Jak wykonuje się małoinwazyjną operację laparoskopową

Chirurgia laparoskopowa, określana również jako zabieg minimalnie inwazyjny (MIS), polega na zastosowaniu cienkiego, rurowego urządzenia zwanego laparoskopem, które wprowadza się przez nacięcie w dziurkę od klucza do brzucha lub miednicy w celu wykonania operacji, które wymagały dużych nacięć.

Ponieważ zabieg obejmuje mniejsze rany, czas powrotu do zdrowia ma tendencję do skracania się z mniejszym bólem. Nowoczesna laparoskopia została po raz pierwszy zastosowana w późnych latach 40. XX w. W celu wykonania histerektomii, ale weszła dopiero w latach 70. i 80. XX wieku, kiedy pierwsze laparoskopy zostały opatentowane do powszechnego użytku.

Dzisiaj laparoskopię wykonuje się rutynowo w celu leczenia różnych schorzeń. Kiedy technika chirurgiczna dziurki od klucza jest stosowana do jamy klatki piersiowej, nazywa się ją operacją torakoskopową.

Co to jest Laparoscope?

Kluczem do rozwoju chirurgii minimalnie inwazyjnej był sam laparoskop. Laparoskop jest długim, sztywnym instrumentem światłowodowym, który jest wprowadzany do ciała w celu oglądania narządów wewnętrznych i struktur.

Starsze modele są wyposażone w teleskopowy obiektyw podłączony do kamery wideo, podczas gdy nowsze mają miniaturową kamerę cyfrową zamontowaną na końcu tuby. Źródło światła jest dostarczane za pomocą żarówki LED, halogenowej, ksenonowej lub słonecznej.

Instrumenty laparoskopowe są zwykle wykonane z wysokiej jakości stali nierdzewnej. Wąski zakres rur może wynosić od zaledwie trzech milimetrów (0,12 cala) do ponad 10 milimetrów (0,4 cala) średnicy. Dostępnych jest wiele narzędzi do wykonywania precyzyjnych zabiegów chirurgicznych, takich jak nożyczki, kleszcze, chwytaki i igły (służące do trzymania igieł chirurgicznych podczas zszywania rany).

Jak wykonywane jest leczenie laparoskopowe

Zamiast wykonywania długich, otwartych nacięć w ciele, zabieg laparoskopowy wymaga jednego lub wielu małych nacięć (zwykle od ćwierć do pół cala długości), przez które wkładane są lunety. Sama operacja jest prowadzona przez obrazowanie wideo w zbliżeniu, które jest oglądane zewnętrznie na monitorze.

Aby zapewnić chirurgowi więcej przestrzeni do pracy, wgłębienie będzie zazwyczaj napompowane sprężonym dwutlenkiem węgla (CO2), który jest zarówno niepalny, jak i łatwo wchłaniany przez organizm.

Laparoskopia jest technicznie skomplikowaną operacją wymagającą doskonałej koordynacji ręka-oko i niemal intuicyjnej zdolności poruszania się po delikatnych strukturach wewnętrznych. Chirurgiczni mieszkańcy, którzy zdecydują się podążać za subspecjalnością, muszą przejść od roku do dwóch lat stypendium po zakończeniu podstawowego pobytu chirurgicznego.

Zalety i wady

Jakkolwiek minimalnie inwazyjna może być operacja laparoskopowa, istnieją ograniczenia i ryzyko towarzyszące jakiemukolwiek zabiegowi chirurgicznemu.

Zalety chirurgii laparoskopowej to:

• Mniejsze krwawienie i zwykle mniejsze zapotrzebowanie na transfuzję krwi
• Mniejsze nacięcie i krótszy czas powrotu do zdrowia
• Mniejszy ból i mniejsze zapotrzebowanie na leki przeciwbólowe
• Zmniejszone ryzyko zakażenia w porównaniu z operacją otwartą
• Zazwyczaj niższe koszty z powodu krótszej hospitalizacji

Wady chirurgii laparoskopowej obejmują:

• Brak zdolności do dotykania (dotykania) tkanki, szczególnie ważna przy badaniu raka
• Możliwe uszkodzenie tkanek wewnętrznych z powodu braku percepcji dotykowej
• Trudności z widzeniem "całego obrazu", który może zapewnić otwarta procedura
• Może być trudne do wykonania u osób po wcześniejszych operacjach i nadmiernej tkance bliznowatej
• Możliwe działania niepożądane związane z nadciśnieniem w jamie brzusznej (w tym hipotermia i ból)