Czy chodzenie do łóżka zbyt późno powoduje przyrost wagi?

Znaczenie wystarczającej ilości snu nie może być zawyżone, jeśli chodzi o twoje zdrowie - a zaczyna się od snu.

Później na dobranoc, więcej przyrostu masy ciała

Ostatnie badania wykazały, że nastolatkowie lub młodzi dorośli, którzy późno w nocy kładą się spać, częściej z czasem zyskują na wadze.

W badaniu obejmującym prawie 3500 nastolatków, których obserwowano w latach 1994-2009 w National Longitudinal Study of Adolescent Health, badacze analizowali, w jaki sposób łóżka wpływają na wskaźnik masy ciała (BMI) w czasie.

Autorzy badania stwierdzili, że "późniejszy przeciętny czas snu podczas tygodnia pracy, w godzinach, od wieku dojrzewania do dorosłości był związany ze wzrostem BMI w czasie." Naukowcy zauważyli, że konsumpcja fast foodu w szczególności odgrywała rolę w związek między godzinami a BMI.

To odkrycie nie wydaje się być ograniczone do nastolatków i młodych dorosłych. W innym badaniu naukowcy stwierdzili, że późne spanie w łóżku, a tym samym mniej nocne snu, dla dzieci 4-letnich i pięcioletnich skutkowało większym prawdopodobieństwem otyłości w czasie. Badacze odkryli, że szanse na otyłość były wyższe dla dzieci, które spały mniej niż około 9,5 godziny na dobę, a także dla dzieci, które poszły spać o 9:00. lub później.

Korzyści zdrowotne wynikające ze snu

Mnóstwo badań u dorosłych odzwierciedliło podobne wyniki. Większość badań wykazało, że od siedmiu do dziewięciu godzin uninter rupted spać na noc są wymagane, aby czerpać korzyści zdrowotne z dobrego snu u dorosłych, w tym te związane z zapobieganiem otyłości.

Poza zapobieganiem otyłości i nadwadze, zapewnienie odpowiedniej jakości snu każdej nocy może pomóc w zapobieganiu chorobom serca, udarowi, depresji i innym przewlekłym zaburzeniom. Kiedy śpimy, ciało otrzymuje szansę naprawy i odbudowy. Jeśli nie ma wystarczająco dużo czasu, aby to zrobić w długim okresie (chronicznie), wtedy hormony stresu i inne czynniki zapalne są uwalniane, ponieważ organizm zaczyna reagować tak, jakby był pod przewlekłym stresem (który, bez wystarczającej ilości snu, to jest).

Jednym z głównych graczy pod względem hormonów stresu jest kortyzol, który uwalniany jest w odpowiedzi na chroniczny stres.

Pośród wielu innych wpływów na organizm, kortyzol powoduje, że glukoza (cukier) jest uwalniana do krwioobiegu, dzięki czemu jest łatwiej dostępna dla mózgu. Jako ewolucyjna reakcja na chroniczny stres, prawdopodobnie działało to całkiem dobrze, umożliwiając osobie poddanej stresowi reagowanie z większą siłą mózgową. Jednak w dzisiejszym świecie niepożądanym skutkiem ubocznym działania kortyzolu jest tendencja do przybierania na wadze (ma sens, że nasi przodkowie będą musieli przechowywać lub utrzymać wagę, jeśli naprawdę odczuwają stres w trudnych warunkach).

Ten przyrost masy ciała może z biegiem czasu przełożyć się na otyłość.

Rzeczywiście, badania wykazały, że brak odpowiedniego snu może prowadzić do przejadania się. A dla tych, którzy starają się schudnąć, wystarczająca ilość snu (ponownie, co najmniej siedem godzin na dobę) zwiększa szansę na sukces z utratą wagi.

W przypadku dzieci, jak pokazują badania opisane powyżej, ilość potrzebnego snu jest jeszcze większa, czasami 10 lub więcej godzin na dobę, w zależności od wieku.

• Dzielić
• Trzepnięcie
• E-mail
• Tekst

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Asarnow LD, McGlinchey E, Harvey AG. Dowody na związek pomiędzy snem a zmianą wskaźnika masy ciała. Sen 2015, 38: 1523-7.
• Scharf RJ, DeBoer MD. Czas uśpienia i przyrost masy ciała u 4 i 5-letnich dzieci. Pediatr Obes 2015; 10: 141-8.
• St-Onge M, O'Keeffe M, Roberts AL, RoyChoudhury A, i in. Krótki czas snu, dysregulacja glukozy i hormonalna regulacja apetytu u mężczyzn i kobiet. Sen. 2012; 35: 1503-10.
• Elder CR, Gullion CM, Funk KL, DeBar LL i in. Wpływ snu, czasu badania, depresji i stresu na zmianę masy ciała w fazie intensywnego odchudzania w badaniu LIFE. International Journal of Otyłość. 2012; 36: 86-92.
• Bonow RO, Mann DL, Zipes DP, Libby P. Braunwald's Heart Disease: podręcznik medycyny sercowo-naczyniowej. 9 ed. Ch. 79. Elsevier: Saunders, 2012.