Jakie są wczesne objawy i objawy HIV?

We wczesnych stadiach zakażenia wiele osób nie będzie wykazywać żadnych objawów choroby. Jest to być może jeden z powodów, dla których 20 procent z 1,2 miliona Amerykanów żyjących z HIV jest niezdiagnozowanych. Albo nie zdają sobie sprawy, że zostali zarażeni, albo będą działać tylko wtedy, gdy zaczną się pojawiać zewnętrzne znaki.

Jednak aż 40 procent przypadków objawów grypopodobnych rozwinie się w ciągu 7 do 14 dni ekspozycji. Ten stan jest powszechnie określany jako ostry zespół retrowirusowy lub ARS (na przemian znany jako zespół ostrej serokonwersji lub choroba serokonwersji).

Objawy

ARS może często występować z następującymi objawami, od łagodnego do ciężkiego:

• gorączka
• zmęczenie
• bół głowy
• zapalenie gardła (ból gardła)
• bóle mięśni (bóle mięśni i ból)
• bóle stawów (ból stawów)
• limfadenopatia (obrzęk węzłów chłonnych)

Czasami objawy te będą towarzyszyć wysypką (popularnie określaną jako wysypka na HIV), która objawia się różowymi i czerwonymi guzkami, które zbiegają się w większe łaty, głównie w górnej połowie ciała. Co więcej, 30 procent osób doświadcza krótkotrwałych nudności, biegunki lub wymiotów.

Większość z tych objawów jest wynikiem reakcji organizmu na HIV, ponieważ szybko rozprzestrzenia się z miejsca zakażenia do tkanki limfatycznej, wywołując reakcję zapalną.

ARS może utrzymywać się przez miesiące, aż do momentu, gdy układ odpornościowy przejmie kontrolę nad wirusem i przejdzie w stan, który nazywamy chronicznym (uporczywym) etapem zakażenia.

Podczas gdy HIV nadal będzie replikować podczas późniejszego stadium infekcji, generalnie robi to na wolniejszym poziomie do momentu, w którym poziom wirusa HIV zostanie ostatecznie ustabilizowany i ustalona zostanie wirusowa wartość graniczna.

Potwierdzanie zakażeń wirusem HIV

ARS może być pominięte nawet przez lekarza, ponieważ objawy są często tak grypopodobne w ich prezentacji. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób przenoszony jest HIV; rozpoznać ostre objawy zakażenia wirusem HIV i wykonać test na HIV, jeśli podejrzewasz, że jesteś zakażony.

Ponieważ test na HIV może często dawać wynik negatywny lub nieokreślony we wczesnych stadiach zakażenia, można zastosować test obciążenia wirusem HIV, jeśli objawy sugerują ARS. W takim przypadku, jeśli dana osoba ma wynik ujemny lub nieokreślony, ale wysoki poziom wirusa (ponad 100 000 kopii / ml), zostanie uznany za nosiciela wirusa HIV. Leczenie powinno rozpocząć się natychmiast, a późniejszy test zostanie przeprowadzony w celu potwierdzenia wyników.

Nowsze kombinacje testów przeciwciał / antygenów również okazały się bardzo skuteczne w potwierdzaniu serostatusa podczas ARS, przy czym niektóre testy wykazały bardzo wysoki poziom dokładności.

Amerykańska grupa zadaniowa ds. Usług prewencyjnych wydała zaktualizowane zalecenia w maju 2013 r., Wzywając do przetestowania wszystkich Amerykanów w wieku od 15 do 65 lat w ramach rutynowej wizyty lekarskiej. Inni o podwyższonym ryzyku infekcji - w tym mężczyźni aktywni seksualnie, uprawiający seks z mężczyznami (MSM) - powinni być poddawani corocznym badaniom.

Korzyści z wczesnego wykrywania

Rozpoznanie objawów ARS jest ważne, ponieważ daje osobie możliwość wczesnego wykrycia. Pomaga to nie tylko zapewnić, że HIV nie zostanie rozprzestrzeniony na innych, ale przyniesie korzyści w postaci wczesnego leczenia.

Badania wskazują, że wczesna inicjacja terapii przeciwretrowirusowej koreluje ze zmniejszonym ryzykiem chorób związanych zarówno z HIV, jak iz AIDS. Przeciwnie, opóźnianie terapii do momentu, w którym liczba osób z CD4 spadnie poniżej 350 komórek / ml, jest związane nie tylko z bardziej niekorzystnymi zdarzeniami klinicznymi, ale z istotnym - a nawet głębokim - spadkiem lat życia.

Ostatecznie, wczesne leczenie zapobiega zubożeniu komórek CD4 w centrum odpowiedzi immunologicznej. Może również zmniejszyć ryzyko przeniesienia wirusa na inne osoby poprzez obniżenie wiremii zainfekowanej osoby, strategii popularnie zwanej Traktowaniem jako Ochroną (TasP).

Obecnie zaleca się rozpoczęcie leczenia HIV w momencie rozpoznania, którego praktyka zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania i śmierci o 57 procent.