Połączenie między IBD a łuszczycą

Osoby z zapalną chorobą jelit (IBD) czasami rozwijają inne choroby lub stany, które nazywane są objawami pozajelitowymi (lub czasami EIM). Schorzenia skóry są dość powszechne u osób z IBD, a takie, które występują często zarówno w populacji ogólnej, jak i u ludzi z IBD jest łuszczyca. Wiele osób może myśleć o łuszczycy jako wysypce, ale w rzeczywistości jest to choroba ogólnoustrojowa i może mieć tę samą drogę zapalną, co choroba Crohna. Ponieważ te dwa warunki mogą być spowodowane przez problem w funkcjonowaniu układu odpornościowego, często są one leczone przez niektóre z tych samych leków. Dla osób z IBD, u których również występuje łuszczyca, oba warunki mogą być czynnikiem decydującym o wyborze leczenia.

Istnieje wiele skutecznych metod leczenia łuszczycy już dostępnych, a obecnie opracowywanych jest więcej. Osoby, które mają zarówno łuszczycę, jak i IBD będą chciały szukać opieki od dermatologa, który ma doświadczenie z pacjentami z IBD i będą ściśle współpracować z gastroenterologiem.

Co to jest łuszczyca?

Łuszczyca jest chorobą ogólnoustrojową, która powoduje uniesioną, łuszczącą się wysypkę na skórze. Wysypka może pojawić się na dowolnej części ciała, ale najczęściej pojawia się na łokciach, kolanach i skórze głowy, ale można ją również znaleźć na nogach, paznokciach i tułowiu. Najczęstszym typem łuszczycy jest łuszczyca plackowata, która może powodować swędzenie lub pieczenie. Łuszczyca przechodzi okresy zaostrzeń i remisji. W większości przypadków łuszczyca jest leczona miejscowo kremami.

Jak często występuje łuszczyca u ludzi chorych na IBD?

IBD uważa się za chorobę o podłożu immunologicznym. Nierzadko zdarza się, że u osób, u których występuje jedna choroba o podłożu immunologicznym, rozwija się inna. IBD i łuszczyca to oba stany, które mają nieznaną przyczynę (zwaną chorobą idiopatyczną) i powodują stan zapalny.

W ostatnich latach badacze odkrywają więcej informacji na temat związku między IBD a chorobami łuszczycowymi. Łuszczyca w ogólnej populacji występuje tylko w przybliżeniu od 2 do 3 procent, ale u osób z IBD ma tendencję do wzrostu. Badania wykazują, że osoby z chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego mogą rozwijać łuszczycę w tempie około 13 procent.

Wspólna droga zapalna

Naukowcy odkrywają więcej informacji o szlakach zapalnych NZJ i łuszczycy, a niektóre z nich nakładają się na siebie. Choroba Leśniowskiego-Crohna i łuszczyca są uważane za choroby pośredniczone przez Th1. Th1 jest komórką pomocniczą, która wzmacnia reakcję zapalną, gdy organizm zostaje zaatakowany przez obcą substancję, taką jak pasożyt, bakteria lub wirus. Wrzodziejące zapalenie okrężnicy jest uważane za stan, w którym pośredniczy Th2. Komórki Th2 są aktywowane, gdy występuje bakteria, odpowiedź alergiczna lub obecna toksyna. Ponieważ rola tych komórek T jest lepiej rozumiana w odniesieniu do rozwoju IBD i łuszczycy, może to prowadzić do stworzenia skuteczniejszych metod leczenia tych chorób.

Czy posiadanie łuszczycy zwiększa ryzyko rozwoju IBD?

Istnieje tylko kilka badań, które dotyczyły ryzyka zachorowania na IBD u osób, u których zdiagnozowano łuszczycę. Wykazali sprzeczne wyniki: niektórzy wykazali zwiększone ryzyko zachorowania na IBD u osób z łuszczycą, a inni wykazali się odwrotnie. Ponadto metody stosowane w tych badaniach nie były pozbawione wad, co utrudniało wyciąganie wniosków. Obecnie nie wiadomo dokładnie, jakie jest ryzyko, ale wydaje się, że istnieje tendencja w kierunku osób z łuszczycą o zwiększonym ryzyku rozwoju choroby Leśniowskiego-Crohna. To samo może nie być prawdziwe w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego: Istnieje mniej dowodów na to, że osoby z łuszczycą mogą mieć zwiększone ryzyko rozwoju wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Leczenie miejscowe i lekka terapia łuszczycy

Istnieje kilka metod leczenia łuszczycy, w tym terapia światłem, leczenie miejscowe i leki. W wielu przypadkach można zastosować więcej niż jedną terapię w tym samym czasie, aby zwalczyć objawy łuszczycy. Ogólnie rzecz biorąc, terapie miejscowe można wypróbować najpierw, zanim przejdą do terapii światłem lub leków ogólnoustrojowych.

• Leczenie miejscowe. Istnieją różne rodzaje kremów i maści, które mogą być stosowane w łuszczycy, zarówno bez recepty, jak i na receptę. Niektóre z aktywnych składników obejmują kortykosteroidy, witaminę D, retinoidy, antralinę, inhibitory kalcyneuryny (Protopic i Elidel), kwas salicylowy i smołę węglową. W niektórych przypadkach środki nawilżające mogą być również używane do zwalczania suchości.
• Terapia światłem. Światło, które zawiera ultrafiolet A i ultrafiolet B, może być również stosowane w leczeniu łuszczycy. Jest to zwykle używane wraz z innymi metodami leczenia. Światło słoneczne z zewnątrz może być używane przez krótki czas. Promienie ultrafioletowe można również podawać za pomocą fototerapii za pomocą lekkiego panelu, pudełka lub kabiny.W ciężkich przypadkach leki, które powodują, że skóra jest bardziej wrażliwa na światło ultrafioletowe, mogą być również stosowane w tym samym czasie co terapia światłem w celu zwiększenia jej skuteczności. Czasami używa się również lasera, ponieważ może on celować w określone obszary ciała z silniejszą dawką światła ultrafioletowego B.

Leki stosowane w leczeniu łuszczycy

Ponieważ łuszczyca jest chorobą ogólnoustrojową, można również stosować leki podawane doustnie lub przez wstrzyknięcie. W niektórych przypadkach leki zatwierdzone do leczenia łuszczycy są również stosowane w leczeniu jednej lub więcej postaci IBD, w tym metotreksatu, cyklosporyny i niektórych leków biologicznych:

• Cosentyx (secukinumab): Cosentyx to przeciwciało monoklonalne, które jest zatwierdzone do leczenia łuszczycy, artropatii łuszczycowej i postaci zapalenia stawów związanej z IBD, zwanej zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, chociaż nie jest zatwierdzone do leczenia jakiejkolwiek postaci IBD. Cosentyx podaje się w domu poprzez wstrzyknięcie za pomocą wstrzykiwacza lub strzykawki. Do częstych działań niepożądanych należą: objawy przeziębienia, biegunka i infekcje górnych dróg oddechowych.
• Cyklosporyna: Cyklosporyna jest lekiem immunosupresyjnym stosowanym w leczeniu cięższych przypadków łuszczycy, a także jest czasami stosowana w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Niektóre z częstszych działań niepożądanych to ból głowy, zaburzenia trawienia, wysokie ciśnienie krwi i zmęczenie. Zwykle nie jest zalecany do długotrwałego stosowania w przypadku łuszczycy i zwykle kończy się w ciągu roku.
• Enbrel (etanercept): Enbrel jest biologicznym lekiem, który jest zatwierdzony do leczenia łuszczycy, jak również zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa. Jest to bloker TNF, ale nie jest stosowany w leczeniu jakiejkolwiek postaci IBD. Enbrel jest wstrzykiwany w domu, a najczęstszym działaniem niepożądanym jest reakcja w miejscu wstrzyknięcia, taka jak zaczerwienienie lub ból.
• Humira (adalimumab): Humira to wstrzykiwany lek stosowany w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, a także łuszczycy. Pacjenci mogą podawać sobie Humira w domu, ponieważ jest on dostępny w specjalistycznym wstrzykiwaczu. Ten lek jest przeciwciałem monoklonalnym i jest klasyfikowany jako inhibitor TNF. Najczęstszym działaniem niepożądanym jest ból lub podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia, które jest leczone w domu lodem lub lekami przeciwhistaminowymi.
• Metotreksat: Lek ten można podawać doustnie lub przez wstrzyknięcie i jest stosowany w leczeniu łuszczycy, jak również choroby Crohna i zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa. Niektóre działania niepożądane obejmują nudności, ból głowy i senność. Kobiety, które otrzymują metotreksat, muszą unikać ciąży, ponieważ ten lek może powodować nieprawidłowości płodu. Metotreksat jest często podawany wraz z innymi lekami na IBD i / lub łuszczycę.
• Otezla (apremilast): Otezla jest lekiem doustnym i jest pierwszym zatwierdzonym do stosowania w leczeniu łuszczycowego zapalenia stawów u dorosłych i jest również dopuszczony do stosowania w łuszczycy plackowatej. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas badań klinicznych były nudności, bóle głowy i biegunka, ale często poprawiały się po kilku tygodniach leczenia.
• Stelara (ustekinumab): Stelara została po raz pierwszy zatwierdzona do leczenia łuszczycy i jest obecnie zatwierdzona do leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Stelara jest biologicznym lekiem, który jest blokerem interleukiny (IL) -12 i IL-23. Lek Stelara początkowo podaje się w IV, ale po podaniu pierwszej dawki w domu za pomocą wstrzyknięcia. Do częstych działań niepożądanych należy uczucie zmęczenia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, ból głowy i objawy przypominające przeziębienie.

Słowo od DipHealth

Istnieją dowody na to, że łuszczyca i IBD występują częściej niż w poprzednich dekadach. Wciąż nie jest jasne, czy posiadanie łuszczycy zwiększa prawdopodobieństwo, że dana osoba rozwinie postać IBD. W niektórych przypadkach leki stosowane w leczeniu IBD są również stosowane w leczeniu łuszczycy. Większość przypadków łuszczycy uważa się za łagodne lub umiarkowane i można leczyć ją za pomocą terapii światłem lub miejscowych leków. W przypadku cięższych przypadków łuszczycy, w których występuje od 5 do 10 procent lub więcej ciała, można również stosować leki doustne lub leki biologiczne. Podobnie jak w przypadku IBD, ważne jest kontynuowanie leczenia łuszczycy, aby zapobiec nawrotom. Obecnie jest wiele nowych metod leczenia łuszczycy, a przyszłość leczenia łuszczycy jest jasna.