Kiedy używać miejscowych antybiotyków

Przechodź przez nawy lokalnej apteki, a zauważysz szereg dostępnych bez recepty antybiotyków w postaci kremów, maści i maści (pomyśl o Neosporinie i Polysporinie). Jednak tylko dlatego, że możesz swobodnie kupować te produkty i je stosować ad libitum nie oznacza, że ​​działają dobrze. Ponadto niewłaściwe stosowanie miejscowych antybiotyków może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego w postaci zwiększonej oporności na antybiotyki. Ogólnie rzecz biorąc, miejscowe antybiotyki mają bardzo mało odpowiednich (opartych na dowodach) zastosowań.

Trądzik

W przypadku stosowania w leczeniu trądziku miejscowe antybiotyki nie powinny być stosowane jako jedyne leczenie (monoterapia) przez ponad 3 miesiące.

Trądzik o łagodnym lub umiarkowanym nasileniu może być leczony miejscowo antybiotykami, takimi jak klindamycyna, erytromycyna i tetracyklina oprócz nadtlenku benzoilu. Używane w połączeniu. nadtlenek benzoilu i miejscowe antybiotyki zmniejszają ryzyko opornych szczepów Propionibacterium acnes (P. acnes) pojawi się. Warto zauważyć, że P. acnes to wolno rosnące, gram-dodatnie bakterie, które przyczyniają się do rozwoju trądziku.

Klindamycyna jest prawdopodobnie bardziej skuteczna niż erytromycyna podczas długotrwałego leczenia trądziku. Ponadto, klindamycynę powiązano ze zmniejszeniem liczby zaskórników (zaskórników i mikrokomedonów) typowych dla trądziku. Oprócz połączenia z nadtlenkiem benzoilu, klindamycyna może być również łączona z tretinoiną w leczeniu trądziku.

Innym miejscowo stosowanym antybiotykiem, który może być stosowany w leczeniu trądziku, sam lub w połączeniu z innymi lekami, jest dapson. Co ciekawe, dapson był pierwotnie stosowany w leczeniu osób z trądem, gdy lekarze zauważyli, że to także zmniejsza trądzik. Inaczej niż doustny dapson, który może powodować potencjalnie śmiertelną niedokrwistość hemolityczną u osób z niedoborem G6PD; jednakże miejscowy dapson jest bezpieczny, ponieważ nie jest wchłaniany do krwi.

Na podobny temat, gdy stosuje się go w leczeniu trądziku, niektóre miejscowe antybiotyki nie tylko zwalczają infekcje bakteryjne, ale także zmniejszają obrzęk.

Rany

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych lekarze odkryli, że stosowanie miejscowych antybiotyków na rany chirurgiczne znacznie zmniejsza ryzyko infekcji. Ponadto wilgotne środowisko częściowo ustalone przez zastosowanie miejscowych antybiotyków sprzyjało gojeniu. Niedawno mniej dowodów sugeruje, że miejscowe antybiotyki zapobiegają infekcji w ranach. Niemniej jednak wiele aptek nadal sprzedaje miejscowe antybiotyki z obietnicą, że pomagają zwalczać infekcje.

Z co najmniej dwóch powodów stosowanie miejscowych antybiotyków może być niebezpieczne. Po pierwsze, miejscowe antybiotyki i inne antybiotyki stosowane w leczeniu ran przyczyniają się do powstawania bakterii opornych na antybiotyki, w szczególności MRSA. Po drugie, ludzie często mają alergię na miejscowe antybiotyki, takie jak neomycyna i bacytracyna. Te reakcje alergiczne pojawiają się jako zapalenie skóry lub zapalenie skóry i mogą być pogarszane przez ciągłe stosowanie miejscowych antybiotyków, co często ma miejsce w przypadku leczenia ran.

Decyzję o stosowaniu miejscowych antybiotyków do leczenia ran najlepiej pozostawić lekarzowi. Ostatecznie, miejscowe antybiotyki prawdopodobnie pomagają tylko niewielkiej grupie pacjentów z takimi ranami, jak u osób z obniżoną odpornością lub z cukrzycą. Co więcej, przy większości drobnych ranach chirurgicznych - rany powstałe w trakcie aseptycznej procedury, takiej jak biopsja skóry - miejscowe antybiotyki są prawdopodobnie niepotrzebne.

Liszajec

Liszajec to powszechna infekcja skóry lub tkanek miękkich wywoływana zwykle przez bakterie staph lub strep. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, miejscowa antybiotykowa mupirocyna była uważana za lepszą niż neomycyna lub polimyksyna w leczeniu liszajec. Obecnie, ze względu na wzrost MRSA i innych rodzajów bakterii opornych na antybiotyki, mupirocyna jest nieskuteczna w wielu przypadkach liszaja. W rzeczywistości, jeśli masz infekcję skóry lub tkanki miękkiej, Twój lekarz najprawdopodobniej przepisał ci doustny antybiotyk, taki jak Keflex lub Trimetoprim-Sulfametoksazol (TMP-SMX), który jest aktywny przeciwko MRSA.

Podsumowując, miejscowe antybiotyki mają bardzo ograniczone zastosowania medyczne. W najlepszym przypadku, gdy kupisz miejscowe antybiotyki do samodzielnego leczenia, prawdopodobnie marnujesz pieniądze. W najgorszym przypadku przyczyniasz się do odporności na antybiotyki i alergii skórnej.