Korelacja między błędami medycznymi a śmiercią

Każdego roku Centra Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) publikują statystyki dotyczące głównych przyczyn zgonów w Stanach Zjednoczonych, zarówno w wyniku choroby, jak i innych zamierzonych lub niezamierzonych działań. W przeważającej części przyczyny niewiele się zmieniły w ciągu ostatnich dziesięcioleci, których dane pochodzą wyłącznie z aktów zgonu wydanych przez lekarzy, koronerów, dyrektorów pogrzebowych i lekarzy orzeczników.

Jednak badanie przeprowadzone w 2016 roku przez Johns Hopkins University rzuciło paradygmat na jego ucho, sugerując, że model CDC ma nie tylko swoje ograniczenia, ale jest poważnie wadliwy w swojej zdolności do oceny, a nawet określenia roli błędu medycznego w spowodowaniu śmierci.

Porównując krajowe statystyki dotyczące liczby hospitalizacji z liczbą hospitalizacji, badacze byli w stanie wyciągnąć wniosek, że blisko 10 procent wszystkich zgonów w USA było wynikiem nieudanej opieki medycznej.

Jeśli jest to poprawne, oznaczałoby to błąd medyczny jako trzecią najczęstszą przyczynę śmierci w USA, daleko wypierającą się udary, wypadki, chorobę Alzheimera, a nawet chorobę płuc.

Badanie sugeruje błędy w sposobie zestawiania wskaźników śmiertelności

Podczas projektowania swoich badań zespół Johnsa Hopkinsa zauważył, że tradycyjne sposoby zbierania statystyk dotyczących śmierci opierają się na systemie kodowania, który początkowo był przeznaczony do ubezpieczenia i naliczania kosztów leczenia, a nie badań epidemiologicznych.

Ten kod, zwany Międzynarodową Klasyfikacją Chorób (ICD), został przyjęty przez USA w 1949 roku i jest obecnie koordynowany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) w Genewie. System ICD został zaprojektowany w celu odwzorowania określonych warunków zdrowotnych na odpowiedni kod, po czym dodatkowe kodowanie alfanumeryczne może dostarczyć wgląd w konkretne objawy, przyczyny, okoliczności i inne nieprawidłowe wyniki.

Podczas gdy USA (podobnie jak Kanada i Australia) opracowały własną adaptację kodu ICD, system pozostaje mniej więcej taki sam, jak w przypadku globalnych badań epidemiologicznych. To właśnie te kody będą używane przez lekarzy do klasyfikowania przyczyn zgonu, które CDC będzie następnie ekstrapolować do raportu rocznego.

Na podstawie klasyfikacji ICD CDC donosi, że 10 najczęstszych przyczyn zgonów w 2014 r. To:

1. Choroba serca: 614,348
2. Rak: 591,699
3. Przewlekłe choroby dolnych dróg oddechowych: 147.101
4. Wypadki (niezamierzone obrażenia): 136.053
5. Udar mózgu (choroby naczyniowo-mózgowe): 133,103
6. Choroba Alzheimera: 93, 4141
7. Cukrzyca: 76 488
8. Grypa i zapalenie płuc: 55,227
9. Zapalenie nerek, zespół nerczycowy i nerczycę (choroba nerek): 48 146
10. Zamierzone samookaleczenie (samobójstwo): 42 773

Według badaczy wadą kodów ICD stosowanych w aktach zgonu nie jest klasyfikacja błędu medycznego jako osobnej i / lub unikalnej przyczyny. Wynikało to w dużej mierze z faktu, że ICD zostało przyjęte w czasie, gdy błędy diagnostyczne lub kliniczne były nierozpoznane w dziedzinie medycyny iw związku z tym nieumyślnie wyłączone z raportów krajowych.

Fakt, że system się nie zmienił - i nadal zawiera tabele kodów billingowych do badań statystycznych - bezpośrednio przekreśla naszą zdolność nie tylko do identyfikowania, ale i zmniejszenia liczby zgonów przypisywanych błędowi medycznemu.

Studiuje ślady zgonów pacjentów

Zgony spowodowane błędem medycznym nie są nowym problemem, po prostu trudnym do oszacowania. W 1999 r. Raport Instytutu Medycyny (IOM) wywołał debatę, kiedy stwierdził, że błąd medyczny był przyczyną od 44 000 do 98 000 zgonów w Stanach Zjednoczonych każdego roku.

Kilka analiz sugerowało, że numery IOM były niskie, a faktyczna liczba wahała się od 130 000 do zdumiewających 575 000 zgonów. Liczby te zostały szeroko zakwestionowane jako zbyt szerokie w swojej definicji "błędu medycznego" lub zbyt wąskie.

W odpowiedzi naukowcy z Johns Hopkins zdecydowali się zastosować alternatywne podejście, definiując najpierw "błąd medyczny" jako jeden lub więcej z następujących:

• Niezamierzony akt (wynik zaniechania lub działania)
• Czyn, który nie osiąga zamierzonego rezultatu
• Niepowodzenie planowanego działania (błąd wykonania)
• Wykorzystanie złego planu do osiągnięcia wyniku (błąd planowania)
• Odchylenie od procesu opieki, który może, ale nie musi, szkodzić

W oparciu o tę definicję naukowcy byli w stanie wyodrębnić przypadki zgonów z przyczyn szpitalnych w latach 2000-2008 z bazy danych Departamentu Zdrowia i Usług dla ludności w USA. Liczby te wykorzystano do oszacowania rocznego wskaźnika zgonów z powodu hospitalizacji, którego liczba została następnie zastosowana do łącznej liczby przyjęć do szpitali w USA w 2013 roku.

W oparciu o tę formułę naukowcy byli w stanie wyciągnąć wniosek, że spośród 35 416 020 przyjęć do szpitali zarejestrowanych w 2013 r. 251,141 zgonów nastąpiło w wyniku błędu medycznego.

To ponad 100 000 więcej niż przewlekła choroba dolnych dróg oddechowych (przyczyna śmierci # 3) i prawie dwa razy większa niż w przypadku wypadku (# 4) lub udaru (# 5).

Study Stirs Debate Among Health Professionals

Podczas gdy naukowcy szybko zwrócili uwagę, że błędy medyczne nie są z natury możliwe do uniknięcia ani nie wskazują na działania prawne, uważają, że wymagają większych badań, jeśli tylko wskazać problemy systemowe, które prowadzą do śmierci. Należą do nich słabo skoordynowana opieka świadczona przez podmioty świadczące opiekę zdrowotną, rozdrobnione sieci ubezpieczeniowe, brak lub niedostateczne wykorzystanie praktyk i protokołów bezpieczeństwa oraz brak odpowiedzialności za różnice w praktyce klinicznej.

Wiele osób w środowisku medycznym nie zgadza się tak szybko. W niektórych przypadkach sama definicja "błędu medycznego" wywołała debatę, ponieważ nie jest w stanie odróżnić błędu w ocenie od niezamierzonego wyniku. Dotyczy to szczególnie powikłań chirurgicznych lub działań podejmowanych u pacjentów z chorobą końcową. W żadnym przypadku błąd medyczny nie może być uznany za główną przyczynę śmierci, wiele osób argumentuje.

Tymczasem inni uważają, że te same błędy w raporcie IOM są plagą w badaniu Hopkinsa, w którym waga związku przyczyna leży bardziej na lekarzu niż na wyborach stylu życia, które wykładniczo zwiększają ryzyko śmierci (w tym palenie, przejadanie się, nadmierne picie, lub prowadzić siedzący tryb życia).

Jednak pomimo toczącej się debaty na temat prawdziwości sprawozdania Hopkinsa, większość zgadza się, że należy wprowadzić usprawnienia w celu lepszego zdefiniowania i sklasyfikowania błędów medycznych w kontekście przeglądu krajowego. Poprzez zidentyfikowanie tych niedociągnięć uważa się, że liczba zgonów przypisywanych błędowi medycznemu może zostać znacznie zmniejszona zarówno wśród poszczególnych lekarzy, jak i na poziomie całego systemu.