Zarządzanie ryzykiem związanym z częstoskurczem komorowym

Częstoskurcz komorowy jest szybką arytmią serca, która powstaje w komorach serca. Czasami ludzie tolerują częstoskurcz komorowy z minimalnymi objawami. Ale bardziej typowo ta arytmia powoduje znaczące kołatanie serca, ciężką zawroty głowy, omdlenie (utratę przytomności), a nawet zatrzymanie akcji serca i nagłą śmierć.

Objawy te występują, ponieważ częstoskurcz komorowy zaburza zdolność serca do efektywnego pompowania. Działanie pompujące serca pogarsza się podczas częstoskurczu komorowego z dwóch powodów. Po pierwsze, częstość akcji serca podczas częstoskurczu komorowego może stać się wystarczająco szybka (często większa niż 180 lub 200 uderzeń na minutę), aby zmniejszyć sprawność serca. Po drugie, częstoskurcz komorowy może zaburzyć normalne, uporządkowane, skoordynowane skurcze mięśnia sercowego. Te dwa czynniki często sprawiają, że częstoskurcz komorowy jest szczególnie niebezpieczną arytmią serca.

Co powoduje częstoskurcz komorowy?

W większości przypadków częstoskurcz komorowy rozwija się w wyniku zaburzenia serca, które powoduje uszkodzenie mięśnia komorowego - najczęściej choroby wieńcowej (CAD) lub niewydolności serca. Osłabiony i pokryty bliznami mięsień sercowy ma tendencję do wytwarzania drobnych obwodów elektrycznych w mięśniu sercowym, obwodów, które mogą powodować "częstoskurcze z częstymi początkami". Dlatego częstoskurcz komorowy najczęściej jest rodzajem częstoskurczu nawrotowego.

W rzeczywistości ryzyko wystąpienia częstoskurczu komorowego jest proporcjonalne do ilości uszkodzeń, które zostały utrzymane przez mięsień komorowy - im więcej uszkodzeń, tym większe ryzyko arytmii.

Najlepszym sposobem oszacowania ilości uszkodzeń mięśnia sercowego jest pomiar frakcji wyrzutowej lewej komory. Im niższa frakcja wyrzutowa, tym większe uszkodzenie mięśnia i większe ryzyko częstoskurczu komorowego.

O wiele rzadziej częstoskurcz komorowy może wystąpić u młodych ludzi, którzy wydają się całkowicie zdrowi i nie mają CAD ani niewydolności serca. Najczęściej te arytmie są spowodowane przez jakiś wrodzony lub genetyczny problem, w tym:

• Zespół długiego QT
• Powtarzający się monomorficzny częstoskurcz komorowy (RMVT)
• Arytmogenna kardiomiopatia prawej komory (ARVC)
• wrażliwy na katecholamin polimorficzny częstoskurcz komorowy (CPVT)
• Zespół Brugadów

Jak leczy się częstoskurcz komorowy?

Ostre epizody długotrwałego (to jest przedłużonego) częstoskurczu komorowego są często nagłymi stanami medycznymi. Jeśli wystąpiło zatrzymanie krążenia, należy natychmiast podjąć standardowe postępowanie w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (CPR).

Jeśli osoba, u której wystąpił tachykardia komorowa jest czujna i przytomna, a poza tym stabilna, można podjąć bardziej przemyślane działania. Na przykład arytmię często można przerwać, dostarczając dożylne leki, takie jak lidokaina. Lub pacjent może zostać poddany sedacji i poddany szokowi elektrycznemu, aby zatrzymać arytmię, procedurę nazywaną "kardiowersją".

Po zatrzymaniu ostrego epizodu częstoskurczu komorowego i przywróceniu rytmu serca do normy, problem staje się zapobieganiem przyszłym epizodom. Jest to ważny krok, ponieważ gdy dana osoba miała epizod utrzymującego się częstoskurczu komorowego, prawdopodobieństwo wystąpienia kolejnego epizodu w ciągu następnego roku lub dwóch jest bardzo wysokie - a wszelkie nawracające epizody mogą zagrażać życiu.

Pierwszym krokiem w zapobieganiu nawrotowemu częstoskurczu komorowemu jest pełna ocena i leczenie podstawowej choroby serca. W większości przypadków oznacza to zastosowanie optymalnej terapii CAD lub niewydolności serca (lub obu).

Niestety, nawet przy optymalnym leczeniu podstawowej choroby serca, ryzyko nawrotu częstoskurczu komorowego zwykle pozostaje wysokie i dlatego też istnieje ryzyko zatrzymania krążenia i nagłej śmierci - dlatego należy podjąć inne działania.

Czasami leki antyarytmiczne mogą pomóc w zapobieganiu nawrotowemu częstoskurczu komorowemu, ale niestety leki te często nie działają wystarczająco dobrze. Czasami obwód, w którym pojawia się częstoskurcz komorowy, który wytwarza częstoskurcz komorowy, może być elektrycznie zmapowany, a następnie usunięty, ale (w wyraźnym przeciwieństwie do większości pacjentów z częstoskurczami nadkomorowymi) jest to raczej wyjątek niż reguła.

Z tych powodów wszczepialne defibrylatory należy zdecydowanie rozważyć u większości osób, które przeżyły epizod utrzymującego się częstoskurczu komorowego.