Czytanie dekodowania i trudności w uczeniu się

Czytanie dekodowania jest praktyką korzystania z różnych umiejętności czytania, aby czytać lub "dekodować" słowa. Czytając dekodowanie, czytelnicy wygłaszają słowa poprzez wymawianie ich części, a następnie łączenie tych części w celu tworzenia słów. Aby czytać z wystarczającą płynnością, aby zrozumieć, co jest czytane, czytelnicy muszą być w stanie rozszyfrować słowa i szybko i dokładnie połączyć części. Dzieci z trudnościami w uczeniu się, takie jak dysleksja, lektura podstawowa lub czytanie ze zrozumieniem często mają trudności w uczeniu się umiejętności dekodowania i wymagają dużej praktyki.

Czytelnicy, którzy nie rozwijają umiejętności dekodowania, będą mieli również trudności ze zrozumieniem tekstu. Najwcześniejsze fazy czytania instrukcji dekodujących zwykle obejmują instrukcje foniczne i instrukcje foniczne. Zazwyczaj w pierwszej klasie dzieci uczą się, jak wydobywać różne dźwięki w słowach i łączyć je tak, aby słowa były maksymalnie jedną sylabą. Prawdopodobnie będą również pracować z długimi i krótkimi dźwiękami samogłoskowymi.

W miarę jak dzieci rozwijają się w pierwszych latach życia, uczą się dekodować coraz bardziej złożonych słów z więcej niż jedną sylabą. W pierwszych latach szkoły podstawowej dzieci zaczynają się uczyć o przedrostkach i przyrostkach. Będą również odkrywać greckie i łacińskie korzenie, aby lepiej zrozumieć znaczenie złożonych słów. Gdy dzieci stają się biegły w tych umiejętności, umiejętności stają się bardziej automatyczne. Dzieci nie odczuwają już potrzeby rozmyślania każdej litery, aby rozszyfrować słowa. Zaczynają polegać bardziej na rozpoznawaniu wzroku. Nierzadko zdarza się, że dzieci z trudnościami w uczeniu się, takie jak dysleksja, potrzebują więcej czasu i więcej praktyki z takimi umiejętnościami niż dzieci bez trudności w uczeniu się.

Gdy dzieci stają się bardziej biegli w rozpoznawaniu słów i części słów na widoku, zaczynają także uczyć się mieszania klastrów liter i rozpoznawania wspólnych grup liter oraz tego, jak te klastry wpływają na ich znaczenie. Dzieci zaczynają czytać listy liter, a nie pojedyncze listy. Dzieci zazwyczaj uczą się szukać części słów lub słów, które już znają, aby odkodować większe nieznane słowa. Na przykład pies i dom tworzą słowo buda.

Dzieci z trudnościami w uczeniu się w czytaniu lub dysleksji często mają słabe strony w zakresie umiejętności fonologicznych, a to wpływa na ich zdolność uczenia się dekodowania z wydajnością. Często mogą w pełni zrozumieć fragmenty, które są dla nich czytane, ale tracą znaczenie fragmentów, gdy próbują je odczytać.Aby rozwiązać ten problem, czytelnicy walczący często potrzebują powtarzających się ćwiczeń i ćwiczeń w zakresie akustyki i dekodowania w dłuższym okresie czasu niż dzieci z pełnymi funkcjami. Naukowcy zazwyczaj zalecają oparte na badaniach programy instruktażowe, aby zaspokoić te potrzeby.

Wiele programów opartych na badaniach zawiera wyraźne instrukcje dekodowania, takie jak:

• Rozsypywanie liter i grup liter.
• Nauka rodzin słów, które mają podobne korzenie, takie jak siła i jasność.
• Nauka przewidywania słów za pomocą wskazówek kontekstowych. Na przykład w "Pies szczekał całą noc", czytelnik może przewidzieć słowo szczekanie na podstawie jego początkowego dźwięku i fakt, że ma to sens w zdaniu.
• Uczenie się słów o wysokiej częstotliwości z widzenia.

Nauczyciele oceniają umiejętności czytania dzieci za pomocą kartek papierowych, a także oceny opartej na wynikach. Oznacza to, że uczniowie czytają na głos, a nauczyciele uważnie słuchają, aby zwrócić uwagę na specyficzne rodzaje błędów, które dzieci popełniają podczas czytania. Nauczyciele mogą kazać uczniom czytać listy słów, a także zdania i akapity, aby ocenić ich umiejętności. Ta praktyka, zwana analizą miscue, jest pomocnym sposobem określenia, które umiejętności dziecka są słabe i gdzie potrzebuje więcej praktyki. Uczniowie mogą popełniać błędy w dźwiękach literowych, sygnałach kontekstowych lub w składni. Kiedy nauczyciele identyfikują te błędy, mogą dostosować szkolenie do indywidualnych potrzeb dziecka.