Związek między wiekiem a zapaleniem stawów

Ból głowy. Co nas powinno zaniepokoić? (Grudzień 2024)

To jedno z największych nieporozumień dotyczących artretyzmu. Większość ludzi uważa, że artretyzm jest chorobą starców i że jest to całkowicie konsekwencją starzenia się. Gdyby tak było, artretyzm byłby nieunikniony - i nie jest.

Według Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) "Zapalenie stawów występuje częściej u osób dorosłych w wieku 65 lat lub starszych, ale osoby w różnym wieku (w tym dzieci) mogą być dotknięte chorobą. Prawie dwie trzecie osób z zapaleniem stawów jest młodszych niż 65. Zapalenie stawów występuje częściej u kobiet (26%) niż u mężczyzn (19%) w każdej grupie wiekowej i dotyczy członków wszystkich grup rasowych i etnicznych. Zapalenie stawów występuje częściej u dorosłych otyłych niż u osób zdrowych. waga lub niedowaga."

Większość osób z zapaleniem stawów ma mniej niż 65 lat

Jednym z powodów, dla których ludzie przyjmują artretyzm jest nieunikniona konsekwencja starzenia się to, że ryzyko rozwoju najczęstszego typu zapalenia stawów, choroby zwyrodnieniowej stawów, zwiększa się wraz z wiekiem. Ryzyko rozwoju osteoporozy, stanu często mylonego z chorobą zwyrodnieniową stawów, zwiększa się wraz z wiekiem. Jednak, jak wskazuje CDC, większość osób z zapaleniem stawów ma mniej niż 65 lat.

Spośród osób w wieku od 18 do 44 lat, 7,3% zgłasza diagnozę zapalenia stawów u lekarza, według CDC. Wśród osób w wieku 45-64 lata 30,3% zgłasza diagnozę zapalenia stawów u lekarza. W grupie wiekowej 65 lat lub starszych 49,7% zgłosiło rozpoznanie artretyzmu u lekarza. Podczas gdy ryzyko rozwoju większości typów zapalenia stawów wzrasta wraz z wiekiem, należy pamiętać, że nie jest to jedyny czynnik przyczyniający się.

Choroba zwyrodnieniowa stawów występuje zwykle po 40. roku życia.
Reumatoidalne zapalenie stawów, autoimmunologiczny zapalny rodzaj zapalenia stawów, może rozwinąć się w każdym wieku.
Toczeń rumieniowaty układowy rozwija się zazwyczaj od niemowlęctwa do starości, a szczyt występuje między 15 a 40 rokiem życia.
Fibromialgia jest zwykle diagnozowana w wieku średnim, a rozpowszechnienie zwiększa się wraz z wiekiem.
Dzieciństwo stawów występuje u osób młodszych niż 16 lat.

Starzenie wpływa na układ mięśniowo-szkieletowy

Starzenie się wpływa na układ mięśniowo-szkieletowy. Nasze kości nieustannie przechodzą proces wchłaniania kości i tworzenia kości, zwany przebudową. Wraz z wiekiem równowaga między zmianami wchłaniania i formacji prowadzi do utraty kości. Nasze kości stają się mniej gęste i bardziej kruche. Zmienia się także skład i właściwości chrząstki. W miarę jak się starzejemy, zmniejsza się zawartość wody w chrząstce, zmniejszając jej zdolność do amortyzacji i absorbowania wstrząsów. Chrząstka przechodzi również proces zwyrodnieniowy, w którym może rozwijać się artretyzm. Więzadełka i inne tkanki łączące stają się mniej elastyczne i elastyczne wraz z wiekiem. Ze względu na zmiany, które zachodzą w układzie mięśniowo-szkieletowym wraz z wiekiem, nasze stawy zazwyczaj powodują zmniejszenie zakresu ruchów. Gdy chrząstka się psuje, stawy mogą stać się zaognione i bolesne.

Jednak według OrthoInfo, publikacji Amerykańskiej Akademii Chirurgów Ortopedycznych, zmiany, które zachodzą w naszym układzie mięśniowo-szkieletowym, są bardziej nieużyteczne niż starzenie. Mniej niż 10% Amerykanów ćwiczy regularnie. Osoby w wieku powyżej 50 lat są najczęściej siedzącą grupą.

Podczas gdy ludzie mają dostatek powodów, dla których nie uczestniczą w regularnych ćwiczeniach, eksperci stwierdzili, że nawet umiarkowana aktywność fizyczna może być korzystna. Rozciąganie i zakres ćwiczeń ruchowych pomaga zachować elastyczność. Trening siłowy lub trening siłowy, jak to się nazywa, może zwiększać masę mięśniową i budować siłę. Regularne ćwiczenia w dłuższym okresie czasu mogą spowolnić utratę masy mięśniowej i powstrzymać związany z wiekiem wzrost tkanki tłuszczowej. Wiemy, że nadwaga i otyłość zwiększają ryzyko choroby zwyrodnieniowej stawów.

Zobowiązanie do ćwiczeń może przeciwdziałać niektórym skutkom starzenia się. Powinniśmy postrzegać ćwiczenia jako niezbędne, a nie opcjonalne.