Leczenie objawów MS z niską dawką naltreksonu

Czy jest możliwe, że lek stosowany w leczeniu uzależnienia od opioidów i alkoholu może poprawić życie i perspektywy osób ze stwardnieniem rozsianym (MS)?

Niektóre badania sugerują, że może. Chociaż nie jest on zatwierdzony do takiego zastosowania, coraz częściej przepisywany jest naltrekson w niskich dawkach w celu leczenia zmęczenia związanego z SM, powszechnego i często wyniszczającego objawu choroby.

Zatwierdzone użycie naltreksonu

Naltrekson został zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w 1984 r. W leczeniu uzależnienia od opioidów, aw 1994 r. W leczeniu zaburzeń związanych z piciem alkoholu (AUD). Przy pełnej zalecanej dawce (50 do 100 miligramów na dzień), naltrekson blokuje działanie opioidów i zmniejsza pragnienie osoby do picia.

W obu przypadkach wykazano, że naltrekson dostarcza umiarkowane do złych wyniki w leczeniu, ale może być korzystny, gdy jest stosowany jako część strukturalnego, bezpośrednio obserwowanego programu leczenia.

Wykorzystanie Naltreksonu poza etykietą

W czasie, gdy naltrexone został po raz pierwszy opracowany, naukowcy z Penn State College of Medicine zaczęli badać jego zastosowanie w leczeniu zaburzeń autoimmunologicznych (gdzie system odpornościowy błędnie atakuje własne komórki organizmu).

Stwardnienie rozsiane jest uważane przez wielu za spowodowane reakcją autoimmunologiczną i należało do najwcześniejszych kandydatów do badań. Naukowcy odkryli, że ekstremalnie niskie dawki leku wzmacniają wytwarzanie endorfin hormonalnych, co powoduje wzrost poziomu energii i silną odpowiedź przeciwzapalną.

Jest podobny do tego, co dzieje się w czasie ciąży, gdzie zwiększona produkcja endorfin wiąże się z wydłużonymi okresami remisji MS.

Chociaż nie ma jeszcze żadnych trudnych dowodów klinicznych na poparcie hipotezy, niektórzy badacze uważają, że LDN może być w stanie zmniejszyć objawy SM o ciężkości i częstotliwości, takie jak zmęczenie, ból, spastyczność, zaburzenia funkcji poznawczych i depresja.

Zalecenia dotyczące leczenia

Przy przepisywaniu w tak małych dawkach (mniej niż 10 procent dawki stosowanej w terapii uzależnień) LDN uważa się za bezpieczny i dobrze tolerowany.

Dawki powszechnie przepisywane u osób z SM wynoszą od 1,5 miligrama do 4,5 miligramów na dzień.Zaleca się, aby osoby z jakąkolwiek postacią spastyczności przyjmowały nie więcej niż trzy miligramy dziennie, ponieważ mogą przyczyniać się do sztywności mięśni.

LDN można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku, ale należy go przyjmować między godziną 21.00. i północ do korespondencji pracują z naturalnym szczytem uwalniania endorfin.

Najczęstszym skutkiem ubocznym LDD są żywe sny, które ustępują po pierwszym lub drugim tygodniu. Rzadziej zdarzają się drażliwość.

Uwagi i przeciwwskazania

Jednym z głównych konfliktów w stosowaniu LDN jest jego interakcja z wieloma lekami modyfikującymi przebieg choroby stosowanymi w leczeniu SM. W oparciu o działanie farmakokinetyczne leków, LDN nie powinien być stosowany z Avonex, Rebif lub Betaseron. Natomiast wydaje się, że nie ma konfliktów z Copaxone.

Ponieważ LDN jest wydalany z organizmu przez wątrobę, nie zaleca się stosowania LDN u osób z zapaleniem wątroby, chorobami wątroby lub marskością wątroby.

LDN nigdy nie powinien być łączony z jakimikolwiek lekami opiatowymi, w tym oksykontyną (oksykodonem), Vicodinem (hydrokodonem) lub nawet syropami na kaszel.

Przegląd aktualnych dowodów

Podczas gdy popularny konsensus może sugerować, że LDN przyczynia się do poprawy zdrowia i dobrego samopoczucia osób z SM, rzeczywiste dowody są w większości mieszane. Pomiędzy nimi:

• Badanie pilotażowe przeprowadzone na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco obejmowało 80 osób z SM leczonych LDN przez osiem tygodni. Chociaż LDN nie wpłynęło na fizyczne funkcjonowanie ani pojemność uczestników, zapewniało ono statystycznie znaczącą poprawę jakości życia (w tym zmniejszenie bólu i depresji, a także wzrost funkcji poznawczych).
• Badanie fazy II przeprowadzone we Włoszech w 2008 r. Objęło 40 osób z pierwotnie postępującym SM w leczeniu LDN przez sześć miesięcy. Ostatecznie nastąpiła statystyczna poprawa spastyczności (47 procent poprawa, 11 procent pogorszenie), ale brak poprawy w obu depresjach (56 procent poprawie, 33 procent pogorszeniu) lub zmęczeniu (33 procent poprawie, 41 procent pogorszeniu). Natomiast LDN był powiązany ze statystycznym pogorszenie bólu (28 procent poprawiło się, 56 procent pogorszyło).
• Siedemnastotygodniowe, randomizowane, kontrolowane badanie w 2010 roku nie wykazało statystycznej różnicy pomiędzy osobami przyjmującymi LDN lub placebo lub jakąkolwiek poprawą jakości zmiennych życiowych, w tym bólu, energii, funkcji poznawczych i dobrego samopoczucia emocjonalnego.