Fakty na temat mikrobicydów HIV

Można by pomyśleć, że byłoby to proste: stworzyć miejscowy żel lub krem, który można zastosować przed rozpoczęciem stosunku płciowego, aby skutecznie zabić HIV w kontakcie. W końcu, jeśli coś takiego jak nonoksynol 9 może zmniejszyć ryzyko zajścia w ciążę przez zabicie plemników, jak trudne może być opracowanie czegoś na HIV, prawda?

Prawda jest taka, że ​​rozwój środki bakteriobójcze był pełen wyzwań i komplikacji, ponieważ po raz pierwszy zaproponowano go ponad 25 lat temu. W niektórych przypadkach zdolność wirusa do unieszkodliwienia HIV doprowadziła nieumyślnie do pogorszenia stanu tkanek błony śluzowej pochwy lub odbytnicy, a nie do zapobiegania przenoszeniu wirusa HIV.

W innych przypadkach środki były po prostu nieskuteczne w zapobieganiu zakażeniu HIV lub powodowały nietolerowane skutki uboczne dla osób leczonych.

Do tej pory nie ma ani mikrobicydu HIV, ani dostępnego, ani zalecanego do stosowania. Jednakże aktywnie poszukuje się znacznej liczby kandydatów, w tym żelu na bazie tenofowiru, długo działających pierścieni dopochwowych i doodbytniczych środków bakteriobójczych.

Dlaczego mikrobicydy są uważane za ważne?

Mikrobicydów nie przewiduje się zastępowania prezerwatyw ani zastępowania bezpieczniejszych praktyk seksualnych, lecz raczej zapewnienia dodatkowej bariery ochronnej podczas seksu - szczególnie w kontakcie z odbytniczym lub pochwowym, w którym ryzyko transmisji jest wyższe.

Jednak z jeszcze szerszego punktu widzenia mikrobicydy są postrzegane jako środki ograniczające rozprzestrzenianie się HIV wśród osób najbardziej zagrożonych. Należą do nich kobiety, które są podatne na przemoc seksualną lub wykorzystywanie seksualne, lub dla których abstynencja seksualna jest po prostu nierealna (albo z powodu chęci posiadania dzieci, albo ograniczeń kulturowych, które ograniczają ich autonomię i władzę).

Przewiduje się, że środki bakteriobójcze mogą ostatecznie zapewnić zagrożonym kobietom skuteczny środek do samoobrony, jednocześnie zapewniając użytkownikom dodatkowe zabezpieczenie w przypadku pęknięcia prezerwatywy lub ześlizgnięcia się podczas stosunku.

Wczesne niepowodzenia w badaniach mikrobójczych

Wiele wczesnych badań mikrobójczych skupiało się na zastosowaniu detergentów lub środków, które mogłyby zmienić pH pochwy, aby skutecznie zabić (lub unieczynnić) HIV.

Wśród najwcześniejszych kandydatów był wymieniony wyżej nonoksynol 9, organiczny środek powierzchniowo czynny stosowany zarówno jako środek plemnikobójczy, jak i krem ​​do twarzy / sportowy. Niepokojąco, metaanaliza przeprowadzona w 2002 r. Wykazała, że ​​faktycznie używa się nonoksynolu 9 zwiększony ryzyko zakażenia wirusem HIV u kobiet o około 50%, z większą częstością występowania zmian pochwowych przyczyniających się do ryzyka.

Inne środki zaprojektowane w celu utrzymania wysokiej, kwasicy pochwy (w tym u wielu badaczy BufferGel) okazały się być dobrze tolerowane u kobiet, ale ostatecznie nie wykazały zmniejszenia transmisji wirusa HIV.

Strategie rozwoju

Istnieje wiele możliwych podejść do opracowania skutecznego środka bakteriobójczego przeciwko HIV, który można podzielić na dwie ogólne kategorie.

Pierwszy można sklasyfikować jako nie-przeciwretrowirusowe środki bakteriobójcześrodki, które albo działają jako receptory przynęty na HIV (zapobiegając przywieraniu wirusa do docelowych komórek pochwy) lub wykorzystują makrocząsteczki zwane dendrymerami, które aktywnie wiążą się z HIV, aby zapobiec infekcji.

Chociaż wczesne wysiłki okazały się w dużej mierze nieskuteczne (PRO 2000, Carraguard siarczanu celulozy), bada się szereg nowych czynników, w tym środek bakteriobójczy dendrymeru VivaGel oraz synergistyczne stosowanie dendrymerów i inhibitora wejścia do CCR5 Selzentry (marawirok) stosowanego w skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (ART).

Druga, i prawdopodobnie bardziej widoczna, kategoria mikrobicydy antyretrowirusowe. Rozwój tych leków opiera się na badaniach dotyczących stosowania tenofowiru i innych leków przeciwretrowirusowych w żelach, pierścieniach, środkach smarnych i innych układach dostarczania.

Badanie CAPRISA 004 w 2010 r. Było pierwszym, które wykazało skuteczność tego podejścia, wykorzystując 1% żel tenofowiru przed i po stosunku pochwy u 889 kobiet z ujemnym wynikiem zakażenia HIV. Ogólnie, wskaźniki infekcji zostały zmniejszone o 39 procent w grupie, która nie była placebo, podczas gdy uczestnicy z wysokim poziomem przestrzegania zaleceń (powyżej 80 procent) mieli 54 procentową redukcję.

Natomiast TEST VOICE był postrzegany jako coś w rodzaju porażki. Po próbie CAPRISA, Voice Trial zbadała dwa różne modele profilaktyki HIV - codzienne stosowanie leku przeciwretrowirusowego (Viread lub Truvada) lub codzienne stosowanie żelu tenofowiru - u 5,029 kobiet. Badanie zakończono, gdy żadna z metod nie okazała się skuteczna.

Analiza post-study wykazała, że ​​niepowodzenie to nie wynikało z terapii, ale z powszechnego braku przynależności wśród uczestników (zwłaszcza wśród młodych, niezamężnych kobiet). Dalsze badania pomogą lepiej wyjaśnić przyczyny behawioralne.

Droga naprzód

Po niepowodzeniu procesu VOICE podjęto agresywne działania w celu zbadania alternatywnych podejść do opracowywania środków bakteriobójczych. Wyniki były w dużej mierze mieszane. Wśród ostatnio zakończonych badań fazy II i III:

• Badanie FACT 001, w którym wzięło udział 2900 kobiet w Afryce Południowej, zapewniało uczestnikom taki sam schemat jak w przypadku CAPRISA 004 (1% żel tenofowiru przed i po seksie). Zgodnie z wynikami post-testowymi nie doszło do zmniejszenia liczby zakażeń wirusem HIV wśród użytkowników.
• ASPIRE (MTN-020) ocenił skuteczność dopochwowego pierścienia zawierającego dapivrine (bardzo silny, eksperymentalny lek przeciwretrowirusowy), gdy był stosowany przez okres jednego miesiąca u 3 476 kobiet w Afryce. Wyniki w 2015 r. Wykazały całkowite zmniejszenie ryzyka zakażenia HIV o 27% wśród kobiet stosujących pierścień dapiwiryny, głównie u kobiet w wieku powyżej 21 lat. Niewielką ochronę lub brak ochrony zaobserwowano u kobiet w wieku poniżej 21 lat, głównie z powodu niespójnego stosowania urządzenia..
• Podobnie, badanie RING (IPM 027) bada również pierścień dapiwiryny u 1650 kobiet w Ugandzie i Południowej Afryce w randomizowanym badaniu fazy III. Uczestnicy będą używać swoich pierścieni przez okres dwóch lat. Wyniki były nieco lepsze niż te obserwowane w badaniu ASPIRE, przy ogólnej redukcji wynoszącej 37%. Ponownie, wyniki były lepsze u kobiet w wieku 21 lat i starszych. Nie zaobserwowano żadnych korzyści u kobiet w wieku 18-21 lat.
• W międzyczasie MTN 017 będzie badał stosowanie żelu odbytniczego opartego na tenofowirie wraz z codziennym stosowaniem produktu Truvada w grupie 186 mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM) i kobietami transseksualnymi. Badanie fazy II przeprowadzono w ciągu ośmiu tygodni, z wysokim poziomem akceptowalności i przestrzegania wielostronnego schematu. Badania na materiale będą prawdopodobnie koncentrować się na skuteczności i wykorzystaniu żelu odbytniczego jako środka ochrony przed i po seksie.
• Wreszcie w marcu 2014 r. Badanie na zwierzętach przeprowadzone przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC) wykazało, że miejscowy żel z zastosowaniem antyretrowirusowej Isentress (ratelgrawir) może skutecznie zapobiegać zakażeniu HIV u kobiet po narażenie seksualne. Nie ma jeszcze słowa, czy badanie zostanie rozszerzone poza obecny dowód koncepcji.

Inne aspekty badań dotyczą opracowywania cienkich jak papier, szybko rozpuszczających się filmów dopochwowych, a także różnych preparatów przeciwretrowirusowych (lub współformułów) do miejscowych żeli lub pierścieni.