Użyj osoby pierwszego języka podczas opisywania niepełnosprawności

Pierwszy język osoby jest najbardziej wrażliwym lub politycznie poprawnym sposobem mówienia o niepełnosprawności. Omawiając niepełnosprawne dzieci, często używa się niepełnosprawności do opisania całej osoby. Mogą na przykład zauważyć: "On jest ADHD" lub "On jest dzieckiem Downa".

Być może słyszeliście, a nawet mówiliście te rzeczy bez większego zastanowienia, ale takie uwagi mogą być szkodliwe dla dzieci o specjalnych potrzebach. Pierwszy język osoby to alternatywny sposób mówienia o niepełnosprawności dzieci, która kładzie nacisk na osobę, a nie na niepełnosprawność. Aby użyć pierwszego języka osoby, po prostu wypowiedz imię osoby lub najpierw użyj zaimka, postępuj zgodnie z odpowiednim czasownikiem, a następnie podaj nazwę niepełnosprawności.

Przykłady

Zamiast mówić: "On jest ADHD" lub "Ona uczy się niepełnosprawny", używaj takich stwierdzeń jak "David ma zespół Downa" lub "Susan jest dzieckiem z trudnościami w uczeniu się". Zamiast mówić: "Ten budynek ma wyłączony program", powiedziałbyś: "Ten budynek zawiera program dla osób niepełnosprawnych."

Korzystanie z pierwszego języka wymaga więcej czasu. Pisanie go wymaga więcej słów do opisania ludzi i programów. Jednakże posługiwanie się językiem pierwszej osoby przenosi naszą uwagę z niepełnosprawności i zaburzenia, o których mowa, na osobę. Pozwala nam myśleć o tym, że osoba radzi sobie z niepełnosprawnością, zamiast myśleć o nich tylko w kategoriach niepełnosprawności.

Osoby niepełnosprawne to przede wszystkim ludzie; ich niepełnosprawność nie powinna przyćmić ich człowieczeństwa.

Korzyści

Wielu zwolenników niepełnosprawności uważa, że ​​posługiwanie się pierwszym językiem pomaga nauczycielom, terapeutom, rodzicom i usługodawcom pamiętać, że pracują z osobą, która ma godność, uczucia i prawa. Nie stanowią one niepełnosprawności ani choroby. Są to osoby z niepełnosprawnością lub chorobą. Ta subtelna, ale potężna zmiana językowa pomaga nam postrzegać osoby niepełnosprawne jako zdolne i godne szacunku.

Należy jednak zauważyć, że niektóre osoby niepełnosprawne mają swoje własne preferencje dotyczące sposobu omawiania niepełnosprawności. Na przykład w niektórych społecznościach głuchych lepiej jest powiedzieć: "Jest głuchy" niż "On ma głuchotę". Z drugiej strony możesz powiedzieć: "Ma upośledzenie słuchu".

W niektórych społecznościach niewidomych preferowane jest mówienie "On jest ślepy", a nie "On ma ślepotę". Ponadto niektóre społeczności osób niewidomych wolą mówić "osoba bez wzroku". Z drugiej strony możesz także powiedzieć: "Ma upośledzenie wzroku".

W razie wątpliwości możesz obserwować i słuchać języka używanego przez osobę niepełnosprawną i odbierać sygnały z tego, co zostało powiedziane. Możesz również zapytać, czy nauczyciele lub osoby niepełnosprawne z Twojej okolicy są skłonne podzielić się z tobą swoimi preferencjami. Jeśli wszystko inne zawiedzie i przypadkowo kogoś obrazisz, szczere przeprosiny mogą pomóc.

Słowo od DipHealth

Celem jest omówienie niepełnosprawności w sposób podkreślający osobowość danej osoby. W wielu przypadkach niepełnosprawność nie definiuje całego życia danej osoby, więc inni nie powinni opisywać niepełnosprawności tak, jakby była ona najważniejszym aspektem istnienia danej osoby.