Czy IUD powoduje PID i niepłodność?

Jedną z przyczyn, dla których stosowanie wkładki wewnątrzmacicznej jest zniechęcające u nieródek, ma związek z ryzykiem wystąpienia choroby zapalnej miednicy mniejszej (PID) i niepłodności. Opiera się to na założeniu, że kobiety lub nastolatki, które nie miały dzieci i nie są w związku małżeńskim, mogły mieć kilku partnerów seksualnych, narażając je na wyższe ryzyko zakażenia przenoszonego drogą płciową (STI).

Dodatkowo badania IUD w latach 70. i 80. XX wieku były mylące i wprowadzające w błąd. Badania te zniechęciły kobiety do korzystania z wkładek, ponieważ twierdziły, że ryzyko PID zwiększyło się o co najmniej 60% u kobiet stosujących wkładki wewnątrzmaciczne. Jednak badania te nie miały odpowiednich grup porównawczych (na przykład nie uwzględniały historii PID, innych metod kontroli urodzeń ani kobiet, które mogą być bardziej zagrożone rozwojem PID). Wykorzystali również surowe metody analizy.

Lepiej zaprojektowane badania, które wykorzystują bardziej zaawansowane techniki analizy danych, wykazały, że nie ma znaczącego wzrostu ryzyka PID z użyciem IUD.

IUD i PID

Choroba zapalna miednicy (PID) odnosi się do infekcji powodującej zapalenie wyściółki macicy, jajowodów lub jajników. Najczęstsze przyczyny PID to bakterie przenoszone drogą płciową, chlamydie i rzeżączka. Używanie prezerwatywy (mężczyzna lub kobieta) podczas stosunku seksualnego może pomóc w ochronie przed złapaniem infekcji.

Badania pokazują, że częstość występowania PID u kobiet stosujących wkładki wewnątrzmaciczne jest bardzo niska i zgodna z szacunkami częstości PID w populacji ogólnej.

Wydaje się, że tak jest trochę związek między stosowaniem wkładki wewnątrzmacicznej a zapaleniem narządów miednicy mniejszej w porównaniu z kobietami, które nie stosują żadnej antykoncepcji. Dowody w literaturze wyjaśniają jednak, że to zwiększone ryzyko PID nie jest związane z rzeczywistym stosowaniem wkładki domacicznej; ma to raczej związek z obecnością bakterii w momencie wkładania wkładki wewnątrzmacicznej. Po pierwszym miesiącu stosowania (około 20 dni) ryzyko PID nie jest większe niż u kobiet, które nie używają wkładek wewnątrzmacicznych. W wyniku badań stwierdzono, że przyczyną infekcji jest infekcja bakteryjna związana z procesem wkładania wkładki, a nie sama wkładka.

Chociaż dane są nieco niespójne, wydaje się, że użycie wkładki Mirena (w porównaniu do wkładki ParaGard) może faktycznie zmniejszyć ryzyko PID. Uważa się, że lewonorgestrel progestynowy w tym wkładzie powoduje grubszy śluz szyjkowy, zmiany endometrium i zmniejszoną wsteczną miesiączkę (kiedy krew miesiączkowa wpływa do jajowodów) i że te stany mogą stworzyć ochronny efekt przeciwko infekcji.

IUD i niepłodność

Jedną z najczęstszych przyczyn niepłodności jest zablokowanie jajowodów. Około miliona przypadków niepłodności spowodowanych jest chorobą jajowodów. Nieleczony PID może powodować stan zapalny i trwałe zablokowanie jajowodów. Wydaje się, że nie ma dowodów na to, że stosowanie wkładki wewnątrzmacicznej jest związane z przyszłą bezpłodnością.

Badania wskazują, że wcześniejsze użycie lub obecne stosowanie wkładki wewnątrzmacicznej nie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem blokady jajowodów. Wyniki niezrównanego badania kliniczno-kontrolnego z udziałem 1 895 kobiet z pierwotną niepłodnością tubalną (przy użyciu kilku grup kontrolnych w celu zminimalizowania błędu systematycznego - w tym kobiet z niepłodnością spowodowanych blokadą jajowodów, niepłodnych kobiet, które nie miały blokady jajowodów i kobiet w ciąży pierwszy raz), wskazane:

• Wcześniejsze stosowanie wkładek miedzianych (takich jak ParaGard) w porównaniu z kobietami, które nie stosowały wcześniejszej antykoncepcji, nie wiązało się ze zwiększonym ryzykiem zablokowania jajowodów.
• Kobiety, których partnerzy seksualni stosowali prezerwatywy, miały o 50% mniejsze ryzyko zablokowania jajowodów niż osoby, które nie stosowały antykoncepcji.
• Dłuższy czas stosowania wkładki domacicznej, usunięcie wkładki wewnątrzmacicznej ze względu na działania niepożądane i / lub historię objawów podczas stosowania wkładki domacicznej nie były związane ze zwiększonym ryzykiem blokady jajowodów.

W ocenie grupy naukowej Światowa Organizacja Zdrowia zajmowała się problemami w populacji ogólnej, że stosowanie wkładki wewnątrzmacicznej było powiązane z możliwym zwiększeniem ryzyka PID i niepłodności jajowodów. Ich konkluzja zgadza się z istniejącą literaturą, że problemy metodologiczne we wcześniejszych badaniach spowodowały przeszacowanie ryzyka związanego z PID. WHO twierdzi również, że nie ma zwiększonego ryzyka niepłodności wśród użytkowników IUD, którzy są w stabilnych, monogamicznych związkach seksualnych.

W rzeczywistości, badania pokazują, że niepłodność (z powodu blokady jajowodem) prawdopodobnie wynika z STI, a nie z IUD. Badania pokazują, że obecność przeciwciał przeciw chlamydii u kobiet jest związana z zablokowaniem jajowodów. Ciało produkuje przeciwciała po wystawieniu na działanie bakterii chlamydii w celu zwalczania tej infekcji. Przeciwciała pozostają w krwioobiegu nawet po usunięciu zakażenia. Badania wykazały, że obecność przeciwciała chlamydii prawidłowo przewiduje obecność blokady jajowodu w 62% przypadków, podczas gdy brak przeciwciała chlamydii przewiduje brak uszkodzenia jajowodów w 90% przypadków. Można wyciągnąć wniosek, że bezpłodność występująca po zastosowaniu wkładki wewnątrzmacicznej nie ma nic wspólnego z wkładką domaciczną - że niepłodność prawdopodobnie była spowodowana nieleczoną chorobą STI.

Wytyczne ACOG dotyczące wkładek i STI

Sugeruje się, że kobiety nieżelazne z wysokim ryzykiem chorób przenoszonych drogą płciową (tj. 25 lat i / lub mające wielu partnerów seksualnych) powinny mieć skrining STI przeprowadzony w tym samym dniu co wkładanie wkładki wewnątrzmacicznej. Jeśli wyniki testu są pozytywne, należy podać leczenie i wkładkę można pozostawić na miejscu, jeśli kobieta jest bezobjawowa. Ocena kategorii 2 (tj. Korzyści wynikające ze stosowania tej metody antykoncepcyjnej na ogół przewyższają ryzyko) jest podawana kobietom z podwyższonym ryzykiem chorób przenoszonych drogą płciową lub w przypadku kontynuowania stosowania wkładki wewnątrzmacicznej u kobiety, u której stwierdzono zakażenie chlamydią lub rzeżączką, a następnie leczoną odpowiednia terapia antybiotykowa.

Klasyfikacja w kategorii 3 (tj. Teoretyczne lub udowodnione ryzyko zwykle przewyższa korzyści wynikające z zastosowania tej metody) dotyczy kobiet, które mają bardzo wysokie indywidualne ryzyko narażenia na rzeżączkę lub chlamydię. Kobiety z zakażeniem chlamydią lub rzeżączką w momencie założenia wkładki domacicznej częściej rozwijają PID niż kobiety bez STI. Jednak nawet u kobiet z nieleczoną chorobą STI w momencie wprowadzenia, ryzyko to nadal wydaje się niewielkie. Bezwzględne ryzyko wystąpienia PID było niskie dla obu grup (0-5% dla osób z chorobami przenoszonymi drogą płciową, gdy wkładka domięśniowa jest wstawiona, i 0-2% dla osób bez zakażenia).

Kobiety, które mają nieprawidłowe wydzieliny z pochwy lub potwierdzone przypadki chlamydii lub rzeżączki, powinny być leczone przed włożeniem wkładki domacicznej. W przypadku kobiet, które otrzymały diagnozę chlamydii lub rzeżączki, ACOG i Centers for Disease Control and Prevention zalecają powtórzenie badania w ciągu trzech do sześciu miesięcy przed wprowadzeniem wkładki wewnątrzmacicznej.