W jaki sposób kontrola symptomów może postawić cię na ryzyko HIV

Bez wątpienia znajomość objawów zakażenia wirusem HIV jest ważna, pozwalając danej osobie na szybkie przetestowanie i leczenie, jednocześnie zapobiegając rozprzestrzenianiu się wirusa na inne osoby.

Ale jest zagadka. Biorąc pod uwagę, że przebieg zakażenia HIV może się znacznie różnić w zależności od osoby, z różnymi wyrażeniami choroby (lub całkowitym jej brakiem), można naprawdę zapewnić "wykrywanie" objawów HIV w czasie, aby zapobiec infekcji lub przeniesieniu wirusa ?

Ostatecznie, oznaki HIV nie są wystarczające, aby chronić siebie lub innych, jeśli zapobiegają szybkiej i świadomej reakcji. Aby to zrobić, konieczne jest jasne zrozumienie symptomatologii HIV i ograniczeń tego, co mogą nam powiedzieć.

Fakt nr 1: 60% osób nie ma żadnych objawów podczas wczesnych stadiów HIV

Gdy dojdzie do zakażenia wirusem HIV, u 40% osób wystąpią objawy grypopodobne, które zwykle określa się mianem ostrego zespołu retrowirusowego (ARS). Do cech ARS należą nabrzmiałe węzły chłonne (zwykle wokół szyi, pod pachami i pachwiną), a czasem także wysypka w postaci pręgi (tj. Czerwony, płaski obszar pokryty małymi, zbiegającymi się guzkami).

Z pewnością zidentyfikowanie tych objawów może skłonić osobę do poszukiwania odpowiednich testów i leczenia, i to dobrze. Ale najczęściej to symptomy związane z już ropiejącymi obawami o incydent seksualny - albo tam, gdzie prezerwatywy nie były używane, albo partner seksualny o nieznanym statusie - wywołują alarm.

To wtedy, gdy czekanie na objawy może być strasznym błędem. Trzymając się tak długo, aż pojawią się objawy, zwykle w ciągu 7-14 lat po ekspozycji, osoba straci możliwość zastosowania profilaktyki po ekspozycji (PEP), 28-dniowego cyklu leków, które mogą przerwać infekcję, jeśli terapia zostanie rozpoczęta, najlepiej w ciągu 24-36 godzin ekspozycji.

Fakt nr 2: Objawy HIV, jeśli tak, często są tak niespecyficzne, że mogą zostać pominięte przez pacjentów i lekarzy

Obecnie w USA jest około 1,2 miliona osób zarażonych wirusem HIV, z czego 20-25% nie jest zdiagnozowanych. Wiele z nierozpoznanych osób jest w pełni świadomych ich statusu, podczas gdy inni mogą podejrzewać infekcję, ale nigdy nie działają, albo ze strachu przed napiętnowaniem, dyskryminacją lub odrzuceniem, albo z powodu obaw związanych z samym leczeniem.

Ich zaprzeczanie jest często podsycane przez brak symptomów lub symptomów, które są tak niespecyficzne, że można je łatwo odrzucić jako coś innego. Weźmy na przykład niektóre z bardziej powszechnych objawów ARS:

• Gorączka
• Zmęczenie
• Bół głowy
• Ból gardła
• Ból mięśni i stawów

A następnie rozważ reakcję, gdy objawy ostatecznie znikną, tak jak będą. Rozdzielanie objawów podczas tzw ostry etap często mylone jest z potwierdzeniem zakażenia wirusem HIV nie wystąpił, pozwalając tej osobie przejść przez wiele lat bez leczenia i potencjalnie zarażać innych. To błąd i bardzo poważny.

Fakt nr 3: Pojawienie się symptomów może często zająć lata, w tym czasie można było wykonać nieodwracalne uszkodzenie ciała

Infekcje oportunistyczne (OI) to te, które ujawniają się, gdy układ odpornościowy danej osoby jest tak wyczerpany, że pozwala na nagle ujawnienie się chorób, często nieszkodliwych dla zdrowych osób.

Podczas tzw utajony etap infekcji, gdy HIV stopniowo celuje i zabija obronne komórki T CD4 +, objawy często mogą być minimalne, nawet gdy funkcja immunologiczna jest uważana za niską. Mogą pojawić się infekcje skóry, w przeciwnym razie łatwo leczyć, lub ogólne zmęczenie, które można przypisać dowolnej liczbie rzeczy (np. Praca, rodzina, wiek).

Ale jeśli zakażenie wirusem HIV może być nieleczone, gdy liczba komórek CD4 spadnie poniżej 200, prawdopodobieństwo poważnego ostrego zdarzenia jest wysokie. I chociaż takie zdarzenie może być prawdopodobnie leczone, koszt twojej funkcji odpornościowej może być rzeczywiście wysoki.

Istnieje wiele znanych konsekwencji późnego rozpoczęcia leczenia przeciwretrowirusowego, szczególnie u pacjentów z liczbą CD4 poniżej 200. Wśród nich:

• Większa trudność w odtworzeniu funkcji odpornościowej do prawidłowych poziomów w porównaniu do pacjentów z wyższym wyjściowym poziomem CD4
• Wyższe wskaźniki skutków ubocznych związanych z leczeniem i nietolerancja leków
• Większe ryzyko chorób współistniejących niezwiązanych z HIV (takich jak choroby serca, nowotwory, zaburzenia neurologiczne itp.) Ze względu na lata niekontrolowanego przewlekłego stanu zapalnego związanego z długotrwałą infekcją HIV
• Utrata lat życia (w porównaniu do normalnej długości życia oczekiwanej u tych, którzy wcześnie rozpoczynają leczenie)

Co to właściwie nam mówi?

Przesłanie jest jasne: same objawy nigdy nie zdiagnozują infekcji HIV. Nigdy. Tylko testy na HIV. Oto kilka zasad, które możesz zastosować, aby lepiej upewnić się, że dokonujesz świadomego wyboru, niezależnie od tego, czy są tam znaki, czy nie:

1. Jeśli uważasz, że byłeś narażony na HIV, nie czekaj, aby sprawdzić, czy masz jakiekolwiek znaki ostrzegawcze.Idź natychmiast do lokalnej kliniki lub pogotowia i rozpocznij kurs profilaktyki po ekspozycji (PEP), który obejmie większość planów ubezpieczeniowych.
2. Nie musisz czekać, aż coś się stanie, żeby dostać test na HIV. Obecnie zaleca się, aby wszyscy Amerykanie w wieku 15-65 lat byli poddawani testowi na obecność wirusa HIV w ramach wizyty u lekarza. Inne, w tym młodsi mężczyźni, którzy uprawiają seks z mężczyznami (MSM), powinni być regularnie testowani. Dostępne są poufne badania na obecność wirusa HIV, a także dostępne na rynku testy śliny w domu.
3. Nie trać niepotrzebnie lat życia, gdy nowoczesna terapia zapewni ci normalną, zdrową długość życia. Bez wątpienia korzyści płynące z wczesnej terapii znacznie przewyższają potencjalne ryzyko, dzięki nowszej generacji leków zapewniających niższe dawki pigułek i minimalne skutki uboczne.
4. Jeśli nie masz HIV, ale masz większe ryzyko zakażenia (z powodu niespójnego stosowania prezerwatyw, wielu partnerów seksualnych, używania narkotyków / alkoholu, serodiscordancji HIV), zbadaj profilaktykę przedekspozycyjną HIV (PrEP), aby zmniejszyć prawdopodobieństwo nabycia HIV.