Amiodaron i tarczyca

Amiodaron jest najskuteczniejszym lekiem antyarytmicznym, jaki kiedykolwiek opracowano. Niestety jest również najbardziej toksyczny.

Wśród wielu problemów związanych z amiodaronem zaburzenia tarczycy należą do najczęstszych. Choroba tarczycy wywołana amiodaronem może być dość konsekwentna i może być trudna do rozpoznania. Ponadto zaburzenia tarczycy wywołane amiodaronem są często trudniejsze do wyleczenia niż inne rodzaje chorób tarczycy.

Jak Amiodaron wywołuje toksyczność tarczycy

Amiodaron powoduje problemy z tarczycą na dwa główne sposoby. Po pierwsze, amiodaron ma bardzo wysoką zawartość jodu, a kiedy niektórzy ludzie spożywają duże ilości jodu, mogą rozwinąć się choroby tarczycy. Po drugie, amiodaron może wywierać bezpośredni toksyczny wpływ na samą tarczycę (wytwarzając rodzaj zapalenia tarczycy), a lek może również zmniejszać działanie hormonów tarczycy (w szczególności może zmniejszać konwersję T4 do T3 i może zmniejszać wiązanie - a więc i skuteczność - T3).

Problemy z tarczycą

Amiodaron może powodować niedoczynność tarczycy (niedoczynność tarczycy) lub nadczynność tarczycy (nadczynność tarczycy). Różne badania dały różne oceny częstości występowania problemów tarczycy z amiodaronem, ale wydaje się, że u 30% pacjentów leczonych amiodaronem może rozwinąć się niedoczynność tarczycy, a nawet do 10% może rozwinąć się nadczynność tarczycy.

Ponieważ amiodaron pozostaje w organizmie przez wiele miesięcy (a nawet lat) po zatrzymaniu leku, problemy z tarczycą mogą rozwinąć się nawet po zaprzestaniu podawania amiodaronu, a lekarze muszą zachować czujność w odniesieniu do tej możliwości.

Niedoczynność tarczycy

Objawy niedoczynności tarczycy wywołanej przez amiodaron są bardzo podobne do tych obserwowanych przy innych rodzajach niedoczynności tarczycy i zwykle obejmują zmęczenie, przyrost masy ciała, myślenie mgliste, obrzęk, zaparcia i depresję.

Rozpoznanie niedoczynności tarczycy u pacjentów przyjmujących amiodaron może być trudne. Amiodaron powoduje podwyższenie poziomu TSH prawie u każdego na okres do 6 miesięcy, dlatego eksperci zalecają, aby nie diagnozować niedoczynności tarczycy wywołanej amiodaronem, dopóki nie zostanie wykazane, że utrzymują się podwyższone poziomy TSH lub że poziomy T4 są niskie. Jednakże, jeśli występuje niedoczynność tarczycy (nawet jeśli jest to subkliniczna niedoczynność tarczycy), ważne jest, aby postawić diagnozę szczególnie u osób z chorobami serca.

Leczenie niedoczynności tarczycy wywołanej amiodaronem jest zasadniczo takie samo jak w przypadku jakiegokolwiek innego rodzaju niedoczynności tarczycy (to jest po doustnym zastąpieniu hormonu tarczycy), ale znowu może być względnie trudne, ponieważ amiodaron może zmienić skuteczność hormonów tarczycy. W wielu przypadkach wymagane są większe niż zwykle dawki leków zastępujących tarczycy w leczeniu pacjentów z niedoczynnością tarczycy przyjmujących amiodaron. Z tego powodu wielu z tych pacjentów będzie dobrze widziało doświadczonego endokrynologa, który pomaga w leczeniu.

Nadczynność tarczycy

Istnieją dwa różne mechanizmy, dzięki którym amiodaron wywołuje nadczynność tarczycy. U niektórych pacjentów (u pacjentów z leŜakami leŜącymi u podstaw lub z utajoną chorobą Gravesa-Basedowa), jakiekolwiek zwiększenie przyjmowania jodu moŜe spowodować, Ŝe tarczycy zacznie wytwarzać nadmierne ilości hormonu tarczycy. A biorąc amiodaron z tarczycy, ładunek jodu jest naprawdę masywny.

Po drugie, u niektórych osób amiodaron może być toksyczny dla samej tkanki tarczycy, powodując destrukcyjne zapalenie tarczycy. W tym stanie zniszczenie tkanki tarczycy uwalnia duże ilości hormonu tarczycy do krwioobiegu. To zapalenie tarczycy ostatecznie "wypala się", gdy nie ma pozostałej tkanki tarczycy do zniszczenia. Pacjent staje się wtedy niedoczynnością tarczycy. Ale w międzyczasie - w międzyczasie, który może trwać miesiące lub lata - problemem jest nadczynność tarczycy.

Kliniczne objawy nadczynności tarczycy wywołanej amiodaronem mogą różnić się od nadczynności tarczycy, której nie spowodował ten lek. Ponieważ amiodaron wykazuje działanie beta-blokujące, a także dlatego, że lek może również zmniejszać działanie hormonu tarczycy, wiele typowych objawów nadczynności tarczycy (takich jak drżenie, nerwowość, niepokój, wrażliwość na ciepło lub nadmierne pocenie się) jest maskowane. Tak więc lekarz może od razu nie myśleć o diagnozie.

Pacjenci z nadczynnością tarczycy indukowaną amiodaronem częściej doświadczają pogorszenia objawów sercowych. (Wielu pacjentów przyjmujących ten lek przyjmuje go w wyniku choroby serca.) Często mają więc nasilające się zaburzenia rytmu serca (często arytmie, dla których zalecono stosowanie amiodaronu), nasilenie niewydolności serca, nasilenie objawów choroby wieńcowej, gorączka niskiej jakości lub utrata masy ciała bez wyraźnego powodu. Lekarze, którzy nie są czujni, mogą nie myśleć o problemach z tarczycą, gdy takie objawy się rozwiną.

Leczenie nadczynności tarczycy wywołanej amiodaronem może być dość trudne. Leki tionamidowe blokujące syntezę hormonu tarczycy (takie jak propylotiouracyl-PTU) są często stosowane. Przydaje się pomoc nadchloran, który zmniejsza wychwyt jodu przez tarczycę. Jednak dawki tych leków potrzebne do zmniejszenia wytwarzania hormonu tarczycy są często dość wysokie u pacjentów przyjmujących amiodaron, a skutecznym zastosowaniem tych leków może być wyzwanie. Co gorsze, jeśli nadczynność tarczycy jest wywołana przez zapalenie tarczycy wywołane amiodaronem, leki mające na celu zmniejszenie produkcji hormonów tarczycy zwykle nie działają, a jedyną metodą jest wycięcie tarczycy (chirurgiczne usunięcie tarczycy).

Aborcja tarczycy z jodem radioaktywnym - nieinwazyjna procedura, która działa całkiem dobrze w typowej nadczynności tarczycy - nie jest zwykle opcją u pacjenta przyjmującego amiodaron. Dzieje się tak dlatego, że gruczoł tarczycy u tych pacjentów jest już tak obciążony jodem, że wychwyt radioaktywnego jodu przez tarczycę jest znacznie zmniejszony.

Jeśli nadczynność tarczycy powoduje niewydolność serca, niestabilną dusznicę bolesną lub zagrażające życiu zaburzenia rytmu, może stać się naglącym warunkiem uzyskania skutecznego leczenia tak szybko, jak to możliwe, co znacznie utrudniają znacznie zmniejszone możliwości leczenia. W każdym przypadku leczenie nadczynności tarczycy wywołanej amiodaronem jest wystarczająco skomplikowane, aby prawie zawsze zaangażować specjalistę endokrynologicznego.

Dolna linia

Zaburzenia tarczycy są częste u pacjentów przyjmujących amiodaron. Zaburzenia te mogą być trudne do rozpoznania, trudne do leczenia i czasami mogą zagrażać życiu. Ważne jest, aby zachować ostrożność w kwestii problemów z tarczycą u każdego przyjmującego amiodaron.

Potencjał efektów ubocznych tarczycy jest jeszcze jednym powodem, dla którego lekarze zawsze niechętnie przepisują amiodaron. Jeśli uzna to za konieczne, wówczas powinni czuć się zobowiązani do uważnego obserwowania tych pacjentów, w razie potrzeby przez lata, w celu monitorowania efektów ubocznych tarczycy, a także wszystkich innych działań niepożądanych obserwowanych podczas stosowania tego leku.