Zespół Angelmana: objawy, przyczyna i leczenie

Zespół Angelmana jest rzadkim zaburzeniem genetycznym charakteryzującym się znaczną niepełnosprawnością rozwojową i intelektualną, problemami z ruchem, napadami drgawkowymi, nieprawidłowościami snu i nietypowo szczęśliwym zachowaniem. Kiedyś określany jako "szczęśliwy zespół lalek" (termin uważany obecnie za pejoratywny), choroba ma wpływ na jedno z każdych 15 000 porodów, jak podaje organizacja non-profit Angelman Syndrome Foundation.

Podczas gdy dzieci z zespołem Angelmana będą miały charakterystyczne cechy i symptomy, stan jest zwykle rozpoznawany tylko wtedy, gdy dziecko ma 6-12 miesięcy. Ponieważ stan jest tak rzadki, zespół Angelmana jest często błędnie diagnozowany jako autyzm lub porażenie mózgowe.

Chociaż nie ma lekarstwa na zespół Angelmana, leki przeciwdrgawkowe, fizykoterapia, terapia zajęciowa oraz terapia mowy i języka mogą znacznie poprawić jakość życia. Osoby dotknięte chorobą mogą żyć normalnie, ale zawsze będą wymagały opieki przez całe życie.

Objawy

Zespół Angelmana został nazwany na cześć brytyjskiego pediatry, Harry'ego Angelmana, który w 1965 roku opisał stan w oparciu o charakterystyczne objawy. Te cechy można ogólnie klasyfikować jako fizyczne, rozwojowe, behawioralne i neurologiczne.

Charakterystyka fizyczna

W tym samym, że zespół Downa może być rozpoznany przez specyficzne zaburzenia głowy i twarzy, zespół Angelmana charakteryzuje się obwodem głowy, który jest nieproporcjonalnie mały.

Objawy nie są zwykle widoczne w chwili urodzenia, ale tylko w miarę rozwoju dziecka, w którym to czasie głowa nie wzrasta razem z resztą ciała.

Powoduje to małogłowie, stan, w którym mózg jest wyjątkowo mały. W przeciwieństwie do niektórych postaci małogłowia, które są widoczne po urodzeniu (np. Noworodków zakażonych wrodzonym wirusem Zika), te spowodowane przez zespół Angelmana są rozpoznawane tylko w wieku od jednego do dwóch lat.

Oprócz wielkości głowy inne charakterystyczne objawy mogą obejmować:

• Brachycefalia (płaskie tył głowy)
• Telecanthus (szeroko rozstawione oczy)
• Obustronne fałdy epicantyczne (widoczne zmarszczki na górnej i dolnej powiece)
• Strabismus (skrzyżowane oczy)
• Macrostomia (szerokie usta)
• Szeroko rozstawione zęby
• Zwężone palce z szerokimi kciukami
• Gładkie dłonie z nienormalnymi zagnieceń
• Hipopigmentacja skóry, włosów lub oczu (brak koloru)

Zespół Angelmana nie wiąże się ani z nienormalną postacią, wielkością kończyn, ani z rozwojem seksualnym. Dojrzałość płciowa i płodność u mężczyzn i kobiet pozostają niezmienione. Miesiączka i spermatogeneza (rozwój plemników w okresie dojrzewania) występują mniej więcej w tym samym czasie co inne dzieci.

Ponieważ dzieci z zespołem Angelmana się starzeją, może pojawić się progresywna skrzywiona kręgosłupa (skolioza). U niektórych dorosłych rozwija się również macrognatia (nadmierne powiększenie szczęki) i keratokonus (wybrzuszenie rogówki).

Otyłość jest również powszechna, szczególnie u dorosłych kobiet.

Charakterystyka rozwojowa

Zespół Angelmana charakteryzuje się poważną niepełnosprawnością rozwojową i intelektualną. Podobnie jak w przypadku fizycznych objawów choroby, objawy rozwojowe mogą nie zostać zauważone, dopóki dziecko nie osiągnie okresu od sześciu do dwunastu miesięcy, a pewne kamienie milowe, takie jak czołganie się, gaworzenie lub gruchanie, nie pojawiają się.

Gdy dziecko się starzeje, upośledzenie stanie się bardziej widoczne. Chociaż zakres zaburzeń może się różnić, dzieci i dorośli z zespołem Angelmana prawie zawsze mają ciężką do głębokiej niepełnosprawności intelektualnej.

Podczas gdy wartości diagnostyczne pozostają niespójne, iloraz inteligencji dorosłych z zespołem Angelmana jest zwykle znacznie niższy niż 70 dla zdolności poznawczych (co oznacza zdolność pojmowania i rozumowania). Ogólnie rzecz biorąc, wyniki poniżej 70 stanowią pewien stopień uczenia się lub niepełnosprawności rozwojowej.

Dalsze komplementowanie tych ograniczeń to niemal całkowity brak mowy i słów. W rzeczywistości większość osób z zespołem Angelmana będzie rozwijać więcej niż pięć do dziesięciu słów w swoim słowniku (chociaż paradoksalnie, pozostaną oni bardzo otwarci na niewerbalne formy komunikacji).

Inne deficyty rozwojowe i intelektualne obejmują:

• Poważna niezdolność uczenia się spowodowana częściowo słabą pamięcią i krótkim czasem uwagi
• Upośledzone zdolności motoryczne i ruchowe w dużej mierze spowodowane neurologicznymi objawami choroby

Pomimo tych ograniczeń zespół Angelmana nie jest chorobą postępującą. Dlatego przy ciągłej terapii fizycznej, zawodowej i komunikacyjnej osoby z zaburzeniami mogą nauczyć się ubierać, jeść za pomocą noża i widelca, reagować na podstawowe instrukcje i wykonywać domowe obowiązki.

Charakterystyka behawioralna

Być może najbardziej uderzającą cechą syndromu Angelmana jest szczęście. Jest to wyjątkowa cecha behawioralna, w której dotknięta chorobą osoba dorosła lub dziecko będzie często śmiać się i uśmiechać, utrzymując jednocześnie podwyższoną cheerację i pobudliwość (często charakteryzującą się ruchami powiewającymi lub machającymi rękami).

Dzieci z zespołem Angelmana często są nadaktywne i mają wyjątkowo krótki czas koncentracji uwagi. Śmiech lub uśmiechanie się będzie często przedłużane, niesprowokowane, a czasami nieodpowiednie. Pomimo ograniczeń fizycznych i intelektualnych, dotknięte nimi dzieci mają bezgraniczną ciekawość i mogą wydawać się być w stałym stanie ruchu.

Nieregularny sen jest również powszechny, co zwykle skutkuje nie więcej niż 4 do 5 godzin snu na raz. Przewlekły brak snu może dodatkowo wzmocnić nadaktywność leżącą u podstaw.

Inne objawy behawioralne obejmują:

• Wysunięcie języka lub wystający język
• Ślinienie się
• Nadmierne żucie lub ruchy ust
• Nieprawidłowa fascynacja wodą

Gdy dziecko się starzeje, niektóre z tych zachowań zaczną się łagodzić. W miarę zbliżania się wieku dojrzałego nadpobudliwość i złe wzorce snu często ustępują lub znikają całkowicie.

Charakterystyka neurologiczna

Zespół Angelmana jest klasyfikowany jako zaburzenie neuro-genetyczne, co oznacza, że ​​podstawowa przyczyna genetyczna powoduje upośledzenie czynności ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Może to prowadzić do szeregu objawów, które bezpośrednio i pośrednio wpływają na ruch i inne funkcje fizjologiczne.

Wczesne objawy zespołu Angelmana zazwyczaj obejmują zaburzenia równowagi i motoryczne związane z ataksją (niezdolność do koordynowania ruchów mięśni). W rezultacie ruchy są często gwałtowne i towarzyszy im drżenie w rękach i nogach. Dzieci często mają sztywny chód i chodzą z podniesionymi łokciami i zgiętymi nadgarstkami. W około 10 procentach przypadków dziecko nie będzie mogło samodzielnie chodzić.

Z czasem zwiększenie napięcia mięśni ramion i nóg w połączeniu ze zmniejszonym napięciem mięśniowym w tułowiu doprowadzi do hiperrefleksji (przesadne lub powtarzające się odruchy).

Innym charakterystycznym objawem neurologicznym są drgawki. Zazwyczaj pojawiają się one po raz pierwszy, gdy dziecko ma od dwóch do trzech lat. W przeciwieństwie do innych postaci epilepsji, rodzaje napadów mogą się bardzo różnić u osobnika dotkniętego chorobą i mogą obejmować napady toniczno-kloniczne, miokloniczne i nieobecności.

Dzieci z napadami związanymi z Angelmanem zawsze będą miały nieprawidłowe odczyty na elektroencefalogramie (EEG), urządzeniu mierzącym elektryczną aktywność mózgu.

Wśród pośrednich objawów zespołu Angelmana słabe karmienie jest powszechne u niemowląt z powodu ich niezdolności do koordynowania mięśni potrzebnych do połknięcia lub ssania. Problem może utrzymywać się również w wieku dorosłym, prowadząc do objawów refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD) w postaci cofania się pokarmu i kwasów (wrzenia) z żołądka do przełyku.

Przyczyny

Zespół Angelmana jest spowodowany błędem w genie zlokalizowanym na chromosomie 15, znanym jako gen ligazy białka ubikwityny E3A (UBE3A).

Chromosomy, które są obecne w jądrze każdej ludzkiej komórki, niosą informację genetyczną dla każdego osobnika. Komórki ludzkie mają zwykle 46 chromosomów, w tym 22 pary (ponumerowane od 1 do 22) i dwa dodatkowe chromosomy płci (oznaczone jako X i Y). Gdy dziecko zostanie poczęte, każdy rodzic wniesie połowę (lub 23) chromosomów, których połączenie określi wyjątkowe cechy dziecka.

W przypadku zespołu Angelmana gen UBE3A jest wyjątkowy, ponieważ tylko wkład matki jest aktywny w mózgu; ojciec nie jest. W związku z tym, jeśli macierzyński gen zostanie utracony lub uszkodzony, nie będzie działającej kopii genu UBE3A w mózgu. Jeśli tak się stanie, zespół Angelmana wystąpi niezmiennie.

W około 70 procentach przypadków, błąd chromosomalny spowoduje całkowitą delecję chromosomu 15, w tym genu UBE3A.Ten błąd pojawia się losowo i może mieć wpływ na ciążę, niezależnie od tego, czy jest to zespół Angelmana czy nie.

Pozostałe przypadki obejmowałyby albo mutację genu UBE3A, translokację (zamianę pozycji) UBE3A i innego genu, albo dziedziczenie dwóch ojcowskich UBE3A. W przypadku mutacji UBE3A matki z zespołem Angelmana mają 50 procent szansy na przekazanie mutacji swojemu dziecku.

W związku z tym aż 10 procent przypadków nie ma znanej przyczyny.

Diagnoza

Zespół Angelmana jest diagnozowany przede wszystkim przez kliniczne pojawienie się objawów zgodnych z zaburzeniem. Wśród funkcji, których poszukuje klinicysta:

• Charakterystyczne nieprawidłowości głowy lub twarzy
• Szczęśliwe usposobienie z częstym śmiechem lub uśmiechem
• Nieodebrane lub opóźnione etapy rozwoju, zwłaszcza brak mowy
• Dysfunkcja motoryczna, w tym ataksja, delikatne drżenie, trzepotanie ręką i sztywny chód
• Historia napadów i nieprawidłowych odczytów EEG

Podczas gdy test genetyczny może być użyty do potwierdzenia mutacji UBE3A i / lub delecji lub braku aktywności chromosomu 15, aż 20 procent przypadków nie będzie miało dowodów genetycznej przyczyny.

Mogą być potrzebne dodatkowe badania, aby odróżnić zespół Angelmana od zaburzeń o podobnych cechach. Obejmuje to autyzm, porażenie mózgowe lub zespół Pradera-Williego (zaburzenie genetyczne, w którym delecja chromosomu 15 jest dziedziczona po ojcu).

Bez wyjątku wczesna diagnoza pozwala na podjęcie działań terapeutycznych, które mogą poprawić życie Twojego dziecka i jego długoterminowy rozwój, jeśli zostanie rozpoczęty natychmiast.

Leczenie

Nie ma lekarstwa na zespół Angelmana i nie ma mowy o odwróceniu wady genetycznej. Leczenie koncentruje się całkowicie na leczeniu objawów i wspieraniu zdrowia i dobrego samopoczucia chorego dziecka lub dorosłego.

Leki przeciwdrgawkowe mogą być pomocne w kontrolowaniu napadów padaczkowych, chociaż stan może być trudny do leczenia ze względu na dużą różnorodność napadów, które osoba może doświadczyć. Żadne pojedyncze przeciwdrgawkowe nie okazało się skuteczne w leczeniu wszystkich rodzajów napadów. Ulepszenia we wzorach snu, często przy użyciu hormonu snu, melatoniny, mogą również przyczyniać się do zmniejszenia napadów.

Fizjoterapia, wraz z podtrzymującymi kostkami, może pomóc dziecku osiągnąć mobilność funkcjonalną. Pomaga również w utrzymaniu elastyczności stawu i zapobiega sztywności. Terapia zajęciowa może być stosowana do nauczania samoopieki, np. Ubierania się (zwykle w ubraniach bez zamków błyskawicznych, guzików lub sznurówek), mycia zębów czy samodzielnego chodzenia do łazienki.

Komunikacja werbalna może pozostać znaczącym, długoterminowym wyzwaniem nawet w dorosłym życiu. Terapia mowy i języka może pomóc w tym zakresie, ponieważ kładzie nacisk na rozpoznawanie słów i może poprawić jakość interakcji werbalnych i niewerbalnych.

GERD można często kontrolować za pomocą diety, leków zobojętniających kwas żołądkowy i inhibitorów pompy protonowej (PPI). Ciężkie przypadki mogą wymagać operacji, zwanej fundoplikacją, która napina zwieracz przełyku, przez który pokarm i kwas mogą refluksować.

Prowadzone są badania badawcze mające na celu sprawdzenie, czy określone środki farmaceutyczne mogą aktywować receptory nerwowe uważane za zespół Angelmana i inne formy genetycznie indukowanej niepełnosprawności intelektualnej. Kiedy taki lek, znany jako OV101 (gaboksadol), był szybko śledzony do badań przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w grudniu 2017 r.

Słowo od DipHealth

Uczenie się, że twoje dziecko ma zespół Angelmana może być traumatycznym wydarzeniem, szczególnie, że dzieci z zaburzeniami zawsze będą potrzebowały opieki przez całe życie. W związku z tym nie ma określonego przebiegu choroby. Niektóre osoby mogą doświadczyć głębokiego upośledzenia, podczas gdy inne będą mogły rozwijać funkcjonalne umiejętności społeczne i komunikacyjne.

Cechą charakterystyczną wszystkich dzieci z zespołem Angelmana jest ogólny stan szczęścia i zadowolenia. Cieszą się zabawą i kontaktem z ludźmi oraz wykazują głębokie pragnienie osobistej interakcji i uczucia.

Podczas gdy niektóre z poważniejszych objawów mogą być przytłaczające, wiele z nich ustąpi z czasem lub może całkowicie zniknąć. W tym celu ważne jest znalezienie wsparcia od takich rodziców jak ty, którzy wychowali lub wychowali dziecko z zespołem Angelmana. Dzięki temu możesz uzyskać lepszy wgląd w bieżące i przyszłe potrzeby niż jakakolwiek książka.

Być może najlepszym sposobem, aby zacząć, jest skontaktowanie się z zespołem ds. Zasobów rodzinnych w fundacji Angelman Syndrome (800-432-6435), która może zapewnić skierowania na wsparcie, pomoc finansową, ubezpieczenie i edukację. Organizacja charytatywna z siedzibą w stanie Illinois co roku organizuje także konferencje rodzinne, aby wspierać rodziny i opiekunów żyjących z tą chorobą.

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Fundacja syndromu Angelmana. Co to jest zespół Angelmana? Aurora, Ilinois.
• Tan, W. i Bird, zespół L. Angelmana: Obecne i nowe terapie w 2016 roku. Am J Med Gen. 2016; 172 (4): 384-401. DOI: 10.1002 / ajmg.c.31536
• Van Buggenhout, G. i Fryns, zespół J. Angelmana (AS, MIM 105830). Eur J Hum Genet. 2009; 17 (11): 1367-73. DOI: 10,1038 / ejhg.2009.67.
• U.S. National Library of Medicine. Badanie u dorosłych i młodzieży z zespołem Angelmana (ClinicalTrials.gov Identifier NCT02996305). ClinicalTrials.gov. Waszyngton.; wydano 19 grudnia 2016 r.