Dysregulacja Dopaminy

Zastąpienie dopaminy w postaci leku karbidopa / lewodopa jest jednym z najlepiej ustabilizowanych sposobów leczenia neurologii i pozwala chorym z chorobą Parkinsona na łagodzenie ich drżenia i sztywności. Czasami jednak wymiana dopaminy jest skutkiem ubocznym. Najbardziej znane z nich to hipermobilność (zbyt duży ruch), a nawet halucynacje.

Zespół dysregulacyjny dopaminy (DDS) jest kolejnym potencjalnym powikłaniem, występującym u około 4 procent pacjentów leczonych dopaminergicznie.

Objawy

Najczęstszym objawem rozregulowania dopaminy jest kompulsywne pragnienie leczenia choroby Parkinsona, np. Karbidopy / lewodopy. Nawet jeśli nie występują żadne objawy (takie jak drżenie lub sztywność), pacjent może silnie poczuć, że potrzebuje leku. Inni mogą próbować zasymulować objawy Parkinsona lub przekupić znajomych lub członków rodziny w celu uzyskania pożądanego leku - tak silne jest pragnienie.

Ponadto osoby z zespołem dysregulacji dopaminy mogą czuć się wspaniale lub euforycznie, a bez leczenia mogą czuć się przygnębione lub zmęczone. Również problemy z kontrolą impulsów, takie jak kompulsywny hazard lub zakupy, zaburzenia jedzenia lub inne uzależniające zachowania, mogą wystąpić w wyniku rozregulowania dopaminy. Mogą również pojawić się bardziej proste zachowania kompulsywne, takie jak zbieranie przedmiotów lub kompulsywne umieszczanie obiektów w linii. W tym zespole są również możliwe ciężkie objawy, takie jak psychoza

Przyczyny

Dopamina jest połączona z naszym układem nagrody u podstawy płatów czołowych, w tym brzusznej okolicy nakrywki. W rzeczywistości, uzależniające leki, takie jak kokaina, stymulują uwalnianie dopaminy w tym obszarze. Uważa się, że aktywność dopaminy w tym obszarze mózgu powoduje zespół rozregulowania dopaminy. Biorąc to pod uwagę, dokładne mechanizmy nie są dobrze rozumiane. Ponadto, jeśli dopamina jest tak ważna zarówno dla ruchu, jak i systemu nagrody, może to być zaskakujące, że DDS jest stosunkowo rzadkie.

Kiedy podaje się lek uzależniający, system nagrody może przyzwyczaić się do kwoty nagrody, wymagając większych ilości, aby dać ten sam efekt. Wiemy, że dotyczy to również leczenia dopaminą w chorobie Parkinsona - w ostatecznym rozrachunku potrzebne będą większe dawki, aby wymagać tego samego efektu. Podczas gdy niektóre z nich są najprawdopodobniej spowodowane postępem choroby, niektórzy naukowcy zastanawiają się, czy ta zwiększona potrzeba może odzwierciedlać rodzaj przyzwyczajenia, który w systemie nagrody może wywoływać rodzaj pożądania.

Kto otrzymuje zespół rozregulowania dopaminy?

Rzadkość DDS sugeruje, że większość ludzi jest względnie chroniona przed tym zaburzeniem, podczas gdy inni mogą mieć czynniki ryzyka rozwoju tego zaburzenia. Mężczyźni z wczesnym początkiem choroby mogą być bardziej zagrożeni. Wcześniejsze zachowania kompulsywne, takie jak nadużywanie substancji, są jednym z największych czynników ryzyka.

Leczenie

Ponieważ pacjenci z DDS zasadniczo mają uzależnienie od leku, którego potrzebują również do działania, najlepsze leczenie obejmuje ścisłe dawki dopaminy lub agonistów dopaminy (leki, które aktywują receptory dopaminy). Objawy zaburzeń regulacji będą się zmniejszać wraz ze zmniejszaniem dawki leku. Podobnie jak w przypadku innych uzależnień, potrzebne będzie wsparcie społeczne, aby zapewnić przyjmowanie leków zgodnie z zaleceniami i zarządzanie innymi kompulsywnymi zachowaniami. W skrajnych przypadkach leki przeciwpsychotyczne mogą być pomocne w radzeniu sobie z agresją lub psychozą, chociaż zwiększają ryzyko pogorszenia objawów choroby Parkinsona.

Dolna linia

Dopamina jest skomplikowanym neuroprzekaźnikiem wpływającym na nasze ruchy, naszą motywację i nasz system nagradzania w sposób, którego wciąż nie rozumiemy w pełni, pomimo dziesięcioleci badań. Chociaż zespół dysregulacji dopaminy nie jest powszechny w chorobie Parkinsona, może się zdarzyć, a najlepsza interwencja jest taka, która jest wczesna i wspierana przez lekarza, opiekuna i / lub bliskich osoby chorego.