Transfuzje krwi i zapalna choroba jelit (IBD)

Może się zdarzyć, że osoby z zapalną chorobą jelit (IBD) będą musiały otrzymywać krew od dawcy, na przykład podczas zabiegu chirurgicznego lub jeśli zbyt duża ilość krwi zostanie utracona przez krwawienie w przewodzie żołądkowo-jelitowym. Istnieje ryzyko związane z transfuzją krwi, ale ogólnie jest to procedura dobrze tolerowana i, jak wszyscy wiemy, może uratować życie.

Krwiodawstwo

Zazwyczaj krew jest przekazywana przez ochotników, którzy są poddawani badaniu przesiewowemu i "przyjmowani" w celu podania krwi. Badanie przesiewowe obejmuje pytania dotyczące ogólnego stanu zdrowia i wszelkich czynników ryzyka związanych z chorobą. Krew pobierana jest tylko od dawców, którzy są wystarczająco zdrowi, aby to zrobić. Pobrana krew jest testowana w celu określenia typu (A, B, AB lub O) i przeszukiwana pod kątem obecności wirusa zapalenia wątroby (B i C), HIV, HTLV (ludzkich wirusów T-limfotropowych), wirusa Zachodniego Nilu, oraz Treponema pallidum (bakteria, która powoduje kiłę).

Krew może być również pobierana i przechowywana na własny użytek lub może być przekazana przez krewnego. Najczęściej własna krew jest pobierana i przechowywana przed operacją, w której może być potrzebna transfuzja. Można to oczywiście zrobić tylko w przypadkach, gdy istnieje taka potrzeba. Krewni mogą również oddawać krew do bezpośredniego użycia przez pacjenta, chociaż nie jest to zwykle uważane za bezpieczniejsze niż krew od ochotnika.

Procedura

Kiedy pacjent potrzebuje krwi, można znaleźć odpowiedni związek pomiędzy krwią dawcy. Dopasowanie krzyżowe ma na celu zapewnienie, że układ odpornościowy osoby otrzymującej krew nie odrzuci go. Krew od dawcy jest dopasowana do typu i czynnika Rh biorcy. Dopasowanie krzyżowe jest weryfikowane kilka razy, w tym przy łóżku chorego, aby upewnić się, że podano prawidłową grupę krwi.

Transfuzję krwi wykonuje się dożylnie, a typowo 1 jednostkę (500 ml) krwi podaje się w ciągu około 4 godzin. Można również podać inne leki, takie jak lek przeciwhistaminowy lub acetaminofen, aby zapobiec reakcji na transfuzję.

Możliwe zdarzenia niepożądane

Niehemolityczna reakcja transfuzji gorączkowej. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym podczas transfuzji krwi jest gorączkowa niehemolityczna reakcja na transfuzję. Reakcja ta może powodować objawy gorączki, dreszcze i duszność, ale są one samoograniczające się i nie prowadzą do poważniejszych komplikacji. To zdarzenie występuje w około 1% transfuzji.

Reakcja ostrej hemo- litycznej transfuzji. W ostrej reakcji hemolitycznej przeciwciała układu odpornościowego pacjenta otrzymującego krew atakują komórki krwi dawcy i niszczą je. Hemoglobina z krwi dawcy jest uwalniana podczas niszczenia komórek, co może prowadzić do niewydolności nerek. Ryzyko tego zdarzenia ocenia się na 1 na każde 12.000 do 33.000 jednostek transfuzji krwi.

Reakcja anafilaktyczna. Jest to rzadka, ale ciężka reakcja alergiczna, którą może wywołać reakcja biorcy na osocze dawcy. Jest to potencjalnie zagrażające życiu i może wystąpić podczas procedury transfuzji lub kilka godzin później. Ryzyko reakcji anafilaktycznej wynosi około 1 na 30 000-50 000 transfuzji.

Choroba przeszczepów przeciwko gospodarzowi związana z transfuzją (GVHD). To bardzo rzadkie powikłanie występuje głównie u pacjentów z ciężką immunosupresją. Niezgodne białe krwinki z krwi dawcy atakują tkankę limfatyczną biorcy. GVHD prawie zawsze kończy się śmiercią, ale tej powikłaniu można zapobiec przy użyciu napromienionej krwi.Krew może zostać napromieniowana, jeśli zostanie podana biorcy zagrożonemu GVHD.

Infekcja. Infekcja wirusowa. Podczas gdy ryzyko zakażenia zmniejsza się w związku z procesem badań przesiewowych, którym poddawani są dawcy i oddani krwi, nadal istnieje ryzyko wystąpienia tych zakażeń. Ryzyko zakażenia wirusem z transfuzji jednej jednostki krwi wynosi w przybliżeniu:

• Wirusowe zapalenie wątroby typu B: 1 na 250 000
• Wirusowe zapalenie wątroby typu C: 1 na 1,9 miliona
• HIV: 1 na 2,1 miliona
• HTLV: 1 na 2 miliony

Infekcja bakteryjna. Infekcję bakteryjną można przenosić, jeśli w oddanej krwi znajdują się bakterie. Krew może zostać skażona bakteriami podczas lub po pobraniu lub podczas przechowywania. Ryzyko ciężkiej infekcji wynosi około 1 na 500 000 transfuzji.

Inne choroby. Inne wirusy (wirus cytomegalii, herpeswirusy, wirus Epsteina-Barr), choroby (choroba z Lyme, choroba Creutzfeldta-Jakoba, bruceloza, leiszmanioza) i pasożyty (takie jak te, które powodują malarię i toksoplazmozę) mogą potencjalnie być przenoszone przez transfuzję krwi, ale są to rzadkie przypadki.