Zastraszanie może nie zostać zgłoszone z wielu powodów

Aż jedna trzecia prześladujących ofiar nigdy nie informuje żadnych dorosłych o ich wiktymizacji lub dyskutuje o nich tylko kilka lat po jej zakończeniu. Oto główne powody, dla których dzieci odmawiają zgłoszenia przemocy.

Strach, że nadużywanie się pogorszy, prowadzi do tego, że dzieci nie zgłaszają znęcania się

Wiele dzieci obawia się, że sprawca stanie się jeszcze bardziej rozwścieczony, jeśli zostanie o tym powiadomiony przez urzędników szkolnych, wynika z wywiadów z prześladowanymi dziećmi. Ofiary są przekonane, że jeśli zgłosią zastraszanie, prześladowca będzie się mścił i stanie się jeszcze bardziej agresywny. W rezultacie dzieci albo utrzymują prześladowanie w tajemnicy, albo mówią dorosłym z prośbą, aby nic nie zostało zrobione w tej sytuacji. Nie jest jednak jasne, czy odwet ma miejsce po zgłoszeniu znęcania się.

Dzieci są mniej skłonne do zgłaszania przypadków znęcania się, jeśli uważają, że jest to przyjaciel

Stereotypowe pojęcie szkolnego łobuza to wielki tyran, który przygarnia i kradnie pieniądze z obiadu od rówieśnika, z którym nigdy nie rozmawia. W rzeczywistości jednak zastraszanie jest zazwyczaj bardziej subtelne i często pojawia się wśród znajomych. Może to dotyczyć zwłaszcza dziewcząt, wśród których agresja relacyjna jest szczególnie powszechna. Im bardziej ofiara uważa, że ​​ich prześladowca jest przyjacielem, tym mniej prawdopodobne jest, że ofiara opowiedziała o nadużyciach. Dzieje się tak, ponieważ ofiara ma nadzieję utrzymać przyjaźń, pomimo jej agresywnych elementów.

Dzieci nie mogą zgłaszać przemocy, ponieważ czują się odpowiedzialne za nadużycia

Dzieci, które są prześladowane, często mają wrażenie, że w jakiś sposób "zasługują na" nadużycie. Dlatego ofiary znęcania się zazwyczaj odczuwają wielki wstyd i poczucie winy związane z zastraszaniem. W rezultacie ofiary mogą milczeć i nie zgłaszają tyranizowania.

Dzieci nie mogą zgłaszać przemocy, ponieważ czują się bezsilne

Zastraszanie dotyczy przede wszystkim władzy. Agresja - czy to słowna, społeczna, czy fizyczna - skupia się na tym, by jedna osoba czuła się mniej silna od drugiej. Dlatego ofiary znęcania się zazwyczaj postrzegają siebie jako bezsilnych, szczególnie w stosunku do tyranów. Ta percepcja podsyca poczucie, że zgłaszanie przypadków nękania byłoby bezcelowe.

Przekonanie, że opowiadanie nie spowoduje różnicy, powoduje, że dzieci nie zgłaszają znęcania się

Ofiary prześladowań często twierdzą, że mówienie komuś byłoby "bezużyteczne". Wydaje się, że dotyczy to w szczególności szkół lub sal lekcyjnych, w których doniesienia o mobbingu prowadzą do niewielkiej lub zerowej aktywnej interwencji. Im starsze dzieci, tym mniej prawdopodobne jest, że mogą pomóc w zastraszaniu. Może się tak zdarzyć, ponieważ obserwowali oni doniesienia o powtarzającym się z czasem gwałceniu nauczycieli, administratorów i / lub rodziców.