, w wielu przypadkach język mówiony to za mało.

Aby skutecznie komunikować się, większość ludzi używa znacznie więcej niż mowa. Posługują się mową ciała (używanie kontaktu wzrokowego, gestami dłoni, postawą ciała itp.), Językiem pragmatycznym (społecznie znaczącym użyciem języka), idiomami, slangiem i umiejętnością modulowania tonów, głośności i prozodii (wzloty i upadki głos). Te stosunkowo subtelne narzędzia mówią innym, czy żartujemy, czy jesteśmy poważni, platoniczni, kochliwi i wiele więcej.

Komunikowanie się wymaga również zrozumienia, który rodzaj mowy jest odpowiedni w danej sytuacji (uprzejmy w szkole, głośno z przyjaciółmi itp.). Błędem może być poważne nieporozumienie. Na przykład głośny głos na pogrzebie można zinterpretować jako brak szacunku, podczas gdy bardzo formalną mowę w szkole można odczytać jako "nerdy".

Dlaczego ludzie z autyzmem mają problemy z komunikacją

Wszystkie umiejętności związane z komunikacją społeczną zakładają zrozumienie złożonych oczekiwań społecznych, w połączeniu z umiejętnością samo-modulacji w oparciu o to zrozumienie. Osoby z autyzmem zazwyczaj nie mają takich umiejętności.

Często osoby z dobrze funkcjonującym autyzmem (zespół Aspergera) czują się sfrustrowane, gdy ich próby porozumiewania się napotykają puste spojrzenia, a nawet śmiech. Dzieje się tak zbyt często, ponieważ osoby z autyzmem mogą mieć:

• Opóźnione lub nietypowe wzorce mowy (na przykład wiele autystycznych dzieci zapamiętuje skrypty wideo i powtarza je słowo po słowie z dokładną intonacją znaków telewizyjnych)
• Intonacja wysoka lub płaska
• Brak slangu lub "kidspeak"
• Trudności w zrozumieniu tonu głosu i języka ciała jako sposób wyrażania sarkazmu, humoru, ironii itp.
• Brak kontaktu wzrokowego
• Niemożność spojrzenia na kogoś innego (wyobrażenie siebie w cudzych butach). Ta niepełnosprawność jest często nazywana brakiem "teorii umysłu".

Wiele osób z autyzmem jest w stanie zrekompensować deficyty w komunikacji społecznej, ucząc się zasad i technik lepszej interakcji społecznej. Często te umiejętności są nauczane poprzez kombinację terapii mowy i treningu umiejętności społecznych. Rzeczywistość jest jednak taka, że ​​wiele osób z autyzmem zawsze będzie brzmiało i wydaje się nieco różnić od swoich rówieśników.

Materiały do ​​budowania umiejętności komunikacji społecznej

Większość dzieci z autyzmem (i niektórymi dorosłymi) uczestniczy w terapii mającej na celu poprawę umiejętności komunikacji społecznej.

• Terapia mowy może skupiać się nie tylko na poprawnej wymowie, ale także na intonacji, rozmowach w tył i w przód oraz innych aspektach pragmatycznej mowy
• Terapia umiejętności społecznych może angażować osoby z autyzmem w działania grupowe, które wymagają praktyki dzielenia się, współpracy i powiązanych umiejętności