5 podgrup cukrzycowych, o których powinieneś wiedzieć

American Diabetes Association klasyfikuje cukrzycę do czterech głównych kategorii: cukrzycy typu 1 (niedobór insuliny), cukrzycy typu 2, cukrzycy ciążowej (cukrzyca w ciąży) oraz określonych typów cukrzycy z innych przyczyn, takich jak cukrzyca o dojrzałym początku (MODY), choroba zewnątrzwydzielniczej trzustki, utajona cukrzyca autoimmunologiczna u dorosłych (LADA).

Ostatnio w badaniu opublikowanym w The Lancet Diabetes and Endocrinology, Szwedzcy naukowcy scharakteryzowali pięć podgrup cukrzycy, różniących się nasileniem od łagodnego do ciężkiego. Podczas gdy klasyfikacja cukrzycy typu 1 pozostała niezmieniona, zgrupowali oni cukrzycę typu 2 w cztery odrębne podgrupy. Uważają, że klasyfikacja cukrzycy za pomocą tych podgrup pomaga zidentyfikować osoby z cukrzycą najbardziej narażone na ryzyko powikłań.

Ponadto badacze uważają, że ta kategoryzacja zapewni lekarzom pewne wskazówki terapeutyczne - przybliżając ich o krok bliżej do zapewnienia spersonalizowanego schematu leczenia.Optymalne leczenie pacjentów od początku w zależności od stopnia zaawansowania cukrzycy może zmniejszyć ryzyko powikłań związanych z cukrzycą.

Jak podgrupy pomagają

Nie ma jednego uniwersalnego rozwiązania, jeśli chodzi o leczenie cukrzycy. Większość ludzi nie skorzysta z tego samego planu dietetycznego, aby schudnąć i regulować poziom cukru we krwi, podobnie jak większość osób z cukrzycą nie skorzysta z tego samego schematu leczenia.

Podczas gdy zarówno Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne (ADA), jak i Amerykańskie Stowarzyszenie Endokrynologów Klinicznych (AACE) mają specyficzne algorytmy, które sugerują klinicystom podczas przepisywania leków, wytyczne ADA stwierdzają, że recepta na leki powinna być oparta na podejściu skoncentrowanym na pacjencie, biorąc pod uwagę rozważyć stężenie cukru we krwi, historię choroby, wiek, skuteczność, koszty, potencjalne skutki uboczne, wpływ na masę ciała, ryzyko hipoglikemii i preferencje pacjenta.

Problem polega na tym, że istniejące strategie leczenia zawiodły w powstrzymaniu postępującego przebiegu cukrzycy. Szwedzcy naukowcy uważają, że to niedociągnięcie polega na tym, że diagnoza cukrzycy opiera się zwykle na samej glukozie. Na przykład dwie osoby, u których występuje podwyższona glukoza, mogą mieć różne stopnie postępu choroby, takie jak utrata komórek beta (komórki produkujące insulinę) i prezentacja. Dlatego pomiar samego glukozy prawdopodobnie nie dostarcza nam wystarczających informacji, aby leczenie choroby było tak agresywne, jak to tylko możliwe.

Diagnozowanie pacjentów z różnymi podgrupami cukrzycy typu 2, na podstawie cech takich jak insulinooporność i dysfunkcja komórek beta, może pomóc w ocenie ciężkości cukrzycy. W rezultacie można opracować strategie medyczne, które najlepiej odpowiadają indywidualnemu pacjentowi, co może potencjalnie przyczynić się do uogólnienia leczenia w przyszłości.

Kategoryzowanie podgrup

Naukowcy z Uniwersytetu w Lund w Szwecji wykorzystali dane ze szwedzkiej kohorty All Diabetics in Scania do przeprowadzenia opartej na danych analizy skupień u 8980 pacjentów z nowo rozpoznaną cukrzycą. Klasyfikacja podgrup została potwierdzona w trzech niezależnych kohortach.

Zgrupowano uczestników w oparciu o sześć zmiennych, w tym obecność przeciwciał przeciwko dekarboksylazie glutaminianowej (GADA), wiek w chwili rozpoznania, wskaźnik masy ciała (BMI), poziom HbA1c (średnia wartość cukru we krwi w ciągu trzech miesięcy) oraz szacunki funkcji komórek beta i insuliny odporność.

Korzystając z tych zmiennych, badacze byli w stanie zidentyfikować pięć różnych rodzajów cukrzycy, niektóre bardziej poważne niż inne.

Obliczono ryzyko powikłań przy użyciu regresji Coxa w SPSS (program komputerowy) w wersji 23, w tym współzmienne. Ciężka choroba autoimmunologiczna była jedyną podgrupą cukrzycy typu 1 (która pozostała niezmieniona), podczas gdy pozostałe cztery były podgrupami cukrzycy typu 2.

Grupa	Imię	Opis	Liczba / procent
Klaster 1	Ciężka choroba autoimmunologiczna (SAID)	choroba o wczesnym początku, względnie niska masa ciała (BMI), słaba kontrola metaboliczna, niedobór insuliny i obecność GADA	577 (6.4%)
Cluster 2	Ciężka cukrzyca z niedoborem insuliny (SIDD)	Brak obecności GADA, stosunkowo niski BMI, niskie wydzielanie insuliny, niska ocena homeostazy 2 funkcji komórek beta (HOMA2-B) i słaba kontrola metaboliczna	1575 (17.5%)
Cluster 3	Ciężka cukrzyca insulinoodporna (SIRD)	Insulinooporność, wysoki indeks HOMA2-IR (ocena modelu homeostazy jako wskaźnik insulinooporności) i wysoki wskaźnik BMI	1373 (15.3%)
Cluster 4	Łagodna choroba związana z otyłością	Obecność otyłości, ale brak odporności na insulinę	1942 (21.6%)
Klaster 5	Łagodna cukrzyca związana z wiekiem (MARD)	Starsi pacjenci niż inne skupiska, podobny opis do gromady 4, ale tylko umiarkowane zakłócenia metaboliczne	3513 (39.1%)

Wyniki

Badacze porównali postęp choroby, leczenie i rozwój powikłań związanych z cukrzycą między klastrami. Okazało się, że ludzie, którzy byli w grupie 1 i 2 mieli znacznie wyższą hemoglobinę A1c w momencie diagnozy niż inne klastry. Kwasica ketonowa w diagnozie była bardziej powszechna w gromadzie 1, co ma sens, ponieważ klastry te wykazują niedobór insuliny i obecność GADA (dwa czynniki determinujące cukrzycę typu 1). Cluster 3 miał najwyższe rozpowszechnienie niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby.

Stwierdzili również, że ci, którzy mają bardziej surowe formy, na przykład ci, którzy byli silnie oporni na insulinę (grupa 3), mieli znacznie wyższe ryzyko zachorowania na cukrzycową chorobę nerek w porównaniu z innymi grupami. Ponadto retinopatia (choroba oczu związana z cukrzycą) była wyższa u osób z ciężkim niedoborem insuliny (grupa 2). Cluster 5, starsi pacjenci z cukrzycą typu 2, mieli najbardziej łagodny przebieg choroby.

Podczas badań odkryli, że leczenie nie odpowiada rodzajowi cukrzycy.

Ograniczenia do badania

Niestety, nie możemy uogólnić tych informacji na dużą populację ludzi, ponieważ badanie pochodzi głównie od pacjentów ze Skandynawii. Przyszłe badania będą musiały spojrzeć na bardziej zróżnicowane populacje. Mówi się, że to badanie jest obecnie wdrażane w innych krajach.

Ponadto nie możemy ustalić, czy klasyfikacja osoby zmienia się z wiekiem. Wiemy, że cukrzyca jest postępującą chorobą - im dłużej dana osoba ją ma, tym bardziej prawdopodobne jest, że będzie potrzebowała intensywnego leczenia (takiego jak insulina), ponieważ wraz z rozwojem choroby komórki beta wytwarzające insulinę mogą stać się opieszałe i umierać.

Badacze mierzyli tylko dwa typy autoprzeciwciał. Testowanie dodatkowych autoprzeciwciał może dostarczyć nam więcej informacji na temat rodzajów i stopnia zaawansowania cukrzycy. Nie wzięli też pod uwagę dodatkowych czynników ryzyka powikłań, takich jak lipidy we krwi, trójglicerydy, LDL, HDL, cholesterol, ciśnienie krwi i palenie.

Możliwość wprowadzenia tego do praktyki klinicznej jest mało prawdopodobna z kilku powodów. Najpierw naukowcy zmierzyli stężenie peptydu C, które nie zawsze jest mierzone w klinice, chyba że zostanie ustalone, że jest potrzebne do postawienia diagnozy różnicowej. Ponadto, pomiar insulinooporności i funkcji komórek beta nie jest powszechną praktyką.

W końcu naukowcy wykorzystali wyrafinowany program do określania klastrów. Nie jest to coś, co można zrobić w codziennej praktyce, chociaż sugerowali, że opracowywane jest internetowe narzędzie do przydzielania pacjentów do określonych klastrów. Będziemy musieli zobaczyć, jak to się dzieje.

Co to znaczy?

Podstawowy proces fizyczny choroby jest bardziej rozwinięty w cukrzycy typu 1 niż w typie 2. Badania prowadzone z udziałem krewnych pierwszego stopnia pacjentów z cukrzycą typu 1, którzy trwale występują z dwoma lub więcej autoprzeciwciałami, są prawie pewnym predyktorem hiperglikemii (wysoka krew cukier) i cukrzycę. Progresja zależy od wieku wykrycia przeciwciała, ilości przeciwciał, typu przeciwciała i miana. ADA opracowała trzy odrębne etapy cukrzycy typu 1, które mogą pomóc w przyszłych badaniach i leczeniu na długo przed wystąpieniem cukrzycowej kwasicy ketonowej (DKK).

Problemem pozostaje jednak ustalenie i zrozumienie utraty komórek beta i zaburzeń czynności u osób z cukrzycą typu 2. Ścieżka ta jest nadal bardzo niejasna i różni się w zależności od osoby. Jedną rzeczą, która nadal jest wspólnym mianownikiem, jest to, że osoby oporne na insulinę mają również zmniejszone wydzielanie komórek beta. Bardzo pomocny może być system, który umożliwi klasyfikację cukrzycy typu 2 w różnym nasileniu. W rzeczywistości ADA stwierdza, że ​​"przyszłe schematy klasyfikacji cukrzycy będą prawdopodobnie koncentrować się na patofizjologii leżących u podstaw dysfunkcji komórek beta oraz na etapie choroby, na co wskazuje stan glukozy (prawidłowy, upośledzony lub cukrzyca)". Zdolność przewidywania postępu choroby będzie kluczowa w skutecznych strategiach leczenia, ale niestety nie jesteśmy jeszcze na miejscu.

Co się potem dzieje?

Możemy wykorzystać ten system klasyfikacji jako propozycję, która w chwili obecnej oferuje niewielką wartość kliniczną do badania osób z cukrzycą typu 2. Być może naukowcy przyjmą te zasady kategoryzacji w przyszłości, a być może nie będą. Ale to badanie przynajmniej pokazuje potrzebę leczenia każdego pacjenta z cukrzycą jako własną osobą. Na przykład dla pacjentów, którzy wydają się być oporni na insulinę i mają niedobór, być może intensywna terapia insulinowa może pomóc w ustabilizowaniu poziomu cukru we krwi i zapobieganiu powikłaniom. Niestety, nie wydaje się to korzystne dla dzieci, ale może zadziała u dorosłych.

Wykorzystanie tego badania jako platformy może pomóc lekarzom inaczej myśleć o swoich pacjentach, poprawiając w ten sposób ich plany leczenia.

Na koniec powinniśmy również zwrócić uwagę - podczas gdy badanie ograniczało się głównie do zaangażowania skandynawskiego, podobne badania prowadzone są w Chinach i Indiach. Byłoby interesujące zobaczyć, czy wyniki są takie same. Jeśli tak, być może można wdrożyć bardziej uogólniony system klasyfikacji.

Słowo od Bardzo dobrze

Lata badań wskazują, że wczesne i skuteczne leczenie cukrzycy ma kluczowe znaczenie w zapobieganiu komplikacjom skracającym życie. Bardziej specyficzne dla pacjenta strategie leczenia mogą pozwolić nam spowolnić postępy cukrzycy i zmniejszyć ryzyko powikłań cukrzycy. Dzielenie ludzi na cukrzycę typu 2 na podkategorie o różnym nasileniu może pomóc nam w opracowaniu optymalnych strategii leczenia. Niestety tego systemu klasyfikacji nie można jeszcze zrobić, ale staje się coraz bardziej jasne, że im więcej wiemy o progresji cukrzycy, tym lepiej możemy służyć ludziom z nią żyjącym. W międzyczasie osoby chore na cukrzycę powinny nadal pracować nad zarządzaniem stylem życia - niektóre zachowania, takie jak zdrowe odżywianie i ćwiczenia fizyczne, mogą im przynieść korzyści.

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Ahlqvist, E., Storm, P., Käräjämäki, A. i in. Nowe podgrupy cukrzycy dorosłych i ich związek z wynikami: analiza skupiona na danych sześciu zmiennych. Lancet Diabetes Endocrinol 2018. DOI: 10,1016 / S2213-8587 (18) 30051-2.

• Inzucchi, Silvio, i in. glin. Leczenie hiperglikemii w cukrzycy typu 2: podejście skoncentrowane na pacjencie na postawie amerykańskiego stowarzyszenia cukrzycy (ADA) i europejskie stowarzyszenie zajmujące się cukrzycą (EASD). Opieka diabetologiczna. 15 listopada 2014 r. DOI: 10,2337 / dc12-0413.

• American Diabetes Association. Klasyfikacja i diagnostyka cukrzycy: Standardy opieki medycznej w cukrzycy-2018. Opieka diabetologiczna. Styczeń 2018, 41 (suplement 1) S13-S27. DOI: 10,2337 / dc18-S002.