Historia treningu i podnoszenia ciężarów

Biorąc pod uwagę historię wojen i konfliktów w ciągu 10 000 lat ludzkiej cywilizacji - wielu walczyło ręka w rękę i z osobistym wyposażeniem - nietrudno sobie wyobrazić, jak siła, moc, prędkość i rozmiar były bardzo pożądaną cechą wojowników. Rysunki w grobowcach egipskich zdają się pokazywać zdjęcia różnych obiektów treningu siłowego, a podobne historyczne praktyki pojawiają się w starożytnym Rzymie i Grecji.

W związku z tym szkolenia mające na celu poprawę tych cech w celu uzyskania przewagi na polu bitwy bez wątpienia pojawią się zarówno w protagonistach, jak iw wodzach, generałach i władcach. Igrzyska olimpijskie rzutów dyskiem, rzut młotem i oszczepem pokazują podstawowe umiejętności wymagane do rzucenia włócznią, kamieniem lub siekierą, a nawet wlewania baryłki ropy najeźdźców zamkowych. Współczesne konkursy "silnego człowieka" odzwierciedlają najwyższe umiejętności w poruszaniu zwykłymi ciężkimi przedmiotami, których zastosowanie można było zaobserwować w zadaniach konstrukcyjnych lub w dowolnej liczbie zastosowań wymagających dużej masy i siły, do celów wojskowych lub innych.

Ewolucja sprzętu

Słowo "hantle" może pochodzić z urządzenia zaprojektowanego na początku 18 wieku, aby ćwiczyć dzwonienie dzwonu, ale bez dzwonów, to znaczy "hantle". Kettlebells i klubowe dzwonki mają również wczesne pochodzenie, być może od pierwszych dziesięcioleci XIX wieku. Sztanga, pierwotnie wykorzystująca okrągłe kule, które mogły być wypełnione piaskiem lub żwirem, nastąpiła pod koniec XIX wieku, a ostatecznie globusy zostały zastąpione przez bardziej elastyczne płyty lub dyski.

Rozwinął się swobodny ciężki i surowy sprzęt kablowy, a Charles Atlas wykonał ćwiczenia izometryczne i sprzęt popularny od lat 30. XX wieku. W latach 70. Arthur Jones wprowadził na rynek swój sprzęt maszynowy Nautilus, który stał się bardzo popularny i popularny. Dostępna jest teraz szeroka gama maszyn do ćwiczeń i siłowni domowych.

Olympic Weightlifting

Podnoszenie ciężarów zostało wprowadzone jako wydarzenie na Igrzyskach Olimpijskich w 1896 roku, tylko dla mężczyzn. Podnoszenie ciężarów kobiet stało się sportem olimpijskim w 2000 roku na Olimpiadzie w Sydney i odniosło wielki sukces w kolejnych Igrzyskach Olimpijskich.

Podnoszenie ciężarów po raz pierwszy wprowadzono na Igrzyska Olimpijskie w 1896 roku jako część toru i pole, nie było z gier 1900, ponownie pojawił się w 1904 roku i nie wrócił na Igrzyska Olimpijskie ponownie, aż do 1920 roku, kiedy został przyjęty na własną rękę. Początkowo olimpijskie podnoszenie ciężarów przedstawiało pewne kryteria zdarzeń, które wydawałyby się niezwykłe w obecnej erze. Przykładem są dźwigi jedno- i dwuręczne oraz brak podziałów wagowych.

Do 1932 r. Rywalizacja składała się z pięciu działów wagowych i trzech dyscyplin - prasy, chwytów i czystego szarpnięcia. Prasa została przerwana w 1972 roku, pozostawiając wyrwany i czysty jak dwie windy sportowe.

Mężczyźni rywalizują w ośmiu klasach od 56 kilogramów (kg) do 105 kilogramów i więcej, a kobiety w siedmiu klasach od 48 kilogramów do 75 kilogramów i więcej. Kilogramy są oficjalną olimpijską jednostką wagi. Kraje mogą mieć dwóch konkurentów w każdej kategorii wagowej podlegających normom kwalifikacji olimpijskich.

Trójbój siłowy

Trójboiści rywalizują w zawodach, aby zobaczyć, kto może podnieść najcięższe ciężary w trzech ćwiczeniach dźwigowych - martwym ciągu, wyciskaniu i przysiadzie. Techniki i kultura różnią się zasadniczo od olimpijskiego podnoszenia ciężarów. Trójbój siłowy, choć popularny, nie jest sportem olimpijskim.

Przyszłość

Jeśli chodzi o sprzęt, to sztangi i hantle będą nadal podstawą treningu siłowego, nawet jeśli pojawi się kilka drobnych poprawek konstrukcyjnych lub estetycznych. Kettlebells, dzwony klubowe, elastyczne paski i tubki również przyczynią się w mniejszym stopniu. Jeśli chodzi o maszyny, niebo jest ograniczeniem dla nowych poprawek w projektowaniu, ale miejmy nadzieję, że nigdy nie zobaczymy kolejnego urządzenia typu cruncher!