Różnice poronienia między pierwszym a drugim trymestrem

Poronienie to naturalna utrata ciąży przed upływem 20 tygodni. Występuje w 10 do 20 procentach wszystkich znanych ciąż, a najczęściej przed 13 tygodniem.

Doświadczenie poronienia może różnić się w zależności od przyczyny i czasu utraty. Te, które pojawiają się we wczesnej ciąży, mogą się znacznie różnić od tych w drugim lub trzecim trymestrze ciąży. W niektórych przypadkach może się to stać prawie niewidoczne, tak jak w przypadku tak zwanych poronień, które nie mają objawów zewnętrznych.

Poronienie w pierwszym trymestrze

W większości poronień w trzecim trymestrze płód lub płód przestaje się wcześnie rozwijać. Ciało kobiety rozpozna, że ​​ciąża nie jest już możliwa i zaczyna zrzucać podszewkę macicy. Jest to proces, który powoduje charakterystyczne objawy poronienia, a mianowicie skurcze i krwawienie z pochwy.

Nie wszystkie kobiety odczują te objawy lub doświadczyły ich tak głęboko. W niektórych przypadkach krwawienie może być łagodne. Inni mogą odczuwać bardziej subtelne objawy, takie jak nagła utrata porannej choroby lub tkliwość piersi. Dla innych jeszcze, tygodnie mogą upłynąć, zanim pojawią się jakiekolwiek objawy.

W przypadku utraty ciąży w pierwszym trymestrze ciąży można zastosować badanie USG i / lub badanie krwi w celu potwierdzenia rozpoznania. W zależności od czasu lub przyczyny, kobieta może zdecydować się w naturalny sposób zakończyć poronienie lub zwrócić się o pomoc w postaci leków lub zabiegu chirurgicznego, zwanego rozszerzeniem i łyżeczką (D & C).

Zagrożone poronienie

W większości poronień serce dziecka przestaje bić, zanim pojawią się zewnętrzne objawy poronienia. Jednak w niektórych przypadkach krwawienie z pochwy może wystąpić, gdy tętno jest nadal wykrywalne, a szyjka macicy nadal jest zamknięta. Nazywa się to poronieniem zagrożonym.

W większości przypadków krwawienie ustanie, a ciąża pozostanie trwała. W innych zagrożone poronienie kończy się utratą. Tak naprawdę nie można przewidzieć wyniku. Podczas gdy niektórzy lekarze zalecają odpoczynek i unikanie seksu, ćwiczeń, tamponów i podnoszenia ciężarów, niewiele jest dowodów na to, że to pomaga.

Podobnie jak w przypadku samej ciąży, często nie ma rymów ani powodów, dla których niektóre grożące poronienia kończą się utratą, a inne pozostają opłacalne.

Drugie poronienie w trymestrze

Poronienia w drugim trymestrze ciąży są traktowane w taki sam sposób jak pierwsze. Jednakże, ponieważ płód będzie dalej rozwijał się, utrata będzie zwykle potwierdzana przez brak bicia serca płodu.

Przyczyny poronienia w drugim okresie mogą obejmować niewydolność szyjki macicy (przedwczesne rozszerzenie szyjki macicy) lub poród przedwczesny (znany również jako przedwczesny poród).

W przypadku niewydolności szyjki macicy (znanej również jako niekompletna szyjka macicy) dziecko rodzi się zbyt wcześnie, aby przeżyć. Lekarze mogą czasami opóźniać lub uniemożliwiać dostawę z szyjką macicy (szew używany do przytrzymywania szyjki macicy), ale tylko wtedy, gdy stan zostanie wykryty wcześnie.

W przypadku przedwczesnej porodu lekarze mogą czasami wstrzymywać proces za pomocą leków przeciwskurczowych i leżenia w łóżku, jeżeli znaki są wykrywane wcześniej.

Utrata ciąży w drugim trymestrze może być również skutkiem infekcji u matki (bakteryjne zapalenie pochwy, infekcja owodni), wrodzonych stanów (malformacji macicy), niekontrolowanych chorób przewlekłych (cukrzyca, nadciśnienie) lub problemów z łożyskiem (oderwanie łożyska, łożysko przednie).

Tymczasem utrata ciąży po 20 tygodniach jest uważana za poród martwego dziecka. W takim wypadku dziecko umrze, a matka nie będzie już czuć żadnego ruchu. Częściej niż nie, kobieta będzie wymagać D & E zamiast czekać na proces w naturalny sposób.

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Jurkovic, D. "Rozpoznanie i postępowanie w przypadku poronienia w pierwszym trymestrze". BMJ. 2013; 346: f3676.
• Sneider, K.; Langhoff-Roos, J.; Sundhoff, I. i in. "Walidacja poronień w drugim trymestrze i spontaniczne porody." Clin Epidemiol. 2015; 7: 517–527.