Co musisz wiedzieć o szczepionce DTaP

Szczepionka DTaP to szczepionka skojarzona stosowana do immunizacji małych dzieci przeciwko trzem różnym chorobom zakaźnym: błonicy, tężcowi i krztuścowi (kokluszowi).

Nie należy go mylić ze szczepionką DTP, która uodparnia na te same choroby, ale nie jest już stosowana w Stanach Zjednoczonych. Podobnie szczepionka przeciw TDaP obejmuje te same choroby, ale jest stosowana tylko w przypadku starszych dzieci i dorosłych.

Dlaczego DTaP zastąpiono DTP

Szczepionka DTP istnieje już od 1949 roku i była jedną z pierwszych szczepionek łączących wiele szczepionek w jedno wstrzyknięcie. Łączyła ona szczepionkę przeciw krztuścowi (utworzoną w 1914 r.) Ze szczepionką przeciw błonicy (1926 r.) I szczepionką przeciw tężcowi (1938 r.). DTP stanowiło ważny punkt zwrotny w zapobieganiu tym chorobom, redukując roczny występowanie kokluszu w pojedynkę z 200 000 w 1940 do nieco ponad 20 000 obecnie.

Pomimo sukcesu, działania niepożądane szczepionki DTP doprowadziły do ​​stopniowego spadku jej użycia, co doprowadziło do wzrostu liczby infekcji i ofiar śmiertelnych do końca XX wieku.

Aby rozwiązać te niedociągnięcia, naukowcy opracowali w 1999 r. Bezpieczniejszą wersję, znaną jako szczepionka DTaP. "A" w DTaP jest więcej niż przypadkowe. Jest on używany do opisania bezkomórkowego składnika krztuścowego szczepionki. Szczepionka bezkomórkowa z definicji jest tą, w której zastosowano komponent zarazy zamiast całej, inaktywowanej komórki.

Podczas gdy wiele szczepionek pełnokomórkowych jest bezpiecznych i skutecznych, użycie całego zakażenia oznacza, że ​​należą one do najprostszych ze wszystkich szczepionek. W przypadku krztuśca, zewnętrzna skorupa bakterii składa się z tłuszczów i polisacharydów, które są endotoksyczne, co oznacza, że ​​mogą powodować ogólne zapalenie całego ciała. Z tego powodu, dzieci, którym podano szczepionkę DTP, czasami doświadczały wysokiej gorączki, drgawek gorączkowych (drgawki związane z gorączką), a nawet omdlenia.

Natomiast szczepionka DTaP zawiera jedynie antygenowe składniki komórek. Antygeny są białkami wykorzystywanymi przez układ odpornościowy do identyfikacji i rozpoczęcia ataku na szkodliwą substancję.(Pomyśl o nich jako o "zapachu" zakażenia, a nie o zarażeniu.) Usuwając endotoksyny i stosując tylko antygeny, szczepionka DTaP może pobudzić odpowiedź immunologiczną przy znacznie mniejszych skutkach ubocznych.

Z tego powodu Centers for Disease Control and Prevention (CDC) zalecił zastąpienie szczepionki DTP przez DTaP w 1996 roku.

Choroby Zapobiega szczepionce

Błonica, tężec i krztusiec to choroby wywoływane przez bakterie, które pozostawione bez leczenia mogą powodować ciężkie choroby i śmierć. Błonica i krztusiec są przenoszone z człowieka na człowieka. Tężec wchodzi do organizmu przez rany lub rany.

• Błonica jest spowodowane przez Corynebacterium diphtheriae bakteria. Łatwo rozprzestrzenia się przez kaszel, kichanie lub bezpośredni kontakt ze skażonym przedmiotem, takim jak zabawka. Dwa do trzech dni po ekspozycji toksyny z bakterii mogą powodować objawy oddechowe (w tym grubą, szarą powłokę w nosie lub gardle), osłabienie, powiększone węzły chłonne i gorączkę. Jeśli dostanie się do krwiobiegu, może uszkodzić serce, nerki i nerwy.
• Tężec jest spowodowane przez Clostridium tetani bakterie, których zarodniki znajdują się w glebie, kurzu i oborniku. Zarazy dostają się do organizmu przez zranioną skórę, często gdy skóra zostaje przebita zanieczyszczonym przedmiotem, takim jak gwóźdź. Tężec jest często nazywany "szczęką szczękową", ponieważ może powodować silne napięcie mięśni szczęki. Może to prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, utrudniając oddychanie, a nawet połknąć.
• Krztusiec jest spowodowane Bordetella pertussis bakterie, które przywiązują się do niewielkich, podobnych do włosów występów (zwanych rzęskami), które wyścielają górne drogi oddechowe. Bakterie uwalniają toksyny, które nie tylko uszkadzają rzęski, ale powodują pęcznienie dróg oddechowych. Podobnie jak błonica, krztusiec rozprzestrzenia się przez kaszel, kichanie lub po prostu przebywanie w tej samej przestrzeni powietrznej przez dłuższy czas. Objawy pojawiają się w ciągu pięciu do 10 dni ekspozycji i mogą obejmować gorączkę niskiej jakości, bezdech (przerwy w oddychaniu), wymioty, zmęczenie i charakterystyczny, wysoki "krztusiec" kaszel. Może również rozwinąć się zapalenie płuc.

Kto powinien otrzymać szczepionkę DTaP?

Ponieważ ich imiona są tak podobne, ludzie nie są pewni, czy potrzebują szczepionki DTaP lub TDaP. Ponadto istnieją również szczepionki DT i Td, które są stosowane w celu zapobiegania jedynie tężcowi i błonicy.

Podstawowa różnica w tych szczepionkach zależy od tego, komu są one odpowiednie. Zgodnie z zaleceniami CDC:

• DTaP jest zalecany dla dzieci poniżej siedmiu lat i zawiera więcej antygenów, aby lepiej zbudować obronę immunologiczną.
• Zaleca się stosowanie DT u dzieci poniżej 7 lat, u których szczepionka przeciwko krztuścowi jest przeciwwskazana (zwykle z powodu wcześniejszej reakcji alergicznej).
• TDaP jest szczepionką przypominającą podawaną dzieciom powyżej siódmej i dorosłej osoby i wymaga mniej antygenów, aby zwiększyć ochronę.
• Td to szczepionka przypominająca podawana młodym i dorosłym, którzy mogą być mniej zagrożeni kokluszem.

Szczepionka DTaP jest sprzedawana pod nazwami Daptacel i Infarix. Szczepionka TDaP jest sprzedawana pod markami Adacel i Boosterix. Tymczasem szczepionka Td jest sprzedawana pod nazwą Tenivac, podczas gdy szczepionka DT jest ogólnie dostępna.

Istnieją również szczepionki skojarzone, które chronią przed tymi i innymi chorobami. Obejmują one Kinrix (DTaP i polio), Pediarix (DTaP, polio i zapalenie wątroby typu B) oraz Pentacel (DTaP, polio i Haemophilus influenzae typ b).

Harmonogram szczepień

Szczepionkę DTaP podaje się w postaci wstrzyknięcia domięśniowego, dostarczanego do zewnętrznego mięśnia uda u niemowląt i małych dzieci lub mięśnia naramiennego górnego ramienia u młodzieży i dorosłych. Liczba i harmonogram dawek różnią się w zależności od wieku i okoliczności danej osoby:

• W przypadku niemowląt pięć oddzielnych ujęć zaplanowano na dwa, cztery i sześć miesięcy, między 15 a 18 miesiącem oraz między czterema a sześcioma latami. Następnie należy podać dawkę przypominającą Tdap, gdy dziecko ma od 11 do 12 lat. Następnie można podać dawkę przypominającą Td co 10 lat.
• W przypadku dorosłych, którzy nie zostali zaszczepieni, można użyć jednego strzału TDaP. Strzały wzmacniające Td należy następnie podawać co 10 lat.
• Ponadto kobiety w ciąży powinny otrzymywać pojedynczą dawkę Tdap, najlepiej w okresie od 27 do 36 tygodni ciąży.

Skutki uboczne

Skutki uboczne szczepionki DTaP są łagodne i mogą obejmować:

• Niska gorączka
• Zaczerwienienie, obrzęk, bolesność lub tkliwość w miejscu wstrzyknięcia
• Bóle głowy
• Zmęczenie

Objawy mają tendencję do rozwoju od jednego do trzech dni po strzale i są częstsze po czwartym lub piątym zastrzyku. Obrzęk zwykle ustępuje w ciągu od jednego do siedmiu dni. Rzadziej dochodzi do wymiotów.