Misophonia lub Selective Sound Sensitivity Syndrome

Misophonia, zwany także selektywny zespół wrażliwości dźwięku, jest słabo poznanym stanem, który dosłownie oznacza "nienawiść do dźwięku". Ludzie z mizofonią reagują w ekstremalny i często emocjonalny sposób na pewne "wyzwalające" dźwięki. Reakcje są różne - od irytacji, ucieczki, a nawet wściekłości, gdy niektóre osoby gwałtownie atakują.

Wyzwalacze

Podczas gdy mizofonia jest czasami porównywana z innym stanem zwanym hyperacusis, wyzwalacze misophonia wydają się być miękkimi codziennymi dźwiękami, w rzeczywistości wiele z nich wydaje się obejmować funkcje organizmu. Oto typowe wyzwalacze:

• żucie
• bicie warg
• łyknięcie
• siorbanie
• stukanie paznokci
• obcinanie paznokci
• oddechowy
• węsząc
• parskanie
• kichanie
• ziewanie
• świszczący oddech
• gwizdanie nosa
• gwizdanie
• kliknięcie
• potrząsanie naczyniami lub skrobanie łyżką naczyń
• szczekające psy

Warto zauważyć, że w przypadku funkcji życiowych, takich jak ziewanie lub wargi, dźwięk często wyzwala reakcję tylko wtedy, gdy jest produkowany przez inną osobę. Podobnie jak w przypadku hyperacusis, wiele osób z mizofonią cierpi również na szumy uszne.

Odpowiedzi na dźwięki wyzwalaczy

Odpowiedź osoby z mizofonią na te wyzwalacze jest często nazywana "autonomiczną", a czasami porównywana z reakcją "walki lub ucieczki". Reakcja walki lub ucieczki jest również nazywana ostrą reakcją na stres. Jest to naturalny sposób reagowania organizmu na sytuację, którą uważa za groźną. Nasze ciało automatycznie rozpoczyna uwalnianie hormonów adrenaliny i norepinefryny, co powoduje wzrost częstości akcji serca i oddychania. Powoduje również napięcie mięśni i obkurczanie się naczyń krwionośnych, rozszerzanie źrenic i uświadamianie otoczenia. W ten sposób ciało przygotowuje nas do reakcji na bodziec, który uważa za groźny. Nie jest jasne, dlaczego osoba z mizofonia może reagować w podobny sposób jak wyzwalający dźwięk, ale naukowcy uważają, że ta odpowiedź jest mimowolna. Osoby cierpiące na tę przewlekłą chorobę często zgłaszają uczucie paniki, wściekłości i lęku w odpowiedzi na hałas.

Ci, którzy cierpią na mizofonia, mogą dołożyć wielkich starań, aby uniknąć narażenia na hałas. Mogą izolować się społecznie lub wymyślać interesujące mechanizmy radzenia sobie. Niektórzy mogą nosić słuchawki lub wydawać inne dźwięki, aby zagłuszyć wyzwalające dźwięki.

Zła sytuacja niedostateczna

Jak wcześniej wspomniano, misophonia jest słabo poznanym i niedostatecznie zbadanym warunkiem.Termin mizofonia nie pojawił się, aby opisać ten stan do roku 2000, chociaż stan ten został opisany znacznie wcześniej jako zespół selektywnej wrażliwości dźwięku. Świadomość tego zaburzenia wzrosła od czasu, gdy w 2011 r. Pojawiło się kilka wiadomości na temat tego zaburzenia. Wkrótce potem gospodarz telewizji, Kelly Ripa, powiedział w telewizji, że uważa, iż cierpi również na mizofonię.

Pomimo zwiększonej świadomości zaburzenia, badania nad mizofonia są bardzo ograniczone, a większość informacji pochodzi z bardzo małych badań i opisów przypadków. Brakuje również dowodów epidemiologicznych. Niektóre badania sugerują, że częstość występowania mizofonii jest znacznie większa niż wcześniej sądzili specjaliści, ale wiele osób ma tylko łagodne objawy, na które nie szuka leczenia.

Od 2011 r. Nie było ustalonych kryteriów diagnostycznych dla mizofonii, jednak zaproponowane kryteria diagnostyczne zostały opublikowane w 2013 r. Naukowcy zasugerowali, że zaburzenie to należy sklasyfikować jako oddzielne i dyskretne zaburzenie psychiczne. Obecnie nie ma ustalonych metod leczenia mizofonii.