Jakie testy diagnozują chorobę Parkinsona?

Obecnie nie ma testów, które pozwoliłyby definitywnie zdiagnozować chorobę Parkinsona. Diagnoza jest oparta na wynikach klinicznych twojego lekarza w połączeniu z twoim raportem na temat symptomów, których doświadczasz.

W sytuacjach, w których starsza osoba przedstawia typowe cechy choroby Parkinsona i reaguje na terapię zastępczą dopaminą, jest mało prawdopodobne, aby była jakakolwiek korzyść dla dalszego badania lub obrazowania.

Dalsze testy w chorobie Parkinsona

W innych sytuacjach, gdzie być może diagnoza nie jest tak jasna, młodsi ludzie są dotknięci, lub występują nietypowe objawy, takie jak drżenie dotykające obu rąk lub w ogóle nie ma drżenia, dalsze badania mogą pomóc. Na przykład obrazowanie może odgrywać rolę w odróżnieniu drżenia samoistnego od choroby Parkinsona. Ważne może być również potwierdzenie początkowej diagnozy klinicznej choroby Parkinsona przed inwazyjną procedurą leczenia, taką jak operacyjna DBS (stymulacja głębokiego mózgu)

MRI w testach na chorobę Parkinsona

Jednym z częstszych testów wykonywanych podczas neurologicznej operacji jest skan MRI i można pomyśleć, że w badaniu choroby, która wpływa na mózg, takiej jak choroba Parkinsona, ten test obrazowania byłby koniecznością. W kontekście choroby Parkinsona jednak MRI nie jest szczególnie pomocny. Patrzy na strukturę mózgu, która dla wszystkich intensywnych celów wydaje się normalna w tej chorobie. Obrazowanie MRI może być jednak wskazane, gdy objawy pojawiają się u osób młodszych (mniej niż 55 lat) lub jeśli obraz kliniczny lub przebieg objawów nie jest typowy dla choroby Parkinsona. W takich sytuacjach MRI może być stosowany w celu wykluczenia innych zaburzeń, takich jak udar, guzy, wodogłowie (obrzęk mózgu) i choroba Wilsona (choroba wynikająca z akumulacji miedzi, która może powodować drżenie u młodszych osób).

Obrazowanie specjalistyczne

Specjalistyczne obrazowanie, takie jak skanowanie PET i skanowanie DaTscan, ma bardziej "funkcjonalny" charakter. Podczas gdy MRI jest skierowany na obrazowanie anatomii mózgu, te skany dostarczają nam informacji o funkcjonowaniu mózgu. DaTscans używa wstrzykniętego środka, który zasadniczo podkreśla komórki nerwowe wytwarzające dopaminę, wiążąc się z nimi. Specjalna kamera pozwala zobaczyć stężenie środka obrazującego. Im więcej środka wykryło wiązanie w pewnych obszarach mózgu, tym większa gęstość komórek nerwowych wytwarzających dopaminę lub neuronów, a zatem wyższy poziom dopaminy. W chorobach związanych z nieprawidłowym poziomem dopaminy, takich jak choroba Parkinsona, widoczna będzie mniejsza aktywność dopaminy. Chociaż może to być pomocne w rozróżnieniu mózgów dotkniętych chorobą Parkinsona i powiedzmy, że drżenie samoistne, w którym poziomy dopaminy są prawidłowe, nie pomaga odróżnić choroby Parkinsona od innych parkinsonizmów, takich jak atrofia wielu układów lub postępujące porażenie nadjądrowe.

Skany PET również dostarczają informacji na temat funkcjonowania mózgu i mogą pomóc w identyfikacji różnych zaburzeń neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Parkinsona. Ale w przeciwieństwie do DaTscans, robią to patrząc na to, jak mózg używa glukozy. Określone wzorce zużycia glukozy są typowe dla różnych zaburzeń. Skany PET są jednak wykorzystywane bardziej w dziedzinie badań niż w dziedzinie klinicznej.

Najważniejsze jest to, że w przeciwieństwie do innych stanów chorobowych, takich jak wysokie ciśnienie krwi lub cukrzyca, nie mamy ostatecznego testu diagnostycznego na chorobę Parkinsona. Mimo że obrazowanie może pomóc klinicystom w potwierdzeniu diagnozy Parkinsonizmu, gdy istnieje podejrzenie innej przyczyny, nie może odróżnić choroby Parkinsona od innych przyczyn parkinsonizmu. Ostatecznie, te techniki obrazowania są użyteczne tylko w kontekście klinicznej oceny doświadczonego lekarza i tylko w wybranych przypadkach wpłyną na zarządzanie.

Mamy nadzieję, że ten brak obiektywnych dowodów zmieni się w najbliższej przyszłości, a perspektywa biomarkerów zmieni sposób, w jaki diagnozujemy i leczymy tę chorobę.