Czy lesbijki są bezpieczne przed HIV?

Ryzyko HIV wśród lesbijek (zwane także kobiety uprawiające seks z kobietami) od dawna uważane są za niskie. Ale tak niedawno, jak w 2014 r., Zdarzały się przypadki transmisji seksualnej między dwiema kobietami, u których nie było innej możliwej drogi zakażenia.

Czy to oznacza, że ​​przeniesienie HIV z kobiety na kobietę nie może być już uważane za rzadkie? A może istnieją specyficzne czynniki zwiększające potencjał infekcji, które mogą wpłynąć na postępujące strategie zapobiegania?

Dlaczego "kobiety, które uprawiają seks z kobietami?"

Kobiety, które uprawiają seks z kobietami (WSW) to termin używany do kategoryzowania kobiet, które angażują się w aktywność seksualną z innymi kobietami, niezależnie od tego, jak się identyfikują.Termin ten został stworzony w latach dziewięćdziesiątych przez epidemiologów jako narzędzie nadzoru, aby lepiej określić drogę przenoszenia wirusa HIV i rozprzestrzeniania się choroby poprzez aktywność seksualną kobiet i kobiet.

Wcześniej badacze byli ograniczani przez analizy oparte na tożsamości, w których kobiety, które zidentyfikowały jako lesbijki lub osoby biseksualne, niekoniecznie były aktywne seksualnie, podczas gdy osoby, które zidentyfikowano jako heteroseksualne, mogą wykazywać aktywność seksualną u innych kobiet.

Termin "WSW" zamiast tego koncentruje się raczej na zachowaniu niż na samoidentyfikacji kulturowej czy społecznej, zapewniając w ten sposób wyraźniejszy obraz rozpowszechnienia HIV i, z kolei, lepsze zrozumienie implikacji związanych z zapobieganiem HIV.

Wskaźniki zakażeń HIV wśród WSW

W toku historii HIV wiele kwestii związanych ze zdrowiem publicznym zostało przeniesionych na HIV wśród mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM), nadal uważanych za jedne z najwyższych kategorii ryzyka w większości krajów. Natomiast HIV wśród WSW zyskało znacznie mniej uwagi, z powszechnym przekonaniem, że jako grupa są one o znikomym ryzyku infekcji.

Statystyki w dużej mierze wspierają to przekonanie. Według Amerykańskich Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) z 246 461 amerykańskich kobiet zakażonych wirusem HIV w 2004 r. Jedynie 534 zgłosiło seks wyłącznie z kobietami. Spośród nich 91% miało co najmniej jeden inny kluczowy czynnik ryzyka, zwykle wstrzykujący narkotyki. Podobne badanie wykazało, że na milion kobiet dawców krwi, nie zidentyfikowano jako HIV-dodatniego, raportowano płeć z inną kobietą jako ich jedynym czynnikiem ryzyka.

Wiele z badanych przypadków nie dotyczyło kobiet, które miały wyłącznie kobiety uprawiające seks, ale także osoby zarażone innymi ryzykownymi działaniami, na przykład seks z biseksualnym partnerem płci męskiej. W badaniu przeprowadzonym w 2003 r. Przez CDC wykazano, że wśród 3139 kobiet zakażonych wirusem HIV, 14% kobiet białych, 6% kobiet czarnych i 6% kobiet rasy latynoskiej przyznało, że uprawia seks z partnerem biseksualnym.

Dodatkowo, przyjmowanie narkotyków w iniekcjach wśród kobiet zakażonych wirusem HIV było postrzegane jako główna droga zakażenia między 24% a 33% przypadków.

Przypadki zakażenia HIV wśród WSW

Do tej pory w WSW było tylko sześć przypadków transmisji HIV, w których inne czynniki wysokiego ryzyka nie zostały łatwo zidentyfikowane.

W 2003 r. Pewna Afroamerykanka podobno zarażała się wirusem HIV od swojej partnerki po intensywnym seksie za pomocą wspólnych zabawek erotycznych. Testy genotypowe potwierdziły genetyczną zgodność z wirusem partnera. Obie kobiety poinformowały, że ich związek był monogamiczny i że żaden z nich nie uprawiał seksu z mężczyzną. Ponieważ nie było żadnych dowodów na stosowanie narkotyków w drodze iniekcji, stwierdzono, że intensywne stosowanie zabawek erotycznych powodowało przekazywanie krwi poprzez płyny krwi.

Ponieważ partner HIV-pozytywny był poddawany terapii przeciwretrowirusowej (ART), kobiety uważały, że ryzyko przeniesienia jest mało prawdopodobne i nie rozważają stosowania barier ochronnych, takich jak tamy dentystyczne lub prezerwatywy.

W marcu 2014 r. Podobny przypadek został zgłoszony przez CDC, w której 46-letnia kobieta w Teksasie "najprawdopodobniej nabyła" HIV poprzez seks ze swoją 43-letnią, nosicielką wirusa HIV. Badania genetyczne wykazały 98% zgodność z testem wirusa jej partnera, podczas gdy wiele czynników ryzyka, które mogły przyczynić się do zakażenia, zostało wykluczonych.

Tak jak wcześniej, obie kobiety stwierdziły, że rzadko stosowały bariery ochronne podczas seksu i że ich kontakt seksualny był "szorstki do punktu wywoływania krwawienia". Ponadto stwierdzono, że partnerzy uprawiali seks bez zabezpieczenia podczas menstruacji.

Jednak w przeciwieństwie do przypadku z 2003 roku, partner HIV-pozytyw przestał otrzymywać ART prawie dwa lata wcześniej, co sugeruje, że jej zwiększone obciążenie wirusem nasiliło większe prawdopodobieństwo przeniesienia wirusa HIV. Co więcej, na początku terapii kobieta miała ciężką utratę wagi i kandydozę przełyku, z których ostatnia jest jedną z definicji CDS dotyczących AIDS.

Patrząc na te czynniki w całości, jasne jest, że połączenie tych czynników stworzyło coś z "doskonałej burzy" dla infekcji, w wyniku której podarte lub uszkodzone błony śluzowe narządów płciowych lub odbytnicy mogą zapewnić łatwy dostęp dla HIV.

Zapobieganie HIV wśród WSW

Podczas gdy obecne dowody sugerują, że ryzyko przeniesienia jest bardzo niskie w WSW bez żadnych innych czynników ryzyka, zapobieganie uważa się za istotne. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku kobiet, które uprawiają seks z kobietą z dodatnim wynikiem HIV lub nie są pewne co do serostatu partnera. Potencjalne czynniki ryzyka obejmują:

• Udostępnianie zabawek erotycznych
• Fisting, szczególnie jeśli występuje ekspozycja na krew
• Seks oralny

Aby zapewnić minimalne ryzyko, zaleca się stosowanie prezerwatyw, femme i grot stomatologicznych, szczególnie podczas menstruacji.

Dodatkowo, podwyższone miano wirusa u partnera zakażonego HIV, czy to leczonego czy nieleczonego, koreluje z potencjalnie wyższym ryzykiem. Dlatego potrzeba wczesnego testowania i leczenia jest uważana za klucz do zapobiegania. Jest to szczególnie ważne w przypadku par serodiscordant, w których jeden partner jest nosicielem wirusa HIV, a drugi jest nosicielem wirusa HIV. Obecne badania silnie sugerują, że osoby zakażone wirusem HIV z niewykrywalnym wiremią są o 96% rzadziej przenoszone na HIV u niezainfekowanego partnera, strategii znanej jako leczenie zapobiegawcze (TasP).

Zaleca się również przeprowadzenie badań przesiewowych w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową, ponieważ takie infekcje mogą jeszcze bardziej zwiększyć podatność na uszkodzenia tkanek błony śluzowej pochwy.